[cd, Lost Tribe Sound]
Lost Tribe Sound begint zo langzamerhand uit te groeien tot een toonaangevend en bovenal eigenzinnig en intrigerend label. De artiesten delen alle een liefde voor geluid dat hen verbindt met hun thuisbasis. Met de huidige maatschappij, die veelal gevuld wordt met hectische klanken en die anderen vaak als geluidsoverlast beschouwen, hebben zij gekozen voor een andere mening. Ze incorporeren dat veelal in hun muzikale creaties, die putten uit bijzondere combinaties van elementen als gevonden geluiden, veldopnames, lo-fi, folk, klassieke en etnische muziek, minimal music, experimenten en anderzijds alternatieve geluidskunst. Daarbij houden ze hun vizier vooral gericht op de liefde voor de muziek, waarbij ze de schoonheid uit het alledaagse proberen te filteren. Dat levert al een fraaie labelcompilatie op, maar ook schitterende releases van Tokyo Bloodworm (met labelbaas Ryan Keane), Part Timer, Polution Salute, Cock & Swan en Vieo Abiungo.
Vieo Abiungo is het verbluffende project van de Amerikaanse componist William Ryan Fritch, die ook acte de présence geeft in Tokyo Bloodworm en de hip hop getinte band Sole & The Skyrider Band. Hij is een autodidact multi-instrumentalist en speelt wel meer dan 30 instrumenten. Daarnaast heeft hij een feilloos gevoel voor het maken van emotioneel geladen muziek. Hij maakt onder zijn eigen naam ook al diverse soundtracks en tevens de fraaie cd Music For Honey And Bile (2010) in de zogeheten “Library Catalog Music Serie” op het Asthmatic Kitty label. Solo is hij meer een neoklassiek componist en met Vieo Abiungo meer één die dat genre koppelt aan wereldmuziek en tevens aan filmmuziek, minimal music, ambient, drones en avant-garde. Dat alles benadert hij op ontwapende wijze, als een nieuwsgierige die gewoon op zoek gaat naar spontane combinaties. Dit maakt zijn muziek een tikkeltje bevreemdend maar ook uiterst verrassend. Met Vieo Abiungo heeft hij de prachtige albums Blood Memory (2010), And The World Is Still Yawning (2011) en met filmmaker Peter Monro Thunder May Have Ruined The Moment (2012) gemaakt. Daarnaast zijn de eerste twee werken ook nog in remix versie verschenen, waarop je zijn muziek terughoort door de ogen en oren van gerenommeerde artiesten als Aaron Martin, Field Rotation, Benoît Pioulard, Cock & Swan, Skyphone, Part Timer, Manyfingers, Nils Frahm en The Boats. Solo is dit creatieve brein ook niet te stoppen en brengt hij ook digitaal nog menig album uit zoals Plumed & Desiccated. Een ongekend nieuw talent, zoveel is duidelijk.
Of zijn samenwerking met Monro ertoe heeft bijgedragen om nog eens een heuse soundtrack te maken weet ik niet, maar zijn nieuwste wapenfeit The Waiting Room is dat wel voor Pete Nicks documentaire met de gelijkluidende titel. Deze gaat over het Highland ziekenhuis in Oakland, waar men de zorg ongeacht ras, religie en nationaliteit voorop heeft staan en ook onverzekerde patiënten kunnen rekenen op zorg. Wij vinden het doodgewoon om een wachtkamer in te lopen en zorg te krijgen, maar dat is niet overal zo vanzelfsprekend. Daar waar wij ons hoogstens druk maken over de uitkomst van de diagnose of de geur in die ruimtes, moeten anderen zich bekommeren over het feit of ze het überhaupt kunnen betalen. Dit ziekenhuis is daarom een unicum in met meer dan 250 patiënten ieder dag. De film laat een ongepolijst, intiem en schrijnend beeld zien van hoe mensen moeten boksen tegen een bolwerk van bureaucratie, hoop, frustratie en moeilijke beslissingen. Niet voor niets staat er aan de binnenkant van de cd-hoes “The System May Be Broken, But The People Are Not”. Het valt voor hen te hopen dat het nieuw ingevoerde systeem van Obama stand houdt en dat dit soort instanties blijven bestaan. Fritch kan met deze thematiek wel uit de voeten. Hij fabriceert een soundtrack, die zoals je kunt verwachten niet bepaakd vrolijk van aard is. Tevens weet hij er ook weer een geheel van te maken dat geheel op zichzelf staat. Met een breed arsenaal aan strijk-, snaar-, slag- en elektronische instrumenten zet hij een bijzondere mix van neoklassiek, kamermuziek, folk en dark ambient neer, die zowel tot de verbeelding spreekt als aangrijpend en gewoonweg betoverend is. Hij klinkt in zijn eentje weer als een voltallig orkest, hetgeen bijzonder knap te noemen valt. Denk aan een unieke combinatie van Max Richter, Field Rotation, Olan Mill, Ólafur Arnalds, David Darling, Julia Kent, Deaf Center, Brave Timbers, Aaron Martin, Eleni Karaindrou, Arvo Pärt en Clogs. Een waslijst die de unieke sound van Fritch nog niet eens helemaal weet te vangen. Het is een ontroerend album vol overrompelende schoonheid geworden. Fritch is een sensationeel unicum!
door Jan Willem