[digitale ep/serie, Lost Tribe Sound]
Een artiest die dit jaar toch wel een stempel heeft gedrukt is de autodidactische Amerikaanse componist William Ryan Fritch. Deze artiest brengt al eerder werken onder zijn eigen naam uit, maar is ook actief met zijn prachtig wereldse project Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworm (samen met labelbaas Ryan Keane), Death Blues (met Jon Mueller van Volcano Choir) en voorheen ook de hip hop gerichte band Sole & The Skyrider Band. Nu is hij bezig met zijn megaproject “The Leave Me Sessions”, dat in totaal ongeveer 10 albums en meer dan 65 nummers zal omvatten, waarop je jezelf of een ander kunt abonneren via het sublieme Lost Tribe Sound label. Het zijn werken die Fritch de afgelopen jaren al heeft gemaakt voor films, theaterproducties en anderzijds buiten zijn reguliere werken om. Het mooie is dat hij zo veelzijdig is en derhalve met steeds ander werk komt. De ene keer zit hij meer in de neoklassiek hoek, terwijl hij andere keren weer muziek maakt die zich meer richt op wereldmuziek, pop en postrock. Op weergaloze wijze weet hij dit jaar kwantiteit aan kwaliteit te koppelen.
De nieuwste in de serie is de soundtrack The Sum Of Its Parts. Dit album telt 10 nummers en finisht na ruim 33 minuten. De muziek is geschreven voor de gelijknamige film van de prijs winnende filmmaakster Fiona Otway. In haar film introduceert ze enkele werelds meest vooraanstaande robotonderzoekers naast toekomstige leiders in de robotica. Ze verkent in haar film de rommelige frontlinies van de kruistochten die de robots in ons leven maken. Wat dat betreft sluit ze mooi aan op de serie Äkta människor over de hubots die ons leven gaan beheersen. Zij draait de boel eigenlijk om door te stellen dat robots nog heel veel van de mens moeten leren om mens te kunnen zijn. Fritch heeft hiervoor behoorlijk melancholische en neoklassieke instrumentale stukken voor gecomponeerd. Hieruit ademt enkel een menselijke sfeer, want de muziek is organisch en warm. Hoewel Fritch totaal zijn eigen pad bewandelt, zal deze muziek fans van Max Richter, Jóhann Jóhannsson, Philip Glass, David Darling en Clint Mansell wel kunnen bekoren. Bloedstollend mooi! En wordt wederom vervolgd.
door Jan Willem Broek