[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]
Het is altijd de moeite waar om genres te combineren dan wel te overschrijden, ook al pakt dat lang niet altijd even goed uit. Wel in het geval van gitarist, toetsenist en zanger Dave Weinberg, nader te noemen Dave W. en zijn band White Hills. Hij is enorm beïnvloed door oude psychedelische en krautrock bands als Can, Neu, Pink Floyd, Amon Duul, Suicide, Hawkwind en tevens spacerockbands als Oneida en Spacemen 3. Aan de ene kant houdt hij van zweverigheid, maar daarnaast stampt hij het liefst stampt hard met beide benen op de grond. Combineer dat en je hebt een groep die al sinds 2005 heavy spacerock maakt. Ook op de nieuwe cd H-p1 gaan ze verder met dat recept, zonder overigens steeds werk te herkauwen want daar zijn Dave W. en consorten te creatief voor. Samen met Ego Sensation (bas, zang, synthesizers), Lee Hinshaw (drums) en wat gasten op drums en synthesizers blazen ze de ether weer even schoon. Of vervuilen ze deze juist? De cd opent wel lekker smerig met muziek die me nog het meest aan een mix van de Telescopes, Alice In Chains en Thee Hypnotics doet denken. Zoals vaker ontspoort zo’n nummer ergens halverwege en voor je er erg in hebt zit je ergens op een duistere locatie in het heelal. Die afwisseling van heftige gitaren met zweverige gitaren, veelal ondersteund door psychedelische synthesizerpartijen werkt heel aanstekelijk. Het geluid is zowel moddervet als subtiel, down to earth en outer space. En op het moment dat je net weer aan de songstructuren gewend bent, trakteren ze je weer op eigenzinnige, dromerige experimenten of een lekker moppie krautrock. Ze nemen ook echt de tijd om de muziek op te bouwen, want het leeuwendeel van de nummers klokt ergens tussen de 5 en 17 minuten. Trans Am, Wooden Shjips, Acid Mothers Temple en E.A.R. zijn, indien je er nog niet genoeg hebt, nog een paar referenties. Je kunt gerust stellen dat dit nieuwe album behoorlijk sensationeel is geworden.
Luister Online:
H-p1 (in de player rechts)
door Jan Willem Broek