[cd, Weerthof]
Zanger, muziekontwerper, liedbouwer, organisator, manager, producer, concertorganisator, drinkerbroeder, vormgever, bon vivant, cowboy, wereldreiziger en bedelaar. Maar genoeg over mij, laat ik het hebben over Weerthof, zoals Michiel van de Weerthof zich als artiest verkort noemt. Van de Randstad is hij verkast naar het mooie Den Bosch om er zijn muziek en kunst te fabriceren. Hij presenteert nu zijn nieuwe cd Hoi, die geheel door sponsoren en fans tot stand is gekomen; het leven is goed in het Brabantse land. De hoes is er één die meteen in het oog springt en er ook niet zo snel meer uit. Jezelf blootgeven heet dat dan, maar dat is wat hij en de zijnen feitelijk ook doen op dit album. Niet alleen de zielenroerselen, maar ook qua taal. Zoals hijzelf ook aangeeft: Nederlands is een meedogenloze taal om in te zingen. Het is zo herkenbaar, confronterend, bloot en ook tenenkrommend bij onbenullige teksten, dat ik daar ook zelden iets mee heb. In het geval van Weerthof zit de taal niet in de weg. Sterker nog, het vormt één van de sterke punten van de muziek, want hij weet er creatief, scherp, humoristisch en ontwapenend mee om te gaan; hij is de cowboy met de dodelijke taal (citaat uit “Kogels”) in zijn 10 songs. Daarbij zingt hij dat alles bijzonder fraai. Nooit wordt het flauw en als het wel daarnaar neigt (in “Doodle Yo”) trekt hij ineens weer een ander creatief hoogstaand register open. Verder geloof ik dat Weerthof een samentrekking voor “weird” en “tof” is, want het is allemaal behoorlijk bevreemdend en tevens heel sympathiek. Dat zanggedeelte, een enkele keer aangevuld door Mara Liem en samples, valt nog wel onder woorden te brengen. De muziek is een heel ander verhaal. Dat is zulk een smeltkroes van stromingen dat je er nauwelijks de vinger op kunt leggen. Geen nummer is voorspelbaar en binnen een nummer zelf gebeurt zoveel dat je er gewoon enkel stil van kunt worden. Je hoort bijvoorbeeld elektro, wave, dark cabaret, folk, break beats, avant-garde, minimal techno, klassiek en Renaissance muziek in allerlei combinaties en constructies voorbij komen. Hij gebruikt in het enige Frans gezongen “Je Te Dirais” bijvoorbeeld samples van een Peruaans polyfoon barokstuk (“Je Te Dirais”), terwijl er op de achtergrond elektrobeats à la VNV Nation meets Kraftwerk en een draailier klinken. Verzin het maar! Ook in “Golem” hoor je wereldinvloeden terug, zowel in de Finse samples als bij Mara die vocaal prachtig bijspringt; het zangdeel doet mee vreemd genoeg denken aan de Bulgaarse vrouwen bij een Nicholas Lens cd. Zo prettig verstrooiend is de muziek dus. In “Kogels” raak je weer gefascineerd door de tekst, met duistere muziek op de achtergrond die iets filmisch krijgt door de Ennio Morricone-achtige elementen. Een meer avant-gardistische track als Überhaupt roept associaties op met Tuxedomoon en de Einstürzende Neubauten (ook in “Arreslee” trouwens). Qua teksten moet ik regelmatig denken aan een leuke mix van De Kift, Plan Kruutntoone, Rick Treffers, Spinvis en als ik de muziek erbij optel ook aan De Anale Fase. Maar sta ook niet raar te kijken als je raakvlakken hoort met Portishead, Theo & Thea, Beirut, Dresden Dolls, Köhn, Múm en een willekeurig dweilorkest. Maar het zijn allemaal steeds flarden in zijn caleidoscopische geheel. Naast de genoemde instrumenten hoor je (geluiden van) effecten, klavecimbel, een ontstemde piano, trompet, fluit, contrabas, viool, hoorn, gitaar, bas, harmonium, accordeon, huisraad en uiteenlopende elektronica. Alles is mogelijk, zij het binnen de ruime artistieke kaders van Weerthof. Het knappe is namelijk dat hij dit allemaal tot één consistent beklijvend geheel aaneen heeft weten te smeden, maar daarmee toch steeds verrassend uit de hoek weet te komen. Elke song is in het boekje overigens ook nog eens voorzien van artwork van diverse kunstenaars. Een totaalkunstwerk met een enorme impact en overrompelende kracht. Groots unicum! Gaat dat luisteren! Hoi!
Luister Online bij Bandcamp:
Hoi (album)
door Jan Willem Broek