We hebben erg gelachen om de Algemene Beschouwingen. Jan Peter Balkenende als Pipo de Clown, Mariëtte Hamer als Mama Loe en Wilders als Dikke Deur. En ze waren niet eens zo goed. Wel echt goed zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Imaginary Jim O’Rourke Mixtape, This Immortal Coil, The Big Pink, Nick Cave & Warren Ellis, Sweet Billy Pilgrim, Seasons (Pre-Din), Guns N’ Roses, The Soundtrack Of Our Lives, Incubate @Tilburg, Ap'strophe en Jimmy Behan. En keken naar: Memories Of Murder, Picnic At Haning Rock en Walkabout.
Imaginary Jim O'Rourke Mixtape
Aangezien de postbode nog steeds Jim O'Rourke's nieuwste cd niet heeft bezorgd, hier een mixtape met nummers waaraan O'Rourke op de één of andere manier mee verbonden is, hetzij als producer, muzikant, componist of allemaal.
1. Reference Resistance Gate (van de cd Tortoise Remixed)
2. Bauchredner (van Gastr Del Sol's 'Camoufleur')
3. Le Paysage Zim Zum (van Sonic Youth's 'Kali Yug Express EP')
4. Bad Timing (Bad Timing EP)
5. Twilight Cowboy (Grizzly Man OST)
6. Viva Forever (Spice Girls cover, Guilt By Association comp.)
7. Bathroom Floor (van Smog's 'Wild Love')
8. Vonal Declosion (Stereolab, Margerine Eclipse)
9. Having Never Written A Note For Percussion (Goodbye 20th Century, Sonic Youth)
10. Halfway To A Threeway (Halfway To A Threeway EP)
This Immortal Coil– The Dark Age Of Love (2cd, Ici D’Ailleurs)
This Mortal Coil is één van de beste samenwerkingsverbanden in de geschiedenis van de muziek geweest. Veel van de bands op het 4ad label (en ook daarbuiten) hebben daar hun aandeel in geleverd door voornamelijk covers op eigenzinnige wijze te vertolken. Nu is er weer zo’n superband ontstaan, met dat verschil dat het nu geen labelaangelegenheid is geworden, maar een project dat de nummers van de legendarische band Coil in een nieuw jasje steekt. De band This Immortal Coil bestaat in steeds wisselende bezettingen uit Yaël Naim, Bonnie Prince Billy, Yann Tiersen, Matt Elliott, DAAU, Chapelier Fou, Sylvain Chauveau, Christine Ott, Oktopus, Nightwood, David Donatien en Nicolas Jorio. Of het nu gaat om het innemende wereldse “The Dark Age Of Love” van Yaël Naim met diverse artiesten, het duistere 10 minuten durende “Red Queen” of 4,5 minuten durende “Loves Secret Domain” van Matt Elliott (The Third Eye Foundation) en Yann Tiersen, het mysterieuze “Ostia” van Bonnie Prince Billy, DAAU en Christine Ott of het zinderende en bloedmooie “Amber Rain” van Sylvain Chauveau en de zijnen, het is allemaal van een ongekende mystieke pracht. De vergelijkingen met het bijna gelijknamige project dringen zich wel op, maar dit is van een heel andere, meer duistere orde. Voor de snelle beslissers is er ook een twee nummers tellende bonus-cd met mixen van The Third Eye Foundation en Deadverse. Met recht een superband te noemen. Als de sterren aan de hemel staan. Adembenemend unicum!
Luister Online:
The Dark Age Of Love / Ostia / Loves Secret Domain
The Big Pink - A Brief History Of Love(cd, 4ad)
The Big Pink schaart zich onder de frisse retrobands, waar het verleden een grote rol speelt maar gewassen is door de muziek van de toekomst. Het is new wave en shoegazermuziek gegoten in een moderne mal. Ze komen daarmee in het vaarwater van The xx, Atlas Sound, Interpol, Editors, Dragons en We Fell To Earth met in het achterhoofd The Cure, My Bloody Valentine, Joy Division, Happy Mondays en The Charlantans. Dat levert indrukwekkende, veelal catchy songs op die overladen worden met gruizige gitaren en pompende (dance)beats en die typisch Britse Manchester-zang. De bands past eigenlijk perfect op 4ad zoals het label ooit was, met Creation en Factory invloeden. Lekkah!
Luister Online:
A Brief History Of Love
Nick Cave & Warren Ellis – White Lunar(2cd, Mute)
Nick Cave werkt regelmatig met één van zijn Bad Seeds en tevens Dirty Three lid Warren Ellis (viool) aan soundtracks. Deze zijn doorgaans uiterst melancholisch en wonderschoon. Meestal worden ze gevuld met piano-, gitaar- en vioolpartijen. De rechtgeaarde fan heeft wellicht al The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford en The Proposition in huis van de besnorde en de bebaarde man. Dan krijg je een dubbel gevoel bij de nieuwe dubbelaar. Op schijf 1 staan namelijk 11 nummers van deze beide cd’s, aangevuld met 6 nummers van de filmmuziek van The Road. De tweede schijf bevat dan wel een verzameling onuitgebrachte tracks van allerlei producties waarvoor ze muziek hebben geleverd. Natuurlijk heb ik het helemaal aan mezelf te wijten, maar het voelt toch als geldklopperij. Waarom niet alleen datgene uitgeven dat nooit eerder verschenen is? Ik hoop dan ook ergens dat de rest nooit op een andere cd volledig uitgegeven wordt. In dat geval heeft deze cd meerwaarde, want dan krijg je meer dan 70 minuten niet uitgegeven materiaal dat zeer en meer dan de moeite waard is. Als men besluit alles toch uit te geven stop ik die cd bij iemand op een plek waar het zonlicht laat staan het maanlicht nooit zal schijnen.
Sweet Billy Pilgrim – Twice Born Men (cd, Samadhisound)
De releases op David Sylvian’s Samadhisound label zijn vaak van hoge kwaliteit, hetgeen zeker opgaat voor de tweede Sweet Billy Pilgrim. De cd opent met een poëtische track, die een soort glitch-achtige variant zou kunnen zijn op Godspeed You! Black Emperor. Daarna leggen de Britten een origineel en meer folkachtig geluid aan de dag, waardoor ze post-rock, altcountry, folktronica en avant-garde mengen. Ze laveren van toegankelijke songs naar meer experimentele tracks waar de minimale elektronica meer de overhand nemen. Dat kunnen overigens zoals in “Longshore Drift” ook klassieke samples zijn die het midden houden tussen Henryk Gorecki en Lisa Gerrard. De warme, licht wiebelige zang neemt je daarbij altijd aan de hand mee. Het eigenzinnige en niet eenvoudig te vatten geheel roept verder associaties op met Scott Walker, Fire On Fire, Elbow, Anywhen, Fennesz, Brian Eno, Efterklang, Sparklehorse, Talk Talk en David Sylvian himself. Echt een uniek en intrigerend geluid.
Luister Online:
Twice Born Men
Seasons (Pre-Din) – Your Eyes The Stars And Your Hands The Sea (cd-r, Mystery Sea)
De mysterieuze artiest Seasons (Pre-Din) opereert vanuit de ondergrond veelal op zijn eigen Thy-rec label met in eigen beheer uitgebrachte releases vol eclectische ambient. Het is altijd fijn als zo’n album eens op een regulier label als Type Records verschijnt, zodat je weet dat je niet gek bent/wordt en je eiland eens aan een groter publiek blootgesteld wordt. Het project rond ene Richard is namelijk echt van hoge kwaliteit, ook al zal het merendeel het daglicht nooit zien. De lp op Type Records is opgedeeld in 9 stukken maar wordt hier op de cd-r op het Mystery Sea label als één lange track van 38 minuten gepresenteerd. Het is een intrigerende soundscape, die het mooiste en diepste van David Kristian, Celer, SPK, William Fowler Collins en On naar boven haalt. Drones, stemsamples, darkambient, bewerkte strijkers, veldopnames, industrial en film noir elementen gecombineerd als één krachtbron; alsof er een mysterieuze magmalaag naar de oppervlakte borrelt. Biologerende pracht.
Luister Online:
Your Eyes The Stars And Your Hands The Sea
Guns N' Roses – Chinese Democracy
Op 't forum al een paar keer over gehad, dus ik beloof dat dit de laatste keer is! Vond 'm bij de ECI boekenclub, of all places, voor een schamele vijf euro. Arme Axl! Dit interessante interview lezend, begonnen de overeenkomsten tussen Invincible en Chinese Democracy op te vallen. Allebei albums die best wat meer lof verdienden, maar waar niemand meer echt op zat te wachten. Waarna beide paranoïde artiesten de schuld dan maar bij de platenmaatschappijen legden. Onterecht want zowel Axl als Michael Jackson verroerde voor promotie (tour anyone?) geen vin. Dan volgt nu nog even mijn positieve riedeltje, want wat ze er ook van zeggen Chinese Democracy is minstens half geslaagd. Al nerdy sterren uitdelend op een kladje kwam ik tot de conclusie dat de eerste helft uitstekend is (Better, Street of Dreams en Catcher In The Rye) en het vervolgens van "8 tot 12" misgaat. Daarvan is Scraped meteen 't slechtst. Wat is daar in godsnaam met het geluidsbeeld aan de hand? Het zwabbert alle kanten op, misschien is dat wat ze phasing noemen. (Een doodzonde als je iets op vinyl wil persen) Hoe het ook zit ik werd 'r een beetje wiebel van. De laatste twee liedjes zijn dan weer wel de moeite waard. Zelfs de volkomen gedateerde beat in Prostitute werkt op de een of andere sentimentele manier.
The Soundtrack Of Our Lives – Communion
Het hoesje zal wel humor om te lachen zijn, maar ik had graag gezien dat deze Zweden zichzelf wat serieuzer hadden genomen. Dan maak je een geslaagd dubbel-album, een enorme zeldzaamheid, en dan kom je met een gladde foto uit een makelaarsfolder? Vind je 't gek dat niemand naar de winkel rent om nog cd's te kopen. Op mp3's zien we 't ten minste niet. Muzikaal gezien is 't wel raak met bijvoorbeeld alweer een leuke cover, een verrassend rockend versie van Nick Drake's Fly, met een mooie dubbel-vocaal, hoe krijgen ze 't voor elkaar? Het vizier is sowieso op Groot-Brittanie gelegd. Beetje Pulp en Kinks en moest ook denken aan een verbeterde versie van die zozo-comeback van Kula Shaker van een paar jaar terug.
Memories Of Murder (Bong Joon-ho)
De Koreaanse versie van Zodiac. Was wel tevreden met deze aanprijzing, tot ik op IMDB de eerste discussie-draad zag. 'Memories of Murder vs. Zodiac'. Tja, zo duidelijk is 't dus. Maakt de film 'geen haar' (dat speelt nog een rol) slechter natuurlijk! Zodiac is nog wat beklemmender wellicht en ook persoonlijker, doordat Jake Gyllenhaal geen politie-agent is maar 'zomaar' geobsedeerd raakt door een serie-moordenaar. Hier zijn 't twee agenten die het beroepsmatig te pakken krijgen. Een boeiende setting, Korea in de jaren '80, een militaire dictatuur, waar constant "civil drills" worden afgekondigd, waarop de elektriciteit wordt uitgeschakeld. Bewonderenswaardig (of opmerkelijk) eigenlijk dat Zuid-Korea altijd de neiging heeft bedwongen om het Noorden onder de voet te lopen. Of dat in elk geval te proberen. (Onder het mom de aanval is de beste verdediging) Lijkt me echt iets voor een dictatuur, maar die waren wellicht te hard bezig demonstraties van de mokkende bevolking neer te slaan, waar we hier een paar flitsen van zien. Memories Of Murder speelt zich af in een of andere uithoek, waar een dikkige agent in een van z'n eerste scènes kromgebogen boven een wrakkig typemachientje een rapport zit te tikken. De man is komt bijzonder sympathiek over, maar dat verandert al snel. Verhoren gaan, tot ongenoegen van zijn grappige op Takeshi Kitano lijkende baas, op eenvoudige wijze: meppen en karate-trappen uitdelen en de verdachte confronteren met zelf geplant bewijs. Daar zit geen schot in, waarna een wat slimmere agent uit Seoul verschijnt. Die zal 't zaakje (een stuk of wat vrouwenlijken) eens wat professioneler aanpakken. Memories Of Murder vermijdt politiefilmclichés, de twee groeien bijvoorbeeld niet naar elkaar toe en doet 't op é é n puntje zelfs wat beter dan Zodiac. Hier kreeg ik 't gevoel dat de moordenaar misschien wel in eigen kringen zou moeten worden gezocht. (Al passeert er natuurlijk ook een fikse collectie fascinerende verdachten) Een van de mooiste momenten is puur setting. Onze agenten achtervolgen een verdachte door steegjes en langs veranda's als ze ineens in een industriële, mijn-achtige omgeving belanden waar mannen diep in de nacht in donkere overalls en met witte mondkapjes grote blokken zout (?) staan te verwerken.
Incubate @ Tilburg
OK, ik ben maar een dag geweest, maar Tilburg is nou eenmaal ook niet naast de deur. Erger is dat ik eigenlijk de verkeerde keus heb gemaakt. De bandjes leken leuker op zondag de 20ste, maar ik had toch onderschat hoe slecht compatible festivals en ik zijn. Gelukkig is het niet zo duur (en toch een tijdschema en een informatieboekje, dat kon er bij North Sea Jazz niet van af), maar toch. Al die lokaties in combinatie met een muzieksmaaktechnisch niet erg coherente vriendenkring besloten maar een beetje met de flow mee te gaan, maar dan kom je uit op in m'n eentje, maar met volle aandacht Bronnt Industries Kapital zien. De rest of gemist want te veel staan ouwehoeren, of niet in de stemming door overduidelijke verveling bij vrienden (sorry Brethren Of The Free Spirit). Maar Bronnt Industries Kapital was leuk. Leek even saai knoppendraaiwerk te worden, maar het werd toch vlot best vermakelijk. Maar als ik de foto's zie en meer nog de getuigenissen van m'n vrienden hoor, had ik gewoon naar Hermann Nitsch's Aktion moeten gaan, die belevenis had al dat sociale en gezellige gedoe wel even overstemd, vermoed ik. Nu blijft voor mij van al die mooie muziek niets hangen, ook al vond ik het hardstikke gezellig.
Ap'strophe Objects sense objectes
Ferran Fages was voorheen actief met no-input instrumenten en pickups in Cremaster maar hij is al enige tijd vooral gitarist. Een zware zit voor zijn vader (Cançons per a un lent retard) op akoestische gitaar, een soort Derek Bailey doet Raster Noton (maar zonder elektronische toevoegingen) en een wat bondigere live plaat op elektrische gitaar. Ap'strophe is een samenwerkingsverband met zitherspeelster Dimitra Lazaridou Chatzigoga die ook nog wat met sinusoïden doet. Nog steeds geen licht verteerbare kost maar wel een heel eigen wereld die blijft intrigeren, al is het geen ontspanningsmuziek.
Jimmy BehanThe Echo Garden
De muziek van de Ier Behan is dan toch een stuk lichtvoetiger, dromeriger vooral. Klinkt een beetje als Fennesz, maar dan romantischer. Veel klein en meticuleus geknisper en geruis en twijfelende suggesties van melodie en harmonie. Synthesizerwolken trekken over peinzend pianospel … de titel en de hoes geven het eigenlijk al best goed weer. Een warme zonsopgang in een pittoresk en lommerrijke omgeving, romantische en subtiele elektronica dus.
Picnic at Hanging Rock (Peter Weir 1975)
Walkabout (Nicholas Roeg 1971)
Na het puike The proposition van vorige week realiseerde ik me dat ik nog maar veel te weinig had gezien van de Australische canon. Ik zag er deze week vier en dit waren voor mij de twee pareltjes.
Te beginnen met Peter Weir. Die kennen we van het alleraardigste The Mosquito Coast, het lachwekkende Dead poets society en het puike The Truman show. Geen regisseur waar je nou direct een handtekening van ziet, maar zijn Australische periode ging tenminste over eeh…Australië. Zoals Gallipoli uit 1981, een zorgvuldig gemaakt drama over twee vrienden die in W.O.1 het aan de kant van de geallieerden opnemen tegen de Turken. Een aantal memorabele shots, een desastreuze, totaal niet passende electronische soundtrack, en wederom niet dat je zegt “Dit is dus typisch Weir”. Daarvoor moet je zijn bij twee films die hij daarvoor maakte, want Picnic at Hanging Rock en The last wave kunnen doorgaan voor auteursfilms. De eerste is een wonderlijke kijkervaring. Kostschoolmeisjes in witte jurken doen aan het begin van de vorige eeuw een picnic bij een rots, alwaar zij poëzie declamerend een beetje mooi zitten te zijn, hun hoofden in slow motion richting de zon draaiend op de muziek van George Zamphir. Deze film moet haast wel model hebben gestaan voor Coppola’s The virgin suicides. Net als het glazuur van je kiezen dreigt te springen zet de donkere ondertoon in. De wind rondom de rotsen begint wat harder te waaien als vier meisjes besluiten een wandeling te maken. Drie keren er niet terug. Net als Antonioni in L’avventura is Weir niet geïnteresseerd in de oplossing van het mysterie en is het aan de kijker er chocola van te maken. En daar houdt deze kijker van. Er kleeft een erotische connotatie aan die rots, hetgeen door één verhaalhint wordt bevestigd. Maar overheersend is vooral het gevoel dat deze mensen helemaal niet Australisch zijn, maar verdwaalde Engelsen op een continent dat ze niet kunnen bevatten. En dan speelt er nog geen Aborigeen in de voorste linies mee.
Dat gebeurt wel in The last wave, de film die Weir twee jaar later maakte. Hierin zien we Richard Chamberlain (proberen een advocaat te) spelen die zijn carriere en gezin op het spel zet om een stel verdachte Aborigenen vrij te krijgen. In deze juridische strijd (die eigenlijk nooit van de grond komt) zien we onze held verdrinken in de religie en cultus van de Aborigenen. Deze film vond ik een stuk minder geslaagd, omdat het centrale mysterie ongewild verwordt tot een partijtje zweefkezerij, waarin de Aborigenen karikaturaal worden neergezet als duistere zwarte mannen.
Het gevoel dat Australiërs Engelsen zijn op een voor hun niet geschikt continent vinden we terug in Roegs Walkabout, al was het maar omdat één van de hoofdpersonen zichzelf Engels noemt. Verhaal: vader staat met zijn volkswagen en twee kinderen middenin de woestijn. Aan het begin van een picnic (!) begint vader opeens op zijn kids te schieten. Die vluchten, en pa steekt auto en zichzelf in de hens. De film gaat over overleven in de woestijn. Omdat de oudste dochter haar zevenjarige broertje erdoorheen moet slepen maakt ze er een avontuur van. Tijdens de tocht maken we kennis met Australiës ‘wild life’ en en aborigeense tiener die ook dolende is in de woestijn. De film is geen documentair opgezet drama maar een film, dat kun je aan Roeg overlaten. De edits zijn af en toe weer geniaal, al is de juxtapositie van natuur en stad hier en daar wat prekerig. Alles wat in de stad bestaat heeft zijn pendant in de natuur, dat lijkt de tendens, waarbij de natuur het uiteraard wint.