Een nieuwe herfst, een nieuwe Deerhunter. Met de pers zit het wel goed, maar een doorbraak bij een groot publiek laat nog altijd op zich wachten – ziehier de tragiek van de band Deerhunter in een notendop. En waar de concurrentie (The National, Beach House) moeiteloos album na album een succesformule uitmelkt, zoekt Deerhunter na 14 jaar nog altijd naar de juiste vorm. De grote vraag is of het nieuwe album Fading Frontier hier verandering in gaat brengen.
Aan de band en de pers zal het niet liggen. Critici lijken het er in elk geval allemaal over eens te zijn dat Deerhunter anno 2015 volwassen is geworden: was Monomania uit 2013 nog een agressieve reactie op het uitblijven van succes, opvolger Fading Frontier klinkt verdacht opgeruimd en luchtig. Het bewijs vormen de songs met titels als All the Same, Living My Life en ook in de songteksten wordt er overdreven veel gerelativeerd. De zin All my life I’ve been chasing a fading frontier klinkt nu allesbehalve als een zelfverwijt, het is eerder een droge constatering. Everything zen enzo.
Muzikaal zijn er een aantal slimme verbeteringen doorgevoerd die de band verder zou kunnen helpen. Niet alleen werd producer Ben H. Allen III opnieuw van stal gehaald (de man die ook verantwoordelijk was voor Halcyon Digest), zanger Bradford Cox ruilde zijn monomania in voor retromania en strooit grif met citaten uit de popgeschiedenis. Zo opent Breaker met de drumbeat van Queen’s Radio Gaga en doet het refrein van hetzelfde nummer denken aan Tom Petty. Take Care werd al vergeleken met Beach House en laat dat hier een compliment zijn.
Tevens is Fading Frontier de beslissende coup van Cox wat betreft zijn functie als bandleider. Bewaarde hij voorheen uitstapjes als crooner nog voor zijn hobbyproject Atlas Sound, nu dragen ze gewoon het label Deerhunter. De overdaad aan synths en beats uit een doosje doen vermoeden dat zijn bandleden weinig tijd in de opnameruimte hebben besteed. Is er nog een verschil tussen Deerhunter en Atlas Sound? Alleen op het podium nog vrees ik.
Muzikaal valt Fading Frontier in twee helften uiteen: een sterke eerste helft en een mindere tweede helft, waar de muziek soms gevaarlijk anoniem voortkabbelt. De nieuwe Deerhunter-formule is nog voor verbetering vatbaar.
Eric van Rees
Fading Frontier verscheen 16 oktober op 4AD.