Op de zondag, na 2 avonden en nachten hedonistisch feesten, is het tijd voor contemplatie en rust. Daarom deze week in De Zondagse Rust aandacht voor nieuw werk van Tonus en Christoph Schiller & Anouck Genthon, beide uitgekomen op het label A New Wave Of Jazz van Dirk Serries.
Tonus – Ear Duration (A New Wave Of Jazz)
Ear Duration is het 4e album onder de Tonus naam, het nieuwe project van Dirk Serries met steeds wisselende samenstelling. Vast in de line-up is ook deze keer Martina Verhoeven terug te vinden op piano. Daarnaast spelen ook Benedict Taylor, Graham Dunning en Colin Webster (die ook alleen terug te horen zijn in Intermediate Obscurities I+IV).
Met Tonus focust Serries zich op een meer hedendaags geluid waar binnen de composities veel ruimte is voor eigen invulling. Inspiratie lijkt te komen van John Cage, Morton Feldman en de componisten uit de Wandeweiser groep.
Op Ear Duration begint het echter met Set 2 (van drie) waarin de muzikanten een stuk laten horen waarbij het dichter in de buurt zit van de vrije improvisatie die we al vaker hebben gehoord op A New Wave Of Jazz. Korte snelle noten die maar door blijven gaan. Hierin wordt weinig rust gevonden.
In Set 3, het tweede stuk op de CD is alles echter veel meer ingetogen en komt er weer veel meer ruimte tussen de noten. Zo erg zelfs dat je op een gegeven moment een auto voorbij hoort komen waarin de muziek net iets te hard staat (of zou het onderdeel van de compositie zijn, en het gewoon Graham Dunning zijn die wat aparte geluiden uit zijn snaredrum haalt…). Vergeleken bij Set 2 zijn de noten ook vaak langer. De instrumenten laten zich meer spreken.
In Set 1 (de laatste track en ook langste), is die ruimte voor instrumenten er nog veel meer. Veelal lange noten worden gespeeld en instrumenten zijn vaak alleen of in duo te horen. Dit stuk is het meest ingetogen van de drie en lijkt het meest uitgeschreven, of vast omlijnt te zijn.
Wederom een zeer mooie CD op A New Wave Of Jazz. Het blijft mooi om te zien hoe Dirk Serries nieuwe dingen blijft uitproberen en daar vooralsnog goed mee weg komt.
What’s next? Techno, Black Metal, Bubblegum? Wie zal het zeggen.
Christoph Schiller & Anouck Genthon – zeitwise Leichter Schneefall (A New Wave Of Jazz)
Voor alles een eerste keer, zo ook voor een release zonder Dirk Serries in de gelederen op het A New Wave Of Jazz label. Een label dat met de recente flux van releases juist een stap weg lijkt te nemen van de jazz en meer richting hedendaags gecomponeerde muziek beweegt.
Zo ook met deze samenwerking tussen Christoph Schiller en Anouck Genthon.
Terwijl hier de winter langzaamaan lijkt weg te ebben (en we als het enigszins meezit geen sneeuw meer zien tot 2020) zit ik hier nu dus met CD die over lichte sneeuwval gaat.
Het werk op deze CD is een compositie van Schiller en wordt uitgevoerd door het duo op Spinet, viool en stem. Dat betekent dus nog een primeur voor A New Wave Of Jazz, namelijk het gebruik van stem.
Ik moet zeggen dat deze samenwerking erg goed uit pakt. Niet alleen is de compositie erg boeiend, ook is het duidelijk dat de twee artiesten goed op elkaar zijn ingespeeld. Dit laatste mag geen verrassing zijn aangezien beide ook onderdeel uitmaken van het Insub Meta Orchestra (samengesteld door Cyril Bondi en D’Incise).
De muziek ligt in het verlengde van wat van Schiller onder andere te horen is op verschillende releases uitgekomen bij Another Timbre, en ook de recente Tonus CD’s en dus ook hier veel stilte, wat zich direct in het eerste nummer duidelijk maakt. En uiteraard past dit uitermate goed binnen het thema van lichte sneeuw die zo af en toe valt.
Het is niet moeilijk om je bij deze muziek de langzaam dwarrelende sneeuw te visualiseren. Dat random gegeven waar je wel ziet dat het sneeuwt, maar dat het zo minimaal is dat je nog niet durft te hopen op een dik sneeuwpakket in de straten.
Door het verstilde in de muziek schiet me nu ook de analogie te binnen waar er juist een heel dik pak sneeuw ligt en je daardoor heen loopt. Op die momenten klinken de geluiden in de stad ook altijd anders, gedempter, vrediger.
Dat gevoel roept dit album dus ook op, al wordt dit wel doorbroken door de stem die soms naar voren komt. Deze wringt daar wel een beetje bij.
Maar toch, ook dit is een zeer fijne release en past erg goed bij mijn de afgelopen paar jaar opgebouwde interesse in hedendaagse compositie.
Aanrader.