Zondag is een dag van rust en voor sommigen van bezinning. Van het album van Nivhek zou je kunnen zeggen dat deze het beste van allebei die twee werelden herbergt. Daarom een ideale plaat voor onze rubriek “Voor de zondagse rust”.
Nivhek – After its own death / Walking in a spiral towards the house (Yellow Electric)
Nog geen jaar na Grid Of Points komt Liz Harris alweer met een nieuw album. After its own death / Walking in a spiral towards the house is echter niet het elfde Grouper album, maar de eerste langspeler die ze uitbrengt onder de naam Nivhek (en uitgebracht is op haar eigen Yellow Electric label). Muzikaal verandert er echter niet heel veel. Ook met dit project produceert ze experimentele soundscapes. Harris heeft haar eigen muzikale universum gecreëerd met Grouper, en voegt daar met Nivhek wel weer een nieuwe dimensie aan toe.
Harris werkte in 2017, onder de naam Nivhek, samen met de Duitse licht- en beeldend kunstenaar Marcel Weber (beter bekend als MFO), aan audiovisuele installaties in de Portugese Azoren en de Russische havenstad Moermansk. Het album bevat opnames die hier gemaakt zijn, maar ook bij Harris thuis, in Astoria, Oregon. Vocalen (op Grid Of Points nog nadrukkelijk te aanwezig) zijn mondjesmaat te horen op deze langspeler, die ‘slechts’ vier tracks telt (overigens wel opgedeeld in 13 stukken). Een dubbelalbum waarbij elke kant één track bestrijkt. “After its own death: Side A” begint met het, met galm aangelengde, stemgeluid van Harris. Gaandeweg evolueert dit in een mysterieuze en duistere soundscape van ruim 16 minuten. Het geheel duurt geen seconde te lang en blijft van begin tot eind spannend. “After its own death: Side B” daarentegen, ook goed voor 21 minuten van ongekende schoonheid, klinkt ‘lichter’ en melodieuzer, maar is minstens zo spannend en al even melancholisch. We horen in het tweede deel een klokkenspel aanzwellen.
Het tweede deel van de dubbelaar wordt ingenomen door “Walking in a spiral towards the house” (Side C en Side D). “Side C” gaat verder waar “After its own death: Side B” ophield, met een mysterieus en bijna hypnotiserend klokkenspel. Op “Side D” is dat niet anders, maar vervelen doet het niet. Harris weet op weerzinwekkende wijze een weemoedig snaar te raken, door emoties om te zetten naar muziek. Toch slaagt ze er (elke keer) weer in om op gepaste afstand te blijven van alle (hippe, maar) vervelende new age muziek. “After its own death / Walking in a spiral towards the house” is een prachtig album, een soundtrack voor desolate en in mist gehulde landschappen, en vooral om op een zondag te beluisteren. Melancholisch en boeiend. Deze plaat heeft bijna iets stichtelijks…