Voor De Zondagse Rust is een serie met muziek om de zondag door te komen waarbij de nadruk ligt op rustige, doch experimentele klanken.
Auburn Lull – Hypha (Azura Vista Records)
Al jaren ben ik zeer groot liefhebber van Auburn Lull, eigenlijk sinds de eerste keer horen van het debuut Alone I Admire (Burnt Hair, 1999) begin deze eeuw (het zal zo’n 2002 zijn geweest met de reissue op Darla Records). Al jaren is het mijn favoriete album en het enige waar ik wekelijks nog naar luister, zoveel jaren later.
Toch, heb ik in sinds uitkomen van dat album er het een aantal gemist. Niet per se met opzet, maar gewoon zoals het leven gaat. Echter met het vorig jaar uitgekomen Hypha ben ik er toch weer in gestapt en daar ben ik erg blij mee.
Voor wie Auburn Lull nog niet kent maakt het eigenlijk niet uit welk album je mee begint (al zou ik de cassette Hiber voor later later laten liggen). Op alle albums komt een recept terug van ambient, shoegazer of gewoon ambient pop als je wil. Maar dan wel van zo’n kwaliteit dat het wat mij betreft niet echt met andere bands te vergelijken is. Ooit zal iemand vast Mahogany of Landing hebben genoemd, maar toch zitten die in net ander vaarwater. Of eigenlijk is het een band die verder is gegaan waar Slowdive met Pygmalion is gestopt. Nog meer ambient, nog minder noisy gitaren (want die zijn er gewoon echt niet te horen).
Maar goed, nu Hypha dus. Vorig jaar al uitgekomen, maar pas vrij recent door mij aangeschaft. En voor het eerste met een album weer dat gevoel als ik ook bij het debuut had. Tijdens het luisteren, overvalt me direct een soort innerlijke rust die alle ellende van de dag even van me af weet te vegen. Even vergeet ik de dagelijkse confrontatie alle ellende in de wereld en de stress die door werk wordt gecreëerd.
En dat allemaal doormiddel van 9 rustige liedjes, want dat zijn het toch nog steeds, liedjes.
Op dit album met iets meer elektronische geluiden dan op eerdere albums, zo lijkt er meer ruimte voor ritme boxen en ook synthesizers pads, en minder voor gitaar drones. Maar toch blijven de gedempte percussie, achterste voren afgespeelde gitaar partijen en zachte, haast fluisterende, zang, gelukkig ook aanwezig.
Hypha is een erg mooie terugkeer van Auburn Lull na een lange tijd geen volledige albums te hebben uitgebracht en een grote aanrader als je de muziek tegelijkertijd fijn kalmerend en rustgevend wilt hebben, maar toch ook graag een vorm van experiment terug wilt horen.
Een album zeer geschikt voor de zondagse rust.