Hoewel François Truffaut niet echt oud werd wist hij toch een (ook in omvang) respectabel oeuvre bij elkaar te filmen. En dan te bedenken dat hij begon als criticus, toch de paria's van de kunstwereld, nietwaar? De Franse regisseur wilde de dertig films halen maar bleef steken op vijfentwintig. Vivement Dimanche! is zijn laatste en – hè gelukkig – na een vrij gezapige serie daarvoor, een van zijn betere.
Geen melancholie of desillusies van een zieke regisseur, maar een sprankelende film waar zowel 't script als de cast die het mag uitvoeren een aanstekelijk plezier uitstraalt. Met wat goeie wil is Vivement Dimanche! ook zijn eerste (en dus enige) film in het film noir-genre. Als liefhebber van Hollywood uit de jaren '40 en de pulpromannetjes die ook zijn grote voorbeeld Alfred Hitchcock inspireerden, zou je eigenlijk verwachten dat Truffaut daar wel 'ns eerder mee gestoeid had. Eerlijk is eerlijk La Sirène du Mississipi komt ook wel in de buurt. Maar dat is in kleur en Vivement is heerlijk zwart-wit.
Het regent. Er zijn dure villa's in de buurt van Nice á la Sunset Blvd. Sleazy steegjes. Privé-detectives. En niet te vergeten paardenrennen. Het begint natuurlijk allemaal met een (jacht)moord die het hotseknots-plot in gang zet. We zien de zwartharige Fanny Ardant. Zou dat de femme fetale worden? Ze acteerde eigenlijk beter in Truffaut's voorgaande film , maar mon dieu! Deze actrice hoort gewoon in zwart-wit over straat te flaneren. Ze mag dan een secretaresse spelen, haar schoonheid heeft peperdure upper-class. (Een typische grap in de film is hoe haar baas goedkope blondjes boven brunettes zou prefereren) Hij (Jean-Louis Trintignant) is de verdachte van de moord, die zich ook wel erg vreemd op 't politiebureau gedraagt, maar dankzij zijn advocaat op vrije voeten komt. Vervolgens ontvangt ook zijn vrouw de kogel. Een crime passionele wegens overspel met dooie 1? Hoe dan ook zit hij een groot deel van de film verstopt in zijn kantoortje. 
Wat een gigantisch plotgat is, want de politie, die vanzelfsprekend naar 'm op zoek is, bedenkt kennelijk niet om 'ns een bezoekje aan zijn werkplek te brengen! Daar runt de secretaresse nu in zijn plaats de boel. Erg aardig, want ze is net met ingang van de volgende maand ontslagen. Ze heeft kennelijk niks beters te doen en gaat ook nog voor 'm op onderzoek uit. (Wat een hele film gaat duren) Hier wijkt de film af van 't klassieke film noir procédé: daarin zie je ze samen al vluchten, waarin hij toch het voortouw kan nemen om zijn onschuld te bewijzen. Niet daarvan, Ardant staat haar mannetje en doet dermate veel moeite dat je langzaam het gevoel bekruipt dat ze wel een dubbele agenda zal hebben.
Zo lijkt 't misschien allemaal een vrij serieuze boel, maar Vivement Dimanche! is eerst en vooral een ontzettend grappige film. Vol heerlijke flauwiteiten. In de oude film noirs zijn de wisecracks bitchy alsof ze per ongeluk geinig zijn. Hier worden ze ironisch en bijna met een glimlach gebracht. Voorbeeldje: Ardant en Trintignant kussen om wat agenten om de tuin te leiden. Even later kust hij haar weer. Zij: Er zijn helemaal geen agenten! Een ander typerend grapje volgt als Ardant, die midden in een toneelrepetitie zit, (daar heeft ze in 't begin ook nog tijd voor) wordt weggeroepen. De medespelers hebben niks door. "Ik hoor voetstappen, daar komt ze aan". Cut naar Ardant in de auto heel ver weg. En dan weer naar 't toneel alsof ze de hele avond die zin hebben herhaald. "Ik hoor voetstappen, daar komt ze aan!?" En de acteur kijkt moedeloos op z'n horloge. 
Via dat toneelstuk komt ook nog een andere geinige running gag als Ardant zo gehaast weggaat dat ze alleen d'r ultrakorte Shakespeare-kloffie aan heeft. Iemand een regenjas toevallig? Verkleedpartijen genoeg, want als de film zijn ontknoping nadert en er nog meer doden vallen steekt ze heur haar op om de backstreets op te gaan als, jawel, hoer. Alles voor informatie tenslotte. In de nachtclub bespioneert Ardant de louche eigenaar van het establishment die met een mysterieus figuur converseert. Net buiten beeld natuurlijk. Wel te zien is het silhouet van Ardant achter een beschilderd raamje, met daarop een naakte volslanke deerne, en Ardant's haar op een strategische plaats. Truffaut had plezier, ik zei 't al.
Zoals vaak in films noirs is de afwikkeling moeizaam. Er ontstaat zo'n chaos van wendingen en mogelijke daders dat de vork in de steel wat tegenvalt. Bovendien ontbreekt heel spijtig het dubbelspel waar alles op leek te wijzen. Sterker nog, eigenlijk een gemist schot voor open doel. Truffaut houdt het, ook wel in lijn met de opgewekte sfeer, bij een vroom einde met een baby op komst en giebelende meisjes.
(door Ludo)
Comments
comments
