Met ‘Match Point’ in het achterhoofd keek ik naar Woody Allen’s nieuwste film ‘Vicky Christina Barcelona’. De plot is vergelijkbaar, maar de uitvoering vele malen beter. Luchtiger kan het niet: alle negatieve emoties worden meteen overdekt met een gulle glimlach, een goed glas wijn en een overdosis zonnestralen. Voor dat laatste gebruikte Allen een gele filter, alsof de bioscoopganger ook beschermd dient te worden tegenover alle zonovergoten beelden. De vriendinnen Vicky (Rebecca Hall) en Christina (Scarlett Johansson) gaan naar Barcelona. Vicky om te studeren, Christina is op zoek naar niets in het bijzonder, maar een liefdesrelatie is mooi meegenomen. ‘Enter’ kunstenaar Juan Antonio (Javier Bardem), die de dames uitnodigt om een week door te brengen in Oviedo (een plaats in Noord-Spanje). De dames accepteren, na de nodige scepsis van Vicky die trouw wil blijven aan haar vriend, maar toch ook wel erg nieuwsgierig is naar het onbekende. Dit basisgegeven wordt door Allen niet ten volle benut, aangezien hij zich concentreert op het personage van Christina door te laten opdraven als verbindende factor tussen Juan Antonio en zijn ex-vrouw Maria Elena (Penélope Cruz), die opduikt als ze in de war een zelfmoordpoging doet en in het ziekenhuis belandt. Juan Antonio krijgt medelijden en neemt haar in huis. Ongeloofwaardig tot en met, evenals de omslag bij Maria Elena, die aanvankelijk Christina negeert, totdat er plotseling een driehoeksrelatie ontstaat tussen hen drieën. Allen kiest hier voor de gemakkelijke weg, aangezien het personage van Vicky vele malen meer mogelijkheden biedt dan de oppervlakkige Christina. En dat is het grote verschil met 'Match Point', waarin Allen vooral de ellende uitvergrootte van een personage dat maar niet kan kiezen tussen liefde en lust. In 'Vicky Christina Barcelona' hoeft er niemand te kiezen, want alles is liefde. Vakantieliefde wel te verstaan. Uiteindelijk zijn het de mooie beelden van Spanje die de bioscoopganger bijblijven, en niet het verhaal. Dat geldt ook voor Vicky en Christina zelf, die aan het eind van de film lachend hun vakantieherinneringen doornemen. Vicky Christina Barcelona is flinterdun, maar het ziet er allemaal prachtig uit, daar onder de Spaanse zon. En daarmee is het zwakke punt van de film paradoxaal genoeg ook het sterkste punt.
EvR