[cd, Sacred Bones/Konkurrent]
Deze Deense groep heet in eerste instantie War, maar dopen dit onlangs om in het gelijkklinkende Vår hetgeen echter “lente” betekent. Dit verwijst dan wel weer naar de lente in de tweede wereldoorlog, toen de Duitse bezetting eindigde op 5 mei 1945. De twee leden uit War, Elias Bender Rønnenfelt (Iceage, War) en Loke Rahbek (Lust For Youth, Caucasian Colony, Pruneface, Damien Dubrovnik, Document One, Limepit, Severe Photography, Sexdrome, Shooting Gallery, War), hebben al een lp uitgebracht en zijn tevens terug te vinden in al die bands tussen haakjes. Iceage en (wellicht) Lust For Youth zijn hiervan ongetwijfeld de meest bekende. Loke runt ook nog het Posh Isolation label. In deze nieuwe formatie haken ook hun vrienden Lukas Højlund (Forza Albino, Pussyfooter, White Nigger, Redflesh) en Kristian Emdal (Lower). Daarmee zijn ze van een kaal lo-fi duo veranderd in een experimenteel, industrieel technopop kwartet, waarbij alle leden ook nog eens beeldend kunstenaar zijn.
Na een cassette verschijnt nu op Sacred Bones, waar Lust For Youth eveneens albums uitbrengt, hun debuut No One Dances Quite Like My Brothers. Net als hun andere groepen is Vår een band die heel erg op het verleden leunt, maar die dat ook tot een geheel eigen, pakkende sound weet om te smeden. Ze creëren met gitaren, bas, trompet, zware percussie-instrumenten, krachtige elektronica en ijzige zang een onderkoeld, maar ijzersterk geluid dat ergens tussen darkwave, industrial en technopop in eindigt. De zang gaat helemaal door merg en been en klinkt wisselend als een jonge Robert Smith (The Cure) en Jamie Stewart (Xiu Xiu), behalve in de titeltrack waar gastzangeres Margaret Chardiet van Pharmakon een Anne Clark-achtig geluid laat horen. Ook muzikaal zit The Cure wel ergens in het geluid besloten, al hoor je ook Joy Division, Kraftwerk, These New Puritans en een uitgebeende New Order langskomen. Het is kale, afstandelijke en toch confronterende muziek die veel aan de verbeelding van de luisteraar overlaat. Er heerst een kille naoorlogse atmosfeer, die door de logge beats ook dikwijls dreigend overkomt. Maar doordat ze er een catchy sound aan meegeven wordt het nergens ondoorwaadbaar. Een biologerend kleinood, dat helaas na een goed half uur alweer voorbij is. Een heerlijke soundtrack voor de druilerige lente.
door Jan Willem Broek