[cd, Neurot/Konkurrent]
Uit Italië komen al jaren diverse grootse bands in alle smaken van de rockmuziek, uiteenlopend van progrock, krautrock, psychedelische rock, space rock, doom metal, stoner rock, powerrock en ga zo maar door. Een band die het meeste van die smaken één weet te combineren is het in 1999 geformeerde trio Ufomammut. De naam is een samentrekking van UFO (Unidentified Flying Object) en Mammut (Italiaans voor mammoet). Dat lijkt misschien wat zot, maar de groep grijpt met enige regelmaat terug op de oer stoner rock van Black Sabbath en oer doom metal van Saint Vitus. Dat doen ze wel op spacy en moderne wijze. Dus zo kom je toch tot de bandnaam. De groep bestaat uit Poia (gitaar, synthesizers, geschreeuw), Urlo (zang/geschreeuw, bas, effecten, synthesizers) en Vita (drums, geschreeuw) en heeft al zes albums uitgebracht. Nu komen ze met hun nieuwste werk ORO: Opus Alter uit op het industrial en metal georiënteerde Neurot Recordings, dat geleid wordt door de leden van Neurosis. Het powertrio laat hier horen goed tussen te passen. Het is het tweede deel van ORO, waarvan ORO: Opus Primum eerder dit jaar is verschenen op hetzelfde label. Op die eerste gaan ze vooral hard te keer, waar ze met zorgvuldig opgebouwde, gelaagde muziek een behoorlijke gooi doen om je trommelvliezen te doorboren. Op het nieuwe album gaan ze iets spontaner en subtieler te werk en lassen meer rustige en zweverige stukken in. Maar vergis je niet, het is nog steeds snothard doordat het leeuwendeel bestaat uit meer dan indrukwekkende doom metal en stoner rock. Ze doen met me de bijna industrial ritmes vooral denken aan de begindagen van Godflesh, maar lengen dat aan met elementen van de genoemde bands en Neurosis, Earth, Sunn O))), Motorpsycho, Unsane, Red Harvest en tevens Vangelis. Onder de heftige lagen komt soms nog wat geschreeuw naar boven borrelen, dat het geheel extra kracht meegeeft en tevens voor een desperaat gevoel zorgt. Op de rustiger momenten zorgt de zang juist weer voor een bevreemdend effect. Niets is gewoon aan het geweld van deze Italianen. Het weet je wel bij de strot te grijpen en heerlijk in een woeste, duistere zee onder te dompelen. \M/agistraal!
door Jan Willem Broek