Twitteren is het woord van 2009. Terecht zou ik zeggen. Ik doe het zelf niet, maar ik praat er wel de hele dag over. Vooral bekende mensen weten er wel raad mee, maar onderschat de moderne popjournalist ook niet. Lange tijd vroeg ik me af waarom ik geen nieuwe entries op muziekblogs meer las, maar nu weet ik het antwoord: deze (ex-)bloggers twitteren nu met elkaar, dag en nacht.
Twitteren heeft veel voordelen, maar het grootste voordeel is wel dat je je kunt beperken tot de kern van een betoog, simpelweg omdat er geen ruimte is voor meer tekst. Jammer voor de nuancering, maar technische vooruitgang is nou eenmaal niet tegen te houden. Ook gaan opvallend veel Twitter-berichten over het medium zelf, en zijn daarmee nietszeggend (‘Ben Twitter aan het uitvogelen’). Is er dan niets nuttigs aan Twitter voor een iPhoneloze internetgebruiker?
Toch wel, want ik mocht menige fijne link aantreffen voor bijvoorbeeld nieuwe muziek op een site als 22Tracks of muziekblogs die ik nog niet kende. Verder vind ik het vermakelijk entertainment. Bijvoorbeeld dat ex-Tweede Kamerlid, dat zijn kaken maar niet op elkaar kan houden (‘vanmiddag maakt mijn nieuwe werkgever bekend wat ik ga doen’). Twitter is handig voor je muzikale vriendjes die je toch al persoonlijk kent, maar het is juist de toegankelijk van het medium voor een groot publiek dat ervoor zorgt het gebruikt wordt als een marketingtool voor het echte werk (‘loop nu naar de kiosk voor mijn interview in de Nieuwe Revu’). Traditionele media maak je niet zomaar overbodig. En wat die weblogs betreft, misschien blijven de echt goede schrijvers nu wel over. En dat is niet bedoeld als zelfreclame.
EvR