[cd, Trupa Trupa/Popup Music]
De Poolse groep Trupa Trupa uit het mooie Gdańsk wordt in 2009 opgericht. Het is met recht een indieband, want ze brengen alles in eigen beheer uit en weten daarmee toch hun luisteraars te bereiken. De diverse leden zijn beïnvloed door muziek die uiteenloopt van 60-er jaren psychedelica en folk tot cold wave, garagerock en noise. Hun muziek vormt dan ook een soort ontmoetingsplek voor al die invloeden, waaruit ze hun eigen stijl ontwikkelen, die nogal eens interessante contrasten oplevert. Daarnaast hanteren ze een zekere esthetiek om de verschijnselen van het kwaad te verkennen. Ze brengen in 2010 de mini uit, die simpelweg EP heet, vol met de betere dynamische alternatieve rock met Engelstalige zang. In 2011 verschijnt de full-lenght lp, die dan weer gewoon LP heet. Ook hier weten ze weer een indrukwekkend en gevarieerd geluid aan de dag te leggen. De formatie bestaat uit Grzegorz Kwiatkowski (gitaar, zang), Rafał Wojczal (orgel, gitaar, zang), Tomek Pawluczuk (percussie) en Wojtek Juchniewicz (bas, gitaar, zang).
Hun nieuwste wapenfeit ++ , gestoken in een fraai digipack, hebben ze opgenomen in een synagoge en een verlaten marinebasis, waarbij ze dankbaar gebruik maken van de specifieke akoestiek aldaar. Ze worden in één track versterkt door trompettist Tomasz Ziętek en in twee nummers mogen ze rekenen op de steun van de legendarische en wereldbefaamde saxofonist/klarinettist Mikołaj Trzaska (Bassisters Orchestra, Inner Ear, Ircha, Langfurtka, North Quartet, NRD, Reed Trio, The Resonance Ensemble, Riverloam Trio, Shofar, TASEE, The Users, The Volume, etc). Het resultaat mag er dan ook wezen. Ze wisselen elkaar op fraaie wijze af op de zang en brengen muzikaal verder een uiterst afwisselend geheel, waar je niet eenvoudig je vinger op kunt leggen. Zo openen ze met het uiterst heftige en indrukwekkende “I Hate” vol intense woede, noise en heftige teksten. Hiermee kunnen ze zich eenvoudig meten met Bodychoke en Gone Bald en landgenoten Something Like Elvis. Hierna laten ze een veel subtieler geluid horen waarin noise, blues, postrock, psychedelica, garage rock, post-punk en alternatieve ballads elkaar afwisselen, soms zelf binnen één nummer. Het levert diverse, meer contemplatieve stukken op die dikwijls ook verwijzen naar Pink Floyd en T-Rex. Daar waar de blazers van de partij zijn, krijg je zelfs associaties met Nils Petter Molvær en Arve Henriksen in de schoot geworpen. Maar ook Joy Division, Mogwai, The Strokes, The Legendary Pink Dots, Black Sabbath en The Ex lijken op de loer te liggen. Ze weten een dusdanig eigengereide hybride van dit alles te vormen, dat vergelijken eigenlijk onzinnig is. Ondanks dat de bandnaam dubbel “troep” betekent, leveren ze hier een magistraal album met vele pluspunten!
door Jan Willem Broek