[cd, Relapse/Rough Trade]
Dan Phillips start begin deze eeuw in de band Slowride, waarmee hij en de zijnen verdienstelijke, frivole alternatieve rock maken, waar emo, punk, indie en pop onderdeel van het geluid zijn. Ergens in de hoek van Foo Fighters, Grandaddy en Drive Like Jehu. Drie albums verder besluit Phillips om het roer om te gooien en een andere koers te varen. Hij (gitaar, zang), vanaf dan verder als D.H. Phillips, doet dat met Nicole Estill (bas, zang, piano) en Timothy Stakks aka Slim TX (drums) in True Widow. Een verstandige keuze zo blijkt, want ze brengen op hun gelijknamige debuut uit 2008 een veel origineler geluid ten gehore. Zelf omschrijven ze het wel als stonegaze, ofwel shoegaze van de stonerrock benadert. Dit denkt de lading ook deels wel. De muziek is ingetogener dan de vorige band en meer droefgeestig waardoor alles een veel diepere indruk maakt. Ook op hun tweede album As High As The Highest Heavens And From The Center Of Circumference Of The Earth (2011) trekken ze die lijn door, zij het dat het geluid nog meer slepend is geworden en hun eigen smoel nog duidelijker geprofileerd is.
Nu verschijnt dan eindelijk de derde cd Circumambulation, een term die staat voor het ceremonieel rondgaan om iets of juist iets vermijden. Nu raakt de muziek je vanaf de eerste tonen meteen, dus iets vermijden zal het niet zijn. Ze kijken hoogstens naar de punt van hun schoen, maar meer ook niet. Het enige waar de muziek om draait is de luisteraar zelf, want ze pakken je helemaal in. Hun handelsmerk, dus die langzaam voortslepende shoegaze, hebben ze hier nog meer geperfectioneerd. Als sluipschutters weten ze je onverwachts en ongenadig te verrassen. Dit doen ze verder op haast skeletachtige wijze en toch weten ze geweldige spanningsbogen op te bouwen. Ze doseren hun geluid nog beter en kanaliseren de emoties maximaal, waardoor ze ondanks de ietwat kale sound je vol weten te raken. Het geluid is ook iets meer de stoner kant opgeschoven en wordt weer fijn aangevuld met delen shoegaze, drones, slowcore en post-rock. Nicole en D.H. wisselen ook weer fijn de zang af, waarbij met name Nicole dreigender en meer droefgeestig klinkt dan ooit; luister bijvoorbeeld maar eens naar het overdonderende “Trollstigen”. Droefgeestigheid als positief punt voor de melancholici onder ons bedoel ik dan! Ze komen, hoewel je ongetwijfeld vanuit andere muziekhoeken andere referenties kunt ontwaren, ergens op eigenzinnige wijze uit tussen Disappears, Sonic Youth, Bedhead, The God Machine, The Telescopes, Earth en Implodes. Door de melancholische sfeer, het slepende tempo en de zang komt ook Low wel eens bovendrijven. Pas in de laatste twee nummers, waar ze de geluidskranen iets verder opendraaien en de dromerigheid opvoeren hoor je ook bijvoorbeeld Slowdive terug in deze indrukwekkende sound. True Widow levert zonder meer hun beste en meest aangrijpende album tot nu toe af en is ook één van de prettige verrassingen van dit jaar.
door Jan Willem Broek