Het nieuwe album van Nada Surf (en hun aanwezigheid hier te lande) zorgt voor drie bespiegelingen over hoe het ooit was.
‘Time Stands Still’ zong Rush samen met Aimee Mann ergens in de jaren tachtig. Het moet een liedje zijn wat erg belangrijk is voor Nada Surf. Nee hoor, niet qua muziek, de band is echt geen powerprogpop gaan maken. Maar de thematiek van de titel, daar kunnen de Nada Surf mannen wel wat mee. Want ze zijn nogal blijven hangen, die gasten. Ergens in midden jaren negentig, de glorietijd voor naïeve gitaarpop met klein scherp randje. Lijkt in eerste instantie niets-aan-de-hand-pop, maar is dan net te vol met zomerse weemoed om alleen maar te blijven lachen. De soundtrack voor een vergankelijke vakantieliefde, voor de zomer waarin je 16 was en dat je weet dat je dat gevoel nooit meer terug gaat krijgen; wat drie weken later dan toch gebeurt.
Die sfeer had hun muziek in het betreffende tijdperk zelf (hetgeen natuurlijk alleen maar gezegd kan worden met de kennis van nu), en dat heeft nieuweling The Stars Are Indifferent To Astronomy wellicht nog wel meer. Geniale titel trouwens, maar dan wel voor uitgesponnen spacerock of duistere ambienttechno. Niet voor indiepop, aardser dan aards, handelend over tienerpopulariteit en meer van die dingen.
Muzikaal is het wel opvallend dat de band nu eigenlijk nog meer nineties klinkt dan toen. Beetje ingetogener, beetje melancholieker, alsof de dertigers inmiddels daadwerkelijk terug verlangen naar hun glorietijd. Het staat ze trouwens best goed, het geluid dat best omschreven kan worden als The Posies in een licht aangelengde versie: niet zo zwaar en overstuurd als The Posies, maar stem en zanglijnen komen wel heel dicht in de buurt van Stringfellow/Auer. Niet verkeerd, zoals het hele album niet verkeerd klinkt.
Maar de impact? Nihil in mijn universum. Leuk om een keer te luisteren, maar tegen The Posies is natuurlijk niet op te bieden. Willen ze vast ook niet. Maar wat ze dan wel willen is dermate lichtvoetig en – uiteindelijk – weinigzeggend dat ik geen moment het gevoel heb dat hier nog een heilig vuur brandt. Het zijn dertigers die leuke liedjes maken, de wereld niet willen veranderen, en terug verlangen naar tijden waarin ze jonger en fitter waren. En dat is best leuk. Maar niet meer dan dat.
(door Bas)
It's never too late for teenage dreams
In de week dat het Subjectivisten-forum een felle flashback naar de eighties zag, reisde ik zelf met de tijdmachine van Nada Surf naar het midden van de jaren negentig. De periode dat ik de Mega Top 50 fanatiek volgde, en dankzij Pinkpop '97 de 'alto-muziek' ontdekte. Daar speelden ook de braveborsten annex 'alles is ok'-maten van Nada Surf, die toen net hun enige hit hadden gescoord. Vijftien jaar en vijf platen verder zijn de jongens eigenlijk geen spat veranderd. Of beter, op The Stars Are Indifferent To Astronomy lijkt de band nog minder dan voorheen veranderd, want ook zij zijn door nostalgie bevangen. Terug naar de tijd ze het gaspedaal wat dieper indrukten. Clear Eye Clouded Mind (met daarin de lollige albumtitel) gaat ouderwets grungy jakkerend van start. Het zet de toon voor een album dat zowel tekstueel als muzikaal minder diep gaat dan voorgangers The Weight Is A Gift en Lucky, maar waarop het drietal toch gewoon weer een arbeidsvitaminen-shot van jewelste toedient. 'Of course I like to laugh' roept zanger Matthew Caws niet voor niets al snel. De zoon van een auteursechtpaar is een van mijn favoriete liedjestekstschrijvers; hij doet nergens ingewikkeld, maar zijn naturelle zinnen zitten meteen in mijn kop geramd. Honestly, simply, kindly, but firmly. Om de paar regels een mooi tegeltje. Wat is een verjaardag? 'One more year to figure it all out'.
Nada Surf is een fijne band om te recenseren, niet alleen doordat hun basisniveau zo ongelofelijk constant is; je verbindt die ene zo toepasselijk getitelde hit ook zo soepeltjes met de hoop dat de band nog eens écht populair wordt. Dat zal echt niet meer gebeuren, iets wat (helaas!) ook geldt voor geestverwanten Teenage Fanclub en mede-Pinkpop '97-ers Fountains of Wayne. Maar juist doordat Nada Surf zo klein is gebleven, kan de band onbezoedeld pogingen blijven wagen. (Denk hier even aan Weezer.) De grootste klapper van de 2012-worp is The Moon Is Calling, dat lekker logisch het woordje 'computers' met een synth-lijntje combineert. 'I wanna live to be so strong!' Caws is al zingend de verpersoonlijking van die ultieme mannenfantasie: ooit schitteren als profvoetballer. Of toepasselijker, wie droomt zich nooit per koptelefoon op een poppodium? Caws en zijn kompanen maken dat gevoel elke avond waar, misschien in zaaltjes van niets, en wetende dat 'we're just imitations and hooks, bits that you remember loving', maar dan nog.
(door Ludo)
Ik sta in de Melkweg en de vijf mannen op het podium spelen het zoveelste liedje dat ik niet ken. Is het niet toevallig het voorprogramma? Nee, die zanger komt me te bekend voor. En dat dreadlockkapsel van de bassist zie je ook niet op iedere blanke veertiger. De conclusie is een pijnlijke voor een fan als ik, Nada Surf stelt teleur.
Het meest opwindende moment is als het blonde meisje voor me ineens tussen mijn benen door begint te kruipen. "Lens kwijt?" vraag ik. "Nee, een glas." En inderdaad, haar immense American Apparel-bril mist een essentieel element. Hoewel ze hem waarschijnlijk meer voor esthetische dan medische redenen draagt is ze opgelucht als ze hem terug vindt. "Ik ben zesdejaars," vertelt ze. Van wat precies gaat langs me heen, iets met een afkorting. Ik ben te overdonderd door deze onverwachte ontmoeting met een geestverwant in zowel langstuderen als muzieksmaak. Dat gevoel verdwijnt alweer snel als het nieuwe album ter sprake komt. "Hun beste ooit!" kraait ze.
Niet mee eens. Mijn bandje is op The Stars Are Indifferent To Astronomy verworden tot die wielrenner die aan het einde van de Tour de France als 67e in het algemeen klassement de Champs-Élysées oprijdt, zonder ook maar één minuut in beeld te zijn geweest. Alle scherpe randjes zijn er vanaf gevijld. De power is uit de pop. Wat rest is een verdunde Death Cab, een instapbandje voor beginnende indiemeisjes. Langzaam begint te dagen welke afkorting Kim, zoals ik het meisje met de bril heb gedoopt omdat ik haar naam niet heb verstaan, gebruikt zou kunnen hebben. V. W. O.
Talloze postmillenniale niemendalletjes verder stapt de band even van het podium. Tijdens de obligate toegift draait Kim zich nog één keer om. "Dit is echt mijn liedje!" Ik ben allang afgehaakt. Maar de volgende keer dat Nada Surf naar Nederland komt leg ik weer met liefde haar leeftijd in euro's neer.
(door Thijs Zilverberg)
De concertfoto's zijn gemaakt door Bart Heemskerk.