Vorig jaar heb ik bestempeld als een goed muzikaal wijnjaar. Veel new wave oplevingen in een modern cool jasje. Dit jaar is dat eigenlijk niet anders. Het is tevens één van de drukste Caleidoscoop jaren geweest, maar ook één waar ik met veel plezier de vele recensies geschreven heb. Voor mij is 2010 een geslaagd jaar, maar ook een nostalgisch jaar. Na ruim 15 jaar radio maken in Amsterdam en 21 jaar wonen in die regio, is het nu vanuit het Oosten des lands allemaal anders. Vanaf afstand uitzenden wordt het, maar internet is net zo ver of dichtbij als je zelf wilt natuurlijk. Het schrijven gaat hier in de boslucht overigens net zo gemakkelijk.
Hoewel het maken van een TOP20 eigenlijk heel veel artiesten ten onrechte diskwalificeert, moet je het gewoon zien als een grote tiplijst waarmee je kunt doen wat je wilt. Bij het samenstellen ervan spelen altijd rare zaken mee. Nu heeft de nostalgie zeker een rol gespeeld, maar ook overtuigende concerten, muziek die vaker gedraaid is dan andere en niet uit te leggen dingen. In totaal ben ik tot 100 cd’s gekomen die dit jaar muzikaal gezien meer dan moeite waard hebben gemaakt. Ik zal ze allemaal noemen en de TOP20 uitgebreid (her)bespreken al dan niet met eerder verschenen teksten. De lijst komt voort uit de zaken die ik recenseer in Caleidoscoop, draai in Senzor en gewoon gekocht heb (het één sluit het ander niet uit).
Dank wederom aan iedereen die mij gesteund, gelezen, bevoorraad, becommentarieerd of beluisterd heeft! Ik wens iedereen een fijn, gelukkig, gezond en luisterrijk 2011!
01. Blackie & The Oohoos – Blackie & The Oohoos
[cd, Dia Records/Bertus]
De eerste echte “rare meisjes” plaat van het jaar moest natuurlijk nog geboren worden. Deze komt nu uit België in van de band Blackie & The Oohoos met hun gelijknamige debuut. Hierin maken de zussen Loesje Maieu (zang, accordeon, casio, kippenei) en Martha Maieu (zang, kippenei, korg, klokkenspel, ukelele, zingende zaag), die zo uit de geniale “Twin Peaks”-serie van David Lynch weggelopen lijken, de dienst uit. Ook hun muziek heeft net als in die serie, ondanks dat het telkens op lieflijke wijze gebracht wordt, wat van die duistere en onwerkelijke atmosfeer vol onderhuidse spanning. Dit komt met name door de diverse onheilspellende klanken uit de korg of door het klokkenspel dat net te onschuldig ingezet wordt op een donkere ondergrond. Het maakt het geluid boeiend en spannend, waardoor ze je meteen vanaf de eerste noot weten te grijpen. Ze geven hun geluid verder vorm met de bandleden Laurens Duerinck (elektrische gitaar, bas, effecten), Milan Warmoeskerken (elektrische gitaar, bas, casio) en Rueben Pensaert (drums). Ze hebben een mooie balans tussen emotioneel geladen, zwoele zang en de onderkoelde muziek, waardoor ze nog wel een richting bands als Warpaint of The xx koersen, zij het dan met meer een sfeervolle gitaarsound. Die zang is dan ook één van de oorstrelende hoogtepunten op deze cd. Aan de ene kant zingen ze tweestemmig harmonieus met een beetje een geknepen stem of juist weer heel lieflijk en zwoel en daarnaast kunnen ze ook solo verrassend uit de hoek komen. Helemaal fraai is het in de wonderschone nummers “Devilchild” en “Alone Again”, waar ze ineens ook op bijna sopraanachtige wijze beginnen te zingen. Verder bevat de muziek ook van die typische Mazzy Star-achtige licht psychedelische droompop elementen. Andere stijlen die zo nu en dan even de kop opsteken zijn dark cabaret, blues, jazz en spooky folk, waardoor ook Dez Mona, Waiting For Eve, Marissa Nadler, Beth Gibbons, Tom Waits en Katzenjammer (zonder de grappen) in beeld komen. In “Charlie” benaderen ze zelfs even de madchestersound van de Inspiral Carpets. Maar alles bij elkaar opgeteld, dus het eigenzinnige en gevarieerde instrumentgebruik, de bevreemdend duistere en toch feeërieke atmosfeer, de fantastische zangkunsten en het feit dat ze zussen zijn, doet al snel aan de “rare meisjes” band van de laatste paar jaar denken, namelijk CocoRosie. Blackie & The Oohoos hullen het alleen in een David Lynch-achtige atmosfeer en de muziek tapt regelmatig uit andere vaatjes. Al de bovenstaande kredieten mogen ze in hun zak steken, feit blijft dat ze eigenlijk vooral op zichzelf lijken met hun bijzondere sound. Je kunt gerust stellen dat België weer een unieke sensatie rijker is. Deze plaat zou het zo maar eens goed in de jaarlijstjes kunnen gaan doen. Wat een droomstart van deze band!
Naast dit geweldige album hebben ze ook een zeer overtuigend optreden gegeven in de Brakke Grond. Eén van de meest opmerkelijke bands van 2010.
Luister Online:
You / Alone Again / Lovebirds / Charlie / Love Boy / Devil Child
Luister/kijk Online bij YouTube:
Lovebirds
Love Boy
Alone Again (Live)
[cd, Rough Trade/Konkurrent]
De jaren 80 zijn de laatste tijd weer helemaal in, zij het dat het op een moderne manier ingekleurd wordt. Cool wave is misschien wel een term die de lading het beste dekt. Vier dames uit Los Angeles die zich Warpaint noemen passen helemaal in dat straatje. Hun mini debuut Exquisite Corpse is ronduit sensationeel te noemen en een grote belofte voor de toekomst. Niet alleen brengen ze een sensuele, ietwat bevreemdende combinatie van Lush, Throwing Muses, The Cure, The XX en Marissa Nadler, ook in hun clips waar ze zich zwoel en schaars gekleed tonen weten ze indruk te maken. Nu zijn Emily Kokal (zang, gitaar), Theresa Wayman (zang, gitaar), Jenny Lee Lindberg (bas, zang) en Stella Mozgawa (drums, keyboards, zang) terug met hun full-length debuut The Fool. En eerlijk is eerlijk, ze vallen geen seconde tegen, ook al is de allergrootste verrassing eraf na die epee. Maar er blijft meer dan genoeg over om je aan te verlekkeren. Ze brengen warme harmonieën en sensuele, etherische en veelal meerstemmige zang met een lichte psychedelisch en onderkoelde touch. Dat plaatsen ze in een kader van new wave, pop, shoegazermuziek, softnoise en indierock. Het is allemaal dromerig, intiem, romantisch, droefgeestig en uiterst beklijvend. De gedrogeerde bas- en gitaarpartijen zullen op menigeen al een verslavende uitwerking hebben. Boven dat alles weten ze zich op een unieke manier te manifesteren, wat al een groot goed is in de huidige muziekindustrie. De productie is ook nog eens in de stevige en ervaren handen van Tom Biller (Liars), Adam Samuels (Pearl Jam) en Andrew Weatherall (Björk, New Order). Dit is misschien wel het meest verleidelijke album van 2010. Hemels.
Ook deze vier dames zijn door hun overweldigende optreden hoog gestegen op de ranglijst!
Luister:
[cd, Virgin]
Twee jaar geleden debuteert de dan nog 18-jarige Laura Marling met haar verbluffende debuut Alas I Cannot Swim. Haar singer-songwritertalenten zijn groots, hetgeen ze in prachtig weemoedige folkachtige songs dik onderstreept. Nu is ze terug met haar tweede cd, je weet wel die altijd moeilijke plaat. Maar als je jong bent (van geest of qua leeftijd of beide) is die stap gewoon een stapje verder. Laura komt namelijk met een nog mooier album. Ondanks de veel positievere titel is de muziek mogelijk nog meer droefgeestig, hetgeen voor een jong iemand weer minder vanzelfsprekend is. Ze zit met haar muziek in de hoek van Nancy Elizabeth, Fran Rodgers, Joanna Newsom, Suzanne Vega en Essie Jain, maar heeft duidelijk haar eigen sound. Luister alleen al naar het betoverende “Alpha Shallows” en je bent verkocht met tranen in je ogen.
Luister Online:
I Speak Because I Can (klik op de Listen-tab)
[cd, Talitres]
De tweede cd van Emily Jane White eindigt in mijn jaarlijst van 2009. Ze heeft een fantastisch warm hese, jazzy stem die ze uitstrooit over haar verbluffende liedjes op piano, orgel en akoestische gitaar. Hiermee maakt ze samen met gasten op cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums overheerlijke, melancholische singer-songwritermuziek met folk- en rockinvloeden mee. Maar liefst zes muzikanten begeleiden haar nu op haar tweede cd met cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums. En eigenlijk wijkt ze op haar derde cd niet af van dit recept. Misschien is het op sommige punten nog mooier en emotioneler. Ik zit hier met bergen kippenvel! Ter referentie moet je denken aan artiesten als Alela Diane, Essie Jain, Shannon Wright, Our Broken Garden, Nancy Elizabeth, Hope Sandoval, Tindersticks, Lisa Germano en Cat Power. Hemels!
Luister Online bij Myspace:
Black Silk / The Preacher
[cd+3”cd, Little Red Rabbit/Konkurrent]
Last Harbour krijgt niet de aandacht die het verdient. Ze maken al sinds 2001 muziek die het midden houdt tussen postrock, folk en wave. Ze klinken een beetje als de Tindersticks die Joy Division willen zijn en dan met folk- en klassieke elementen. Op hun vierde cd valt alles op z’n plek. Kevin Craig’s stem croont en bromt op z’n allermooist, terwijl de andere zes plus nog eens zes gasten hem begeleiden met gitaren, loops, orgel, percussie, violen, piano, accordeon, cello, mandoline, bas, trompet, contrabas, drums en zang. Ofwel, alle ingrediënten voor een heerlijk melancholisch werk. Dat is het ook zeker geworden. Tevens een duister en soms behoorlijk stevig werk. Een perfecte hybride van Tindersticks, Nick Cave, iLiKETRAiNS, Joy Division en The National. Zo goed! En dat alles met een enorm hoog percentage kippenvel per seconde.
MP3:
Sunken Bells
[cd, Second Language]
Angèle David-Guillou is al jaren te horen als her en der opduikende vrouwelijke stem bij Piano Magic. Zelf heeft ze in 2007 op Peacefrog ook een eigen album uitgebracht als Klima. Een prachtalbum vol breekbare singer-songwritermuziek, waardoor ze diverse stijlen mengt. Nu is er eindelijk op het steeds maar groeiende en meer prestigieus wordende Second Language label haar tweede cd, in een gelimiteerde oplage van 1000. Wederom maakt ze fragiele, intieme songs en verweeft die verweven met neoklassiek, indie, wave en post-rock. Naast haar wonderschone zwoele stem komt de muziek tot stand met cello, viool, Franse hoorn, rhodes, klokkenspel, melodica, gitaar, drums, fluit, keyboards, piano en bas. Zelf speelt ze aardig wat instrumenten maar ze krijgt hier ook een keur aan gasten die haar te hulp schieten. Naast Piano Magic leden, waaronder Glen Johnson eenmaal met zang, zijn er ook gasten uit State River Widening. Haar heerlijk melancholische muziek houdt het midden tussen Piano Magic, Our Broken Garden, Fever Ray, Bat For Lashes en Shannon Wright, hoewel ze wel echt een eigen geluid heeft. Geen enkele song is zwak, gewoon alles op een ongekend hoog niveau. En dan ook nog eens van een ontroerende schoonheid die voor bergen kippenvel zorgt. Jaarlijstjes materiaal!
Tja, en zo geschiedde!
Luister Online:
Serenades & Serinettes (albumsnippers) (klik op Soundclips)
[cd, Type/Konkurrent/Boomkat]
De IJslandse muzikant en componist Jóhann Jóhannsson is een gevestigde naam aan het neoklassieke firmament geworden met werken op Touch, Worker’s Institute en 4ad. Daarnaast heeft hij zich in groepsverband ook bezig gehouden met experimentele muziek (Kitchen Motors/Motorlab) en machinale rock & roll (Apparat Organ Quartet). Nu komt hij met zijn volgende solowerk And In The Endless Pause There Came The Sound Of Bees. Deze hele mond vol is de soundtrack van de animatiefilm Varmints van Marc Craste. In 2009 is deze als gelimiteerde tour-cd uitgekomen op NTOV Phonoautogram, maar nu met 2 extra composities op het kwaliteitslabel Type. Type is in opzet een label om al dan niet denkbeeldige, soundtrackachtige muziek uit te brengen. Nu is er dan de eerste echte soundtrack verschenen van de man die in 2002 met Englabörn verantwoordelijk is geweest voor de typische invulling en bloei van de hedendaagse neoklassieke muziek. Jóhannsson werkt met subtiele elektronische creaties en laat zich begeleiden door het Prague Philharmonic Orchestra & Choir waarin veel strijkers, prachtige (vrouwelijke) koorzang en een sopraan. Zoals een soundtrack betreft tref je er veel herhalende thema’s aan die verspreid over de cd opduiken, alleen doet Jóhannsson dat dusdanig dat ze qua sfeer wel aansluiten maar verder genoeg verschillen. Hierdoor is deze soundtrack ook zonder een film meer dan genietbaar. Meer dan, want het is zo ontzettend wonderschoon dat het haast pijn doet. De ontroerende verstilde en soms heel duistere pracht doet bij vlagen denken aan Henryk Górecki, SPK, Greg Haines, Max Richter, Fennesz, Zbigniew Preisner en in de verte ook aan Sigur Rós, maar dan in dat typisch aangrijpende, neoklassieke omhulsel van Jóhannsson. Zo onbeschaamd mooi als dit krijg je het zelden.
Luister Online:
And In The Endless Pause There Came The Sound Of Bees (album)
[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
De IJslandse componist Ólafur Arnalds maakt deel uit van een nieuwe, jonge garde neoklassieke componisten waar je ook Max Richter, Peter Broderick, Jóhann Jóhannsson, Daníel Bjarnason, Valgeir Sigurðsson, Richard Skelton, Dustin O’Halloran, Sylvain Chauveau en Nico Muhly toe mag rekenen. De 23-jarige Arnalds heeft veel kleine, maar zeer rake tikken uitgedeeld met zijn 3 mini cd’s, zoals eerder dit jaar nog met het prachtige Dyad 1909. Daarnaast heeft hij één volledig album op zijn naam staan. Zijn muziek is meestal een mengelmoes van klassiek en (soms heftige) elektronica, terwijl de sfeer vaak melancholisch en filmisch is. Hij vertoont op zijn eigenzinnige wijze ook wel raakvlakken met al de genoemde artiesten. Nu presenteert hij zijn tweede album …And They Have Escaped The Weight Of Darkness. Hierop staan 9 composities van zijn hand die hij zelf invult met piano, keyboards en overige elektronica. De rest wordt uitgevoerd door 3 violisten, een altviolist, 2 cellisten, een drummer, een bassist, een zangeres, een hoornspeler en een trombonist. Niet eerder heeft hij zoveel mensen laten opdraven om zijn excentrieke muziek in te kleuren, maar zijn composities komen dan ook nog beter uit de verf in een meer klassieke setting. De eerste vijf stukken op de cd bevatten rustieke, vrij sobere, desolate en uiterst droefgeestige neoklassiek maar kennen wel steeds een fantastische climax die oprecht emotioneel overweldigend vormen aanneemt zonder ooit naar het pathetische te neigen. De korte uitbarstingen worden dikwijls ondersteund met stevige drumpartijen. In feite is het een soort postrock dat op klassieke wijze ingekleurd wordt. Het zesde stuk, waar naast de drums ook de gitaren even aanzwellen en er een kwelende zangeres is te horen, vormt samen met het zevende voor de heftigste momenten op het album. Alle stukken gaan door merg en been en zijn zo ontzettend mooi en gevoelig. Elke pianoklank en het geluid van de strijkers zijn zo raak dat het haast pijn doet en je werkelijk tot tranen weet te roeren. Hoe kan zo’n jonge muzikant tot zulke grote dingen in staat zijn? Arnalds doet het in elk geval met dit overrompelende meesterwerk.
Luister Online: …And They Have Escaped The Weight Of Darkness (album) (klik op de Romeinse cijfers onderin)
[cd, Lost Tribe Sound]
Vieo Abiungo is de nom de plume van de Amerikaanse artiest William Ryan Fritch. Hij is een autodidact multi-instrumentalist en heeft eerder gewerkt met Sole & The Skyrider Band. Daarnaast maakt hij onder zijn eigen naam ook al diverse soundtracks. Toch is Blood Memory zijn eigenlijke debuut. En hij zorgt voor één van de grootste verrassing dit jaar met zijn overdonderende muziek. Met meer dan 30 instrumenten, van cello, viool, contrabas, erhu dulcimer, citer en gitaar tot tapes, fluit, sax, sitar, zang (samples), orgels, drums, harp en piano. Het is een aaneengeregen keten van Westerse en Oosterse geluiden, die door de vele instrumenten en zijn drang naar het zoeken naar het onbekende zeer verrassende, wereldse muziek oplevert. De nieuwsgierigheid, de spontaniteit en de frisse kijk spatten er vanaf. Daarnaast heeft het ondanks de vele klassieke elementen ook wel iets elektronisch. Ik heb zelden dat ik een cd zo snel zou bombarderen tot kanshebber voor de jaarlijst, maar houdt er maar rekening mee. Denk aan The Third Eye Foundation, Bleeding Heart Narrative, Clogs, Brave Timbers, Orang en Encre. Zoiets. Wonderlijk wonderschoon.
Beetje vals misschien zo’n release die ik pas aan het eind van het jaar ontvangen heb, maar soms is het gewoon meteen raak.
Luister Online naar Vieo Abiungo:
Gaunt Wolves / Nervous Laughter / Cote D’Ivoire
[cd, Sonic Pieces]
Erik K. Skodvin runt het fantastische Miasmah records, maakt deel uit van het duo Deaf Center en neemt solo nog wel eens het alias Svarte Greiner aan. De rode draad, die zwart is, wordt gevormd door de duistere atmosfeer. Geen reden om aan te nemen dat het nu onder zijn eigen naam anders is. En gelukkig is dat ook niet zo. Je hoort stukken dan wel flarden piano, gitaar, strijkers, zang en andere instrumenten in combinatie met drones, glitches en duistere elektronica. Hij heeft ook van een violist en zangeres gebruik gemaakt. Met al deze ingrediënten maakt hij een adembenemende mix van neoklassiek, dark ambient en film noir-achtige muziek. Het is aangrijpend, intens en gewoonweg ontzettend mooi wat hij hier laat horen. Kippenvel! Het jaarlijst-lijstje heeft er een kandidaat bij.
En dat is zo gebleven! Ik ben nu al benieuwd naar de nieuwe Deaf Center van volgend jaar.
Luister Online bij Soundcloud:
Matiné
Escaping The Day
[cd, Lowin]
In 2008 maakt de veelbelovende Fries/Groningse band Adept, die een door de no en new wave beïnvloed noisegeluid met moddervette beats aan de dag leggen, een doorstart als Eklin. En zoals een feniks uit het as fris en herboren herrijst, komt ook Eklin met een ander, hernieuwd geluid. Geestelijk vader en gitarist Michiel Klein is nog steeds aanwezig, net als beide keyboardspelers Wouter Venema en Keimpe Koldijk (Bonne Aparte, Bebe Fang). De groep is uitgebreid drummer Johan Kooi (Bonne Aparte) en zangeres Leontien Herkelman. Op hun debuut Onwa zijn de felle beats van weleer verdwenen. Ervoor in de plaats komt een mysterieuze, dromerige en dikwijls psychedelische sound. Ze serveren hier een nachtelijke geheel waarin jazzy, dub-achtige en trip hop beats met lekker meanderende lome baspartijen, sfeervolle elektronica en etherische zang de dienst uitmaken. Het zijn heuse songs geworden, maar wel met een hang naar improvisatie en niet per se gevangen in één genre. Een oppervlakkige beluistering levert een aangenaam sfeervol geheel op. Als je er echt voor gaat zitten hoor je dat ze je geen eenvoudige muziek hebben geleverd, maar muziek waarover je na kunt denken en flink je tanden in kunt zetten. De songs bevatten tevens de nodige nostalgie en emotie, waardoor ze diep onder je huid kruipen om er dikwijls kippenvel op te toveren. De muziek heeft een enorme diepgang en laveert van ambient naar dub, jazz, wave en trip hop. Alsof The xx, We Fell To Earth, Gas, Superpitcher en Portishead een duister verbond zijn aangegaan. Bloedstollende pracht van eigen bodem.
Luister Online bij Myspace:
De Woe / Belled / Gogel / Tellet
[cd, EMI]
Op het tweede of eigenlijk derde (de eerste 2 bevatten dezelfde nummers, maar zijn totaal verschillend uitgevoerd) album van de enigmatische Noorse zangeres Susanne Sundfør. Ze werkt hierop één op één samen met multi-instrumentalist Lars Horntveth (gitaren, klarinet, vibrafoon, marimba, synthesizers, percussie, waterharp, piano, drumprogrammering) van Jaga Jazzist, die het album ook heeft geproduceerd. Helge Sten (Deathprod, ex-Motorpsycho) staat daarbij dikwijls aan de opnameknoppen. Zelf gaat ze gewapend met piano, synthesizers, vibrafoon, klokkenspel, marimba en sansula (soort duimpiano). Maar haar allersterkste wapen is toch vooral haar stem. Daarmee kan ze op indrukwekkende wijze alle kanten, van bezwerend, raar en jazzy tot poppy en klassiek. Ze wordt verder bijgestaan door 5 strijkers, toetsenist Morten Qvenild (Susanna And The Magical Orchestra, In The Country), trombonist Erik Johannessen (Jaga Jazzist), drummer Gard Nilssen (Puma, Bushman’s Revenge) en nog wat gasten. Ook al is de jonge zangeres tamelijk onbekend, haar talent en ambitie is er niet minder om. Ze pakt het groots aan. Het is een mengelmoes van jazz, klassiek, singer-songwritermuziek, pop, filmmuziek en elektro met uptempo beats en al. Alles is tot in de puntjes verzorgd zowel qua arrangementen als instrumentale invulling. Maar al zou er alleen iemand met schuim om zijn mond op een triangeltje aan het rammen zijn, met haar stem klinkt alles goddelijk. Onderstaande track licht helaas slechts een tipje van de sluier op, want ze komt ergens uit tussen Radiohead, Soap & Skin, Kate Bush, Susanna, Jaga Jazzist, CocoRosie, Jenny Hval, Hanne Hukkelberg en The Knife. Van opzwepende overweldigende tot ingetogen, diep echoënde betoverende pracht. Dit is een groots werk van een nieuwe ster.
Luister Online:
The Brothel
[2cd, Domino/Angular Recording Company/Munich]
Is het flauw om nu al van een sensatie van 2010 te spreken? Eén deel hip-hop, één deel synthpop, één deel klassiek en één deel variabel, dat lijkt het succesrecept van vierkoppige These New Puritans uit Engeland, geformeerd rond de tweelingbroers Jack en George Barnett. Op hun sterke debuut is het wellicht nog iets meer hip-hop en funk, maar op hun tweede cd hebben ze de ingrediënten in perfecte verhoudingen bij elkaar gegooid. Een duistere hybride levert dat op, die toch zo ongelooflijk aanstekelijk is door de vette beats, sterke ritmes en originele invulling. Ze maken namelijk gebruik van een waar leger aan blazers en een echt koor (hoewel er ongetwijfeld ook het nodige elektronisch gefabriceerd wordt). Je moet denken aan een futuristische, frisse mix van Steve Reich, Michael Nyman, Massive Attack, Tricky, The xx, In The Nursery en The Fall. Het geheel is ook nog eens geproduceerd door niemand minder dan Graham Sutton (Bark Psychosis, Boymerang). Tot in de puntjes kloppend. Wat een sensationeel album!
Dit schreef ik al in week 4, maar nog steeds ben ik niet uitgekeken op dit geweldige album.
Luister/kijk Online:
We Want War
Luister Online:
Hidden (albumsamples)
[cd, Talitres]
De Fransman David Sanson (zang, keyboards, piano) aka That Summer neemt de tijd voor zijn albums. Zijn eerste komt onder de vleugels van Tony Wakeford al uit in 1993 en de tweede onder toeziend oog van Bernd Jestram (Tarwater) pas in 2001. Met zijn derde cd Clear uit 2005 weet hij eindelijk ook een groter publiek aan te boren, al is het alleen al omdat Sylvain Chauveau erop te horen is. Nu is hij terug met zijn vierde cd, die ook meteen de meest uitgesproken en hardste cd van het stel is. Hij brengt een mengelmoes van new wave, post-rock, neofolk, neoklassiek en chansons. De sfeer is als een zwoele Franse zomeravond, maar wel één waarbij nostalgie en heftige emoties de dienst uitmaken. Hij werkt met een min of meer vaste kern op drums, gitaar, bas, cello en achtergrondzang en tevens sterke gastzangers als Bernd Jestram (Tarwater, Rats Live No On Evil Stars) en Sylvain Chauveau (Watermelon Club, Micro:Mega, Arca, On). David weet een zowel mysterieus ingetogen als duister rockend geheel neer te zetten van hoog niveau. De band vormt één van de beste exponenten van de Franse underground en Sanson bewijst met zijn zorgvuldigheid en rust in het uitbrengen van zijn albums zijn kwaliteit en talent eens te meer. Hij brengt hier ook een uiterst originele cover van het The Cure nummer “All Cats Are Grey” ten gehore. Een gevarieerd album vol broeierige orkestraties waarop heel veel gebeurt binnen een duister en melancholisch kader. Een meesterlijk album dat nu eindelijk wel eens een groot publiek verdient.
Luister Online:
Near Miss
[cd, I Like Trains/Konkurrent]
Ik heb wat moeite met bands die hun naam steeds wijzigen, met of zonder “The”, aan elkaar of los of een uitroepteken ineens op een andere plek. Het leidt af van hetgeen waar het echt om gaat, namelijk de muziek. Ook het Britse iLiKETRAiNS lijkt nu officieel tot I Like Trains omgedoopt, maar de eerste variant is zoveel leuker. Door de mini’s die ze tussendoor hebben uitgebracht en de geweldige concerten is het haast niet voor te stellen dat het alweer 3 jaar geleden is dat ze hun vorige cd Elegies To Lessons Learnt hebben uitgebracht. Het is muziek die blijft hangen en dichtbij blijft, zoveel is duidelijk. Het debuut Progress/Reform uit 2006, dat met bijna 3 kwartier de boeken is gegaan, heeft de grootste indruk gemaakt. Toch eindigt de cd uit 2007 hoog in mijn jaarlijst, omdat de duistere library rock formule ook daar tot in de puntjes wordt uitgewerkt. De soms mysterieuze teksten over dode helden, al dan niet vermoord, worden prachtig omhuld door epische en duistere postrock en wave. Daarbij speelt de zware zang van David Martin een belangrijke rol. De muziek doet je nostalgisch terugblikken en heftig mee schudden. Als vallende bladeren kleurt hun muziek de wereld sfeervol donkerbruin. Op hun nieuwe cd He Who Saw The Deep pakken ze het dan toch net even anders aan. Ten eerste brengen ze het in eigen beheer uit en kan je op voorhand intekenen op de cd; bij voldoende aanmeldingen brengen ze die dan uit. En zo geschiede. Het tweede punt is dat het meteen opvalt dat hun geluid meer uptempo is, er meer lucht in de songs zit en er gewoonweg meer variatie in de muziek zit; wat dat betreft past de spatiëring in hun bandnaam ook wel weer. Overgebleven zijn de donkere thema’s, de zware zang van David Martin en de sterke composities. Het viertal laat zich meermaals ondersteunen door schitterende orkestraties van drie gasten op cello en violen. Voor de rest brengen ze hun imponerende post-rock met wave invloeden beter dan ooit tevoor ten gehore. Muziek om kippenvel van te krijgen, muziek om nostalgisch bij weg te dromen en muziek om af en toe je adrenaline tot grote hoogten op te drijven. Denk aan een originele, telkens variërende hybride van Her Name Is Calla, Mogwai, Blueneck, Nick Cave, Joy Division, Interpol en Sigur Rós. Emotionele pracht die op robuuste wijze aan de man wordt gebracht. Een ongekend sterk album van één van de meest sensationele bands van de laatste paar jaar uit rockland.
Luister Online:
Sea Of Regrets / When We Were Kings (rechtsboven)
Luister Online bij Myspace:
A Father’s Son
[cd, Clairecords]
Het lijkt deze week (week 43) wel dat alles in het teken staat van de jaren 80 en 90, want ook dit Amerikaanse kwartet Tears Run Rings lijkt zo weggelopen uit de stallen van 4ad, Factory en Creation uit die tijd. Ze maken zogeheten droompop en versnijden dat met shoegazersmuziek, new wave, indie en soft noise. Het dromerige aspect overheerst evenwel. De mannelijke en vrouwelijke zang wisselen elkaar af of vullen elkaar aan op uiterst fraaie wijze. Het is al surfen op die nostalgische zee die Slowdive ooit zo mooi wist te produceren, maar dan gemengd met de muziek van bands als Soundpool, Lush, Love Spirals Downwards en Bowery Electric. Het verleden wordt op moderne wijze heerlijk herleefd. Om je oren bij af te likken.
MP3:
Reunion
[cd, Sony]
Vroeger vond ik de muziek van Sade wel oké, niet meer dan dat. Ik heb uit nostalgische overwegingen ooit een verzamelaar gekocht, want een hele plaat was toch teveel van het goede. De in Nigeria geboren en tegenwoordig Britse Sade Abu heeft een zachte, enigszins gladde stem en als je daar continu gladde muziek onderzet slaat de verveling snel toe. Nu heb ik haar sinds haar eerste twee albums nooit serieus meer gevolgd, maar een paar fragmenten -mede dankzij een link van Martijn B- van haar nieuwe, pas zesde album in 25 jaar maakte me toch weer nieuwsgierig. Ik ben namelijk niet iemand die categorisch een artiest uitsluit. Geheel onverwacht weet ze me 10 jaar na haar laatste album ineens te ontroeren en mee te slepen. De muziek is minder glad mede door de prettige elektronica en daarnaast door het gebruik van echte strijkers (viool, cello) en blazers (trompet). En ja, er staan ook wel typische popelementen op die van mij niet per sé hoeven maar het gros is gewoonweg prachtig. Veel uiterst melancholische, soulvolle songs die je weten te raken. Het kan liggen aan mijn onwetendheid, maar volgens mij is dit haar meest complete, diepgaande en mooiste album tot nu toe. Prachtig!
Bekijk/luister op Youtube:
Bring Me Home
[cd, Glitterhouse]
Gelukkig luister ik nooit heel nadrukkelijk naar teksten, want anders was ik wellicht al jaren geleden afgehaakt bij 16 Horsepower of opvolger Wovenhand weer aan elkaar geschreven). Nog steeds brengt David Eugene Edwards namelijk zijn Gospel ten gehore. Hij verpakt dat zoals altijd in heel duistere muziek, waardoor het onder je huid kruipt voordat de Goddelijke teksten het verpesten. Voor alle duidelijkheid ik ben ook niet voor tegenovergestelde teksten; houd religie er gewoon zoveel mogelijk buiten. Als ik dan toch een predikant mag uitkiezen zou ik qua stem helemaal voor die indringende, soms bloedstollende van Edwards gaan. Ik zou er bijna van gaan vloeken, maar wat is dit nieuwe album weer van een bijzondere schoonheid. Elke keer denk ik dat hij niet nóg betere muziek kan maken, maar dat kan Edwards wel. Gitzwarte altcountry, Americana, rock, wave en folk die nu harder dan ooit gebracht wordt en eigenlijk op 16 Horsepower niveau met een scheutje erbij zit. Telkens zit ik met bergen kippenvel op mijn arm en helemaal als hij het achtste nummer een overweldigende versie van New Order’s “Truth” ten gehore brengt. Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat dit een Goddelijke plaat is. Geloof het of niet.
Luister Online bij YouTube:
Sinking Hands
The Threshingfloor
His Rest
Singing Grass
Truth
[cd, Cooking Vinyl]
Terwijl zijn Dead Can Dance metgezellin Lisa Gerrard na het uiteenvallen van de band veelvuldig van zich laat horen met soloplaten en vele filmscores, wordt het rond Brendan Perry, de man met één van de mooiste zangstemmen uit de new wave/gothic geschiedenis, redelijk stil. In 1999 verschijnt er een soloplaat en hij laat daarna nog wel van zich horen als gast bij bijvoorbeeld Piano Magic, maar hij lijkt het vooral te moeten hebben van de korte Dead Can Dance live reünie. Na 11 jaar is er dan toch een tweede cd. Zijn stem klinkt nog steeds als die nostalgische mokerslag en qua muziek grijpt hij in tegenstelling tot de vorige cd meer terug op zijn vorige band, zij het dat het iets meer elektronisch is. Hij heeft alles zelf geschreven, geproduceerd, gespeeld en opgenomen in zijn eigen Ierse kerk. Diverse Oosterse instrumenten worden hier omarmd door sferische Westerse elektronica en orkestraties. Dit is zoals een moderne variant op Dead Can Dance zonder Lisa zou klinken. Hemelse muziek zonder één zwak moment, die de melancholici onder ons diep zal weten te raken. Prachtig nostalgische trip, waar de fans van Dead Can Dance heel blij van zullen worden!
Luister Online bij Myspace:
Utopia / Crescent
[cd, Equilibrium Music/Clearspot]
De Franse band Rajna is terug met alweer de negende release in hun 13-jarige bestaan. Het verantwoordelijke duo Fabrice Lefebvre (instrumenten en arrangementen) en Jeanne Lefebvre (zang) hebben in loop der jaren een goede naam opgebouwd in de hoek van de wereldse heavenly voices. Ze zijn aan de ene kant beïnvloed door de muziek uit de jaren tachtig en dan in het bijzonder door Dead Can Dance. Nu zitten er in hun muziek zeker raakvlakken met die laatstgenoemde band, zelfs de zang van Jeanne komt soms in de buurt van die van Lisa Gerrard, maar ze pakken de zaken toch altijd eigenzinnig aan. Jeanne laat namelijk ook hemels etherische zang horen en de arrangementen en het instrumentarium van Fabrice laten horen dat de andere grote invloed wereldmuziek is uit diverse windstreken. Ze hebben met uiteenlopende muzikanten gewerkt en houden er met Gor het project Khvarena op na. Op de nieuwe cd Offering klinken ze weer iets meer akoestisch dan de laatste paar jaren. Dat pakt vanaf het eerste moment prima uit. Fabrice schept met elektronica fraaie klassiek getinte composities en tevens dromerige ambient of new wave ondergronden, al dan niet aangevuld door zware bassen en wegebbende elektrische gitaren. Hieraan voegt hij weer Oosterse stukken toe, waarbij hij onder meer de Iranese santoor, de Chinese yang t’chin (beide varianten op het hakkebord), Turkse ney, Egyptische arghul (beide rietfluiten), Indiase tanpura (snaarinstrument waarmee je drones produceert), bendir (soort tamboerijn zonder cimbalen), gong, chalumeau (Westerse voorloper van de klarinet) en handbellen. Jeanne doet de hemel op aarde neerdalen met zowel haar engelachtige als haar meer Lisa Gerrard-achtige zang. Eenmaal is ook de mooi zware zang van Aret Madilian (Deleyaman) te horen. Ze nemen je mee op een etherische trip langs Griekenland (Cycladen en Egeische eilanden, Kreta), Turkije en het Verre Oosten. Hier gaan de Oriëntaalse hand in hand met de Westerse geluiden, instrumenten en orkestraties en tevens ademt het verre verleden prachtig door in het heden. Tijd en plaats verworden tot woorden. Denk aan een bezwerende kruidenmelange van Henryk Górecki, Stoa, Dead Can Dance, Deleyaman en Cocteau Twins. Betoverende prachtmuziek die zorgen voor een paradijs op aarde.
Cycléades
Eleusis
Epidauros
The Dance Of Cléomen
Quiet Hour
En de 80 andere releases in willekeurige volgorde die er dicht tegenaan schurken:
Bird – Arjenballet (Bird)
Sone Institute – Curious Memories (Front&Follow)
Shlomo Bar & Habrera Hativeet – In A Secret Of Solitary Prayer (Hed Arzi)
Faustine Seilman – Whispers & Shouts (Collectif-Effervescence)
Marcus Fjellström – Schattenspieler (Miasmah)
Kiss The Anus Of A Black Cat – Hewers Of Wood And Drawers Of Water (Zeal)
Brian McBride – The Effective Disconnect (Kranky)
Three Mile Pilot – The Inevitable Past Is The Future Forgotten (The Temporary Residence)
Ten Kens – For Posterity (Fat Cat)
Swans – My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (Young God)
Les Fragments De La Nuit – Demain, C’était Hier (Equilibrium)
Brian Eno – Small Craft On A Milk Sea (Warp)
The Third Eye Fundation – The Dark (Ici D’Ailleurs)
Arvo Pärt – Symphony No. 4 (ECM)
Fuzzy Lights – Twin Feathers (Little Red Rabbit)
Sylvain Chauveau – Singular Forms (Sometimes Repeated) (Type)
Už Jsme Doma – Jeskyně / Caves (Indies MG)
Sun Kil Moon – Admiral Fell Promises (Caldo Verde)
The Ex – Catch My Shoe (Ex Records)
The Legendary Pink Dots – Seconds Late For Brighton Line (Roir)
Ida Kelarová – Romská Balada / Roma Ballad (Indies Scope)
Xiu Xiu – Dear God, I Hate Myself (Kill Rock Stars)
The Black Dog – Music For Real Airports (Soma)
Our Broken Garden – Golden Sea (Bella Union)
Benoît Pioulard – Lasted (Kranky)
Yann Tiersen – Dust lane (Mute)
Antony & The Johnsons – Swanlights (Rough Trade)
Richard Skelton – Landings (Type)
Olan Mill – Pine (Serein)
Lisa Gerrard – Black Opal (cd+dvd, Lisa Gerrard Records)
Picastro – Become Secret (Monotreme)
Carta – An Index Of Birds (Silber)
The Knife In Collaboration With Mt. Sims And Planningtorock – Tomorrow, In A Year (Rabid/Brille)
Greg Haines – Until The Point Of Hushed Support (Sonic Pieces)
Ilkay – Gelmedin Diye (Artvizyon)
The Residents – Dollar General (Ralph/Cryptic Corporation)
Anna Von Hausswolff – Singing From The Grave (Kning Disk)
BraAgas – Tapas (Indies)
Karen Elson – The Ghost Who Walks (XL/Third Man)
The National – High Violet (4ad)
Nina Nastasia – Outlaster (Fat Cat)
Nils Frahm & Anne Müller – 7fingers (Hush)
Agnes Obel – Philharmonics (PIAS)
Nostalgia – Echoes From The Borderland (Databloem)
Get Well Soon – Vexations (2cd+book, City Slang)
Nest – Retold (Serein)
Cavil – Mares’ Tails (Radio Khartoum)
Kammerflimmer Kollektief – Wildling (Staubgold)
Isihia – Stihiri / Otkrovenia (2cd, Arsis)
Gone Bald – Waiting It Out (Narrominded)
Max Richter – Infra (Fat Cat)
Flying Horseman – Wild Eyes (Conspiracy)
Emma Pollock – The Law Of Large Numbers (Chemikal Underground)
Praise The Twilight Sparrow – Color Map Of The Southern Sky (My First Sonny Weismuller Recordings)
Point Quiet – Point Quiet (Continental)
Red Sparowes – The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer (Conspiracy)
Philippe Petit & Friends – Silk-Screened (Trace Recordings)
Peggy Sue – Fossils And Other Phantoms (2cd, Wichita) Kanipchen-Fit – Multibenefit (Hooverflag)
High Places – High Places Vs. Mankind (Thrill Jockey)
Zola Jesus – Stridulum II (Souterrain Transmissions)
Draff Krimmy – Poetry Of Vår (Fluttery)
Tara Fuki – Sens (Indies Scope)
James Blackshaw – All Is Falling (Young God)
Tamed Animals – Redefinitions (Fluttery)
Her Name Is Calla – The Quiet Lamb (Denovali)
Islaja – Keraaminen Pää (Fonal)
Youth Pictures Of Florence Henderson – Yo
uth Pictures Of Florence Henderson (2cd+book, How Is Annie/Friend Of Mine)
Eluvium – Similes (The Temporary Residence)
Loscil – Endless Falls (Kranky)
Shannon Wright – Secret Blood (Vicious Circle)
Lydia Lunch & Philippe Petit – Twist Of Fate (MonotypeRec)
Autechre – Move Of Ten (Warp)
Emeralds – Does It Look Like I’m There? (Editions Mego)
ANBB – Mimikry (Raster-Noton)
Oneothrix Point Never – Returnal (Editons Mego)
Markus Guentner – Doppelgaenger (Sending Orbs)
Piiptsjilling – Wurdskrieme (Experimedia)
AC Berkheimer – We Tell Them Tonight (Subroutine)
Wildbirds & Peacedrums – Rivers (Leaf)
door Jan Willem Broek