Als je muziekjaren met wijnjaren mag vergelijken, dan is 2009 er één die de boeken in mag als een erg goed jaar. Een grand reserve met een goede afdronk waarbij de druiven optimaal hebben kunnen rijpen. Ja, als iets 2009 typeert dan is het wel de gerijpte new wave, die we wellicht op moderne wijze het beste als cool wave kunnen duiden. Normaal gesproken heb ik een redelijk overzichtelijke lijst van albums die ertoe doen, maar dit jaar ben ik van de 500 nieuwe releases tot een selectie van 100 cd’s gekomen. Na kritisch luisteren blijven er dan nog eens 33 over en daarna begint het snijden pijn te doen. Maar wie een mooie lijst wil afleveren moet dan ook pijn lijden. En dan met het zweet op je voorhoofd gaan weglaten, of toch weer niet, alsof het een wedstrijd is. Dat laatste is het natuurlijk niet. Het verschil tussen de nummer 100 en nummer 1 is dan ook vaak niet extreem groot, maar ik ben uitgegaan van hetgeen me het meest heeft geraakt en degene die ik het meeste heb gedraaid. Ik voorzie alles van een (korte) toelichting, deels overgenomen uit eerdere recensies dan wel weeklijstjes. Hoe dan ook, het onderstaande is eruit gekomen. De rest hikt er net tegenaan.
Dank aan iedereen die mij gesteund, gelezen, bevoorraad, becommentarieerd of beluisterd heeft! Ik wens iedereen een fijn, gelukkig, gezond en luisterrijk 2010!
[cd, Couch/PIAS]
Het volgende heb ik in week 17 geroepen:
Eerder dit jaar attendeerde ik mensen al op de 18-jarige Oostenrijkse dame Anja Franz Lasch, ook wel Anja Plaschg geheten. Dat was nadat ik de fantastische gelijknamige epee van haar project Soap&Skin in mijn klauwen kreeg. Nu is haar eerste langspeler uit en oh oh oh wat is die mooi. Met haar geknepen engelachtige zang, piano- en vioolspel en gepriegel op de laptop weet ze een betoverend onaardse sfeer neer te zetten. Een Nico, Cat Power, Marissa Nadler, Lisa Gerrmano en CocoRosie zitten er allemaal wel een beetje in. Mysterieuze sprookjespracht van een mooi maar raar meisje. Jaarlijstjes materiaal!
Tja, en zo geschiedde zou ik zeggen. Een grote revelatie deze jongedame met haar bevreemdende, onroerende en bovenal onaards schone muziek.
Luister Online bij Myspace:
[cd, Make Mine Music/Konkurrent]
Frontman Glen Johnson van Piano Magic zit bepaald niet stil. Een half jaar geleden nog verschijnt van de Brit, die ook muziek als Textile Ranch en Future Conditional uitbrengt, zijn magistrale solodebuut Details Not Recorded. Hierop is net als de vorige Piano Magic mini Dark Horses duidelijk dat hij in een fase zit waar hij zich door de meer donkere kant van de jaren 80 laat beïnvloeden. En dat voor een band die in 1996 begonnen is als experimentele en vooral elektronische band. Maar ze hebben door de jaren heen al aangetoond enorm te kunnen evolueren. Via labels als I, Darla, Rocket Girl, Staalplaat, Acuarela, Monopsone, Green Ufos, Important, Make Mine Music, Morr Music en zelfs 4ad laten ze hun indrukwekkende discografie het licht zien. Op 4ad hebben ze nog een heuse soundtrack uitgebracht, hoewel hun muziek zich dan al ergens beweegt tussen poëtische new wave, postrock en experimentele muziek. In 2002 zijn ze tevens één van de eersten die de verloren gewaande Vashti Bunyan weer laten zingen op hun meesterlijke Writers Without Homes. Dit is tevens de cd waarop ze meer als een echte groep gaan opereren. De band blijft gretig op zoek naar nieuw geluid, ook al kunnen er daarbij wat oude ingrediënten bij zitten; als je van zout en zwarte peper houdt blijf je dat immers gewoon gebruiken. Nu zijn dat de new wave klanken, die ook op de tiende cd Ovations de muziek op fraaie wijze donker inkleuren. Glen (zang, gitaar) is zoals de laatste platen wel vaker vergezeld van de hoofdzakelijk Franse muzikanten Franck Alba (bas, gitaar, percussie), Cedric Pin (keyboards), Alasdair Steer (bas), Jerome Tcherneyan (drums) en (vaste) gastzangeres Angèle David-Guillou van de band Klima met haar heerlijk melancholisch zwoele stemgeluid. Ze laten zich hier nu voor het eerst hun fascinatie voor Oosterse percussie horen, waaraan ze met name Dead Can Dance schatplichtig zijn. Het is een goede zet geweest dat ze nu de ex-Dead Can Dance leden Brendan Perry (zang) en Peter Ulrich (dulcimer en andere percussie instrumenten) als gasten hebben uitgenodigd. Brendan Perry is te horen in de twee prachtige songs “The Nightmare Goes On” en “You Never Loved This City”. Voor de rest hoor je Glen’s kenmerkende donkere, lijzige zang, die hier overigens vaak net als de muziek steviger uit de hoek komt. Van alles mixen ze door de new wave basis, zoals viool, cello, heftige beats, Turkse darabuka, kille analoge synthesizers, scheurende gitaren, industriële percussie, hammered dulcimer (vergelijk citer en cimbalom), handklappen, piano en ga zo maar door. Hoewel er ook heel mooi dromerige stukken op staan waar Piano Magic patent op heeft, is het meestal uptempo en opzwepend te noemen waarbij het moeilijk stilzitten is. Hoewel het dan in sommige tracks een soort Oosters dansen en stampen wordt op zware, zwarte kisten. Hoe dan ook levert Piano Magic een cd, met nieuwe sound en echte coherente songs, die geschikt is voor een breed publiek. Ze brengen zo op ludieke wijze een staande ovatie aan Dead Can Dance, New Order, Joy Division, The Sound, The Cure, Clan Of Xymox, Cocteau Twins en The Chameleons. Sensationele, melancholische prachtplaat. Hulde!
Luister (korte fragmenten) Online:
Luister Online bij Myspace:
The Nightmare Goes On / You Never Loved This City / March Of The Atheist
[cd, Temporary Residence Limited/Konkurrent]
De vlag mag twee keer uit. Ten eerste is er de zesde cd van The Black Heart Procession en ten tweede heeft opperhoofd Pall Jenkins (tevens Mr. Tube & The Flying Objects, Ugly Cassanova) aangekondigd dat er na 12 jaar weer een nieuw Three Mile Pilot album aankomt. Maar goed first things first. The Black Heart Procession is één van die bands waarvan je hoopt dat ze nooit teveel wijzigen aan hun recept. Pall Jenkins’ prettig emotioneel geladen en toch zware stem is daarbij een vast gegeven. Samen met mede Three Mile Pilot-maatje Tobias Nathaniel heeft hij weer een duistere, stemmige grog geproduceerd, waar de zware, sturende baspartijen, de zingende zaag, duistere pianoballads en getemperde gitaarrock de dienst uitmaken. De gasten verzorgen daarbij voor viool, extra bas en drums. Het belangrijkste is eigenlijk dat de gitzwarte, uiterst melancholische sfeer intact is gebleven. Daarnaast is de aanpak avontuurlijker, waardoor het toch allemaal net weer iets anders is dan op de voorgangers maar dan wel met de vertrouwde genietbaarheid. Titels als “When You Finish Me”, “Witching Stone”, “Rats”, “Drugs” en “Suicide” zijn een redelijk indicatie voor de sfeer op het album. Het houdt het midden tussen The Gutter Twins, Calla, Pinback, Tindersticks, Wovenhand en Nick Cave. Intens, aangrijpend en briljant werk!
MP3:
Youtube Video:
Witching Stone
[cd, Make Mine Music/Konkurrent]
Glen Johnson is al sinds 1996 het brein achter de band Piano Magic en houdt er verder nog de (solo)projecten Future Conditional en Textile Ranch op na. Ik heb hem wel eens verteld dat veel van zijn muziek elementen van de eerste New Order cd Movement bevat. Hij heeft dat toen bizar genoemd, omdat hij zich voor zijn eerste soloplaat helemaal heeft laten inspireren door dat album. Die soloplaat is er nu en heet Details Not Recorded. Nu is Glen er niet de man naar om dingen te kopiëren, dus een inspiratiebron is ook maar een gegeven. Je hoort zijn kenmerkende donkere, lijzige zang terwijl hij zijn muziek maakt met gitaren, percussie, keyboards, programmeringen, melodica, fluiten en bellen. Hij wordt daarbij ondersteunt door het duo David Sheppard en Keiron Phelan op gitaar, bas, drums en fluit, zangeres Angèle David-Guillou (Klima, Piano Magic), violist Josh Hillman (Willard Grant Conspiracy), drummer Jerome Tcherneyan (Piano Magic) en klokkenspeler Simon Trought (Tompaulin). Het resultaat is desolaat en spookachtig, maar kent ook Bourgondische romantiek. Daarnaast laat hij zijn bijzondere creaties soms ontaarden in een behoorlijke bak noise. Hij blijft dichtbij het geluid van Piano Magic, maar laat ook het geluid van de late Joy Division en de vroege New Order in doorklinken. Ook Leonard Cohen, Spoonfed Hybrid, Kraftwerk, Durutti Column en 4ad-atmosferen echoën door in zijn eclectische elektro-pop-wave geluid. Hoewel de titel van de cd iets heel anders suggereert, bepalen de details op deze cd juist het geluid en het verschil met ieder ander. Of het nu de natuurgeluid zijn, de vele elektronische bijgeluiden of de plots opduikende engelachtige koorzang, alles draagt bij aan die onwerkelijke setting vol nostalgische klanken. Je kunt er eigenlijk geen stijl aan verbinden, aangezien het tussen pop, elektro, wave, idm, noise, samplekunsten, klassiek en folk laveert. Onbeschrijflijke pracht, die je in vervoering brengt door de magisch, mysterieus en surrealistische atmosfeer. Grote klasse!
Luister Online bij Myspace:
[cd, Mute]
Die eerste van het trio, met een voor Wilders ideale bandnaam A Place To Bury Strangers, mocht er al wezen met hun snoeiharde noiserock met duidelijk ook wave invloeden. De zogenaamd moeilijke tweede cd is simpelweg nóg beter. Denk aan een heftige mix van The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, The Psychedelic Furs, Joy Division, Pale Saints en The Cure en je weet waartoe deze heren in staat zijn. Nog steeds is de muziek keihard, maar het kent meer subtiele kanten. Je hoeft nu niet het snot voor je ogen weg te vegen om er doorheen te komen. Bijna 3 kwartier houden ze je volledig in een orgastische houdgreep. Geweldig!
Dat is dan week 44. De weken erna is de cd alsmaar gegroeid en steeds genialer geworden.
MP3:
Luister Online bij Myspace:
Deadbeat / Lost Feeling / In Your Heart / It Is Nothing / Keep Slipping Away / Smile When You Smile
[cd, In Stereo]
Als iemand mij We Fell To Earth aanbeveelt met “zo had Portishead geklonken als ze op Factory uitgebracht waren”, dan zijn mijn oren gespitst. En in dit geval terecht zo blijkt. Het is een frisse, modern klinkende mix van wave, rock en shoegazersmuziek, zeg maar ergens tussen New Order, Section 25, His Name Is Alive, Modern English, Cocteau Twins, Clan Of Xymox, Siouxsie en Cranes. En toch klinkt het helemaal van nu. Wie echt goed luistert, hoort dat het eigenlijk gitzwart is wat ze je hier op luchtige wijze voorschotelen. Dit kan wel eens uitgroeien tot één van de grootste verrassingen van 2009!
Later blijken ze tevens het minder gehypte en voor mij net iets betere broertje van The XX. Alleen zonder promotie kom je in geen lijst terecht. Hier wel en hoog ook. Echt een prachtplaat!
MP3’s:
Careful What You Wish For
The Double
Luister Online bij Myspace:
Sun Shadow / Lost In Flames
[2cd, Young Turks/V2]
In week 38 heb ik er het volgende over geroepen:
Ik weet niet of het te vroeg is om over een sensatie te spreken, maar potverdikke wat maken die amper 20 jarigen van The xx een voortreffelijk debuut. Het basisgeluid van het viertal is als een heel kaal en onderkoeld klinkende jaren 80 waveband. Daar doorheen krijg je loodzware baspartijen, meanderende gitaren, fraaie uiteenlopende elektronica en beats. Hier brengen wisselend los of samen Romy Madley Croft (gitaar) en Oliver Sim (bas) hun ingetogen warme zang ten gehore. Uiteindelijk krijg je door de altijd aanwezige new wave ook elementen uit de r&b, popmuziek, trip hop, post rock en dance. En dat allemaal op uiterst droefgeestige wijze. Je moet meteen aan de oude 4ad en de nieuwe 4ad denken (Big Pink), maar ook aan helden van nu en weleer. Soms is het als The Cure met Kim Gordon als zangeres, Low met wat opbeurende beats, Arthur Russell die met Faithless aan de haal gaat, een vrijage van The Young Marble Giants met Massive Attack of Sonic Youth met Chris Isaak en ga zo maar door. Het is prachtige duisternis die met zachte hand gebracht wordt.
Voor degene die de 5-nummers tellende bonusdisc erbij hebben mogen zich helemaal gelukkig prijzen met schitterende covers als “Teardrops” en "Hot Like Fire".
Luister Online bij Myspace:
[cd, Rough Trade/Konkurrent]
Antony And The Johnsons is al jaren het geesteskind van de in Engeland geboren muzikant en acteur Antony Hegarty. Inmiddels woont hij al bijna 20 jaar in de Verenigde Staten. Hij lijkt en kijkt immer gekweld, als een gewond vogeltje, heeft een androgyn voorkomen en zingt met een hoge, vrouwelijke bibberstem. Het lijken niet de ingrediënten voor groot succes, maar het tegendeel is waar. Zijn eerste, gelijknamige en onvoorstelbaar mooie cd komt in 2000 uit op nota ben het Durtro label van David Tibet (Current 93). Niet de meest populaire hoek. Maar zelfs Lou Reed is van hem gecharmeerd en laat hem in 2003 meedoen op zijn album The Raven. In 2005 verschijnt het meesterwerk I Am A Bird Now en de rest is geschiedenis, zou ik er haast aan toevoegen. Maar het is eigenlijk wel zo. Hij wint diverse prijzen en werkt samen met Björk, CocoRosie, Michael Cashmore, Marianne Faithfull, Rufus Wainwright, Nico Muhly, Herbert Grönemeyer, Joan As Policewoman, Current 93 en op diverse tributen en soundtracks. Met de bijzondere danceband Hercules And Love Affair scoort hij zelfs een dancehit. Zijn pianomuziek, zijn unieke zang en de prachtige strijkarrangementen van zijn Johnsons blijken behoorlijk aan te slaan. Het is niet vrolijk, de thema’s liggen veelal zwaar op de maag en de arrangementen zijn ook niet populair te noemen. Echter door de pure emotie die er vanuit gaat en met name van zijn stem raakt deze muziek je tot diep in je ziel. Ten minste als je er open voor staat. Een cynicus zou dit eenvoudig als aanstellerij kunnen afdoen. En je moet natuurlijk tegen die stem kunnen. Indien dat het geval is, kan je jezelf waden in hemelse pracht. Zelden heb ik een hedendaagse artiest gehad die zo een openbaring is dat superlatieven tekort schieten. Een woord als legendarisch komt zelfs naar boven. Vorig jaar verschijnt er eindelijk weer een levensteken van zijn eigen band met de bloedmooi mini Another World.
Dit als opwarmer voor zijn nieuwe cd The Crying Light, die nu verschenen is. Hierop staat ook het adembenemende “Another World” van de mini. Met al het bovenstaande in je achterhoofd, zou het niet ondenkbaar zijn dat hij heeft gekozen voor een grootse, meer populaire aanpak; een knieval voor het grote publiek. Ook is het niet ondenkbaar dat hij na al die tijd niets meer kan brengen dat in de buurt komt van zijn twee vorige werken, hoewel de genoemde mini al iets weggeeft. Maar Antony is er niet de man naar om op te scheppen of te kiezen voor de makkelijkste weg. Hij kruipt liever in een klein hoekje en denkt na over dingen die hem echt raken. Zo is het thema op de nieuwe cd de teloorgang van Moeder Aarde. De muziek is, dat zal niemand verbazen, niet heel anders dan voorheen. Prachtige arrangementen van Antony en Nico Muhly en wonderschoon uitgevoerd door zijn Johnsons, die hier en daar nog ondersteuning krijgen van een orkest. Onder de Johnsons ook celliste Julia Kent (Rasputina, Larsen), violist Maxim Moston (Edison Woods, The Government, Slow Six) en gitarist Rob Moose (My Brightest Diamonds, Sufjan Stevens). Toch houdt Antony het veelal klein, ingetogen en intiem. Het is een aangename mengelmoes van singer-songwritermuziek, avant-garde, klassieke muziek en pop, uitgevoerd op een manier die uniek te noemen is. Het is vrouwelijk noch mannelijk, eerder een gulden middenweg van beide. Hoewel de sfeer uiterst melancholisch is gloort er toch een spoortje hoop aan het eind van de rit. Antony geeft je het gevoel dat er veel grote zaken zijn om je druk over te maken, maar ook dat schoonheid zich in de kleine dingen laat aanschouwen waardoor alles de moeite waard is om je druk over te maken. Muziek uit de buitencategorie. Hij levert zijn derde meesterwerk op rij. Tijdloos en van een ongelooflijke schoonheid, waarvoor hij ook alle tijd neemt. Je kunt haast niet anders concluderen dat Antony met zijn band één van de grootste en meest oorspronkelijke artiesten van onze tijd is. Een verbluffend meesterwerk dat maar weinigen onverschillig zal laten!
Luister Online bij Myspace:
[cd, Karaoke Kalk/Konkurrent]
Na 2002 lijkt frontman Chris Hooson van Dakota Suite zijn melancholische muziek aan de wilgen te hebben gehangen. Vijf jaar stilte, van de toch al rustieke verstilde band, wordt dan in 2007 doorbroken met de cd Waiting For The Dawn To Crawl Through. Een meer dan aangename comeback. Net als de cd’s ervoor bestaat deze weer uit droefgeestige stukken, waarin klassiek, postrock en filmmuziek hand in hand gaan. Cd-titels als Alone With Everybody, The Way I Am Sick en This River Only Brings Poison zijn veelzeggend voor de stemming van de muziek. De discografie van de band kan je in feite in tweeën delen, aan de ene kant de meer songgerichte en aan de andere kant de instrumentale, filmische en meer klassieke platen. Nu is er eindelijk hun negende album The End Of Trying, een volledig instrumentaal werk. Eén waarbij drie piano’s en één cello de dienst uitmaken, naast enkele veldopnames en effecten. Naast Chris zijn het David Buxton en Colin Dunkley die de toetsen beroeren. Voor de cello hebben Chris en de zijnen niemand minder dan cellolegende David Darling weten te regelen. Darling heeft zich bekwaamd in solowerken vol uiterst melancholische, desolate cellostukken, die vaak op het ECM label zijn beland. De ware melancholicus zou (behalve al zijn werken) zeker Journal October (1980), Cycles (1982), Cello (1992), Dark Wood (1995) en zijn albums met Ketil Bjørnstad eens moeten proberen. Eigenlijk is David al jaren de evenknie van de Dakota Suite. Samen blijken hun krachten op magische wijze tot gigantische hoogtes te stijgen. De muziek is filmisch en spreekt zozeer tot de verbeelding dat de atmosfeer meer met zich meebrengt dan je enkel van piano- en celloklanken zou kunnen verwachten. De pianoklanken vormen de spiegel voor de zwart-witte wereld waarnaar de mannen van Dakota Suite lijken te kijken en de cello lijkt dit alles te onderstrepen en in in banen te leiden. Chris heeft een tijd in Groningen gewoond, waardoor er zo maar en titel als “Een Langzaam Lekkende Wond” op kan staan. Toch geven ze met hun gezonde cynisme op prachtige, droefgeestige, ontroerende en vooral tedere wijze kleur aan onze grauwe wereld. Leegte, pijn, verlies en eenzaamheid hebben hun monumentale soundtrack gekregen. Het is onzinnig nu al over jaarlijstjes te beginnen, maar als schoonheid zich zo puur en overweldigend aanbiedt lijkt het haast onvermijdelijk. Tijdloos meesterwerk!
De cd heeft overigens nog een remix-versie gekregen die The Night Just Keeps Coming In die minstens zo mooi is.
Luister Online:
[3cd, History Always Favours The Winners/Boomkat]
Eén van de meest wonderlijke, misschien wel meest mysterieuze en tevens sympathiekste artiesten die ik ken is (James) Leyland Kirby. De man runt tot 2008 het prestigieuze V/Vm Test Records en vult die grotendeels zelf met zijn aliassen Billy Ray Cyrix, Bored In Columbia, Butcher Claus, Butcher Claws, The Caretaker, CV[ev], Dr. Fred, The Edgeley Musher, Leon And Hits, MC V/Vm, Notorious P.I.G., The, Pole, The Stranger, V/Vm, V/Vm Allstar Marching Band, V/Vm And The Hog Chorus, V/Vm With Garry’s Glitter en vvMike Read. Zijn productiedrift kent geen grenzen, maar ook de output is doorgaans van hoge kwaliteit. De meeste indruk heeft hij op mij gemaakt met zijn spookachtige ambientproject The Caretaker, waarvan in 2006 een box met 6 cd’s plus een te downloaden extra album is verschenen dat je gerust zijn magnum opus mag noemen. Vanaf dit jaar start hij het label History Always Favours The Winners. De eerste release is meteen weer een traktatie voor de fans, namelijk de gelimiteerde drie dubbel lp-set Sadly The Future Is No Longer What It Was en ditmaal onder zijn eigen naam geproduceerd. Er is hiervan nu ook een gelimiteerde driedubbele cd variant van verschenen, die hierna als dubbel cd door het leven zal gaan. Zonde, want wat de goede man hier voor je uitspreidt is werkelijk van een onaardse schoonheid en hoort als geheel bij elkaar. Het is pure poëzie gegoten in ambient, neoklassiek, minimal, glitch, drones en spookachtige, instrumentale tracks. Het qua inzet van het instrumentarium lichter dan bij The Caretaker, maar de impact is er niet bepaald minder om; in tegendeel zelfs. In feite zijn het drie lange suites die, ondanks de onderverdeling in 6 dan wel tweemaal 7 tracks, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het bijna 4 uur durende epos is een instrumentaal verhaal of gedicht, dat verteld wordt door de muziek en lichte houvast krijgt door de titels van de nummers die achter elkaar gelezen een verhaal lijken te vertellen.
[………, voor de hele recensie:
Uiteraard vertonen de 3 schijven overeenkomsten, maar de sfeer is duidelijk steeds net weer anders. Het is ook volslagen vanzelfsprekend dat Kirby met zo’n omvangrijk werk aan komt zetten. Het hoort zo. Na deze drie schijven is het verhaal pas af. Overigens deelt hij wel met andere projecten dat hij graag buiten onze huidige tijd (en ruimte) lijkt te werken; het verleden en de toekomst, maar eigenlijk nooit het heden. Naast The Caretaker, zijn het Taylor Dupree, Seasons (pre-din), Celer, Richard Skelton, Library Tapes, Brian Eno, Stars Of The Lid, Claude Debussy, Erik Satie, Harold Budd, Robert Wyatt, David Lynch, Angelo Badalamenti, Deathprod, Deaf Center en Henryk Górecki. Een werk met een mysterieus geluid, zonder dat hij maar iets verbergt. Alles ligt op tafel, zijn emoties en zijn gedachten open en bloot. Leyland Kirby geeft geen seconde teveel en het is dan ook een werk om geen seconde van te missen. Een monumentaal meesterwerk!
Luister Online:
[cd, Rabid/V2]
Fever Ray is het alias van Karin Dreijer Andersson van The Knife op de solotoer. Ze maakt een soort ingetogen singer-songwritermuziek op elektronische basis. Pakkende zang (dikwijls vervormd), tussen Björk, Bel Canto en Kate Bush in, met een muzikale omlijsting die doet denken aan Kraftwerk, The Art Of Noise, Jean Michel Jarre, Massive Attack, Biosphere, Beaumont Hannant en de X-files. Mysterieus, duister en toch heel catchy. Een zinderend en beklijvend album kan je gerust stellen!
Het nummer “Keep The Streets Empty For Me” is uitgegroeid tot één van mijn mooiste nummers van het jaar.
Luister Online bij Myspace:
[cd, Fang Bomb/Baked Goods/A-Musik]
Ik heb dit jaar ongetwijfeld de meeste woorden gewijd aan de releases van Peter Broderick en Machinefabriek. Van Rutger Zuydervelt, de Nederlandse grootproducent achter Machinefabriek, zijn we dat wel gewend met zijn bijzondere, tot de verbeelding sprekende gitaarambient en elektronische composities, die altijd van hoge kwaliteit zijn. Maar ook multi-instrumentalist/songwriter/componist Peter Broderick begint zich als solo artiest enorm te profileren. Hij is eerder al te horen bij Norfolk & Western, Efterklang (pst: nieuw album op 4ad in 2010), Horse Feathers, Loch Lomond, Laura Gibson en bij zijn zus Heather Woods Borderick. Dat naast zijn vele solo albums van de afgelopen twee jaar op labels als Kning Disk, Bella Union, Type, Erased Tapes en Secret Furry Hole. Peter Broderick weet als geen ander op uiterst droefgeestige en adembenemende wijze filmisch neoklassiek te koppelen aan folk en elektronica. Soms enkel met pianomuziek, maar vaak ook met strijkers, uiteenlopende elektronica, orgel of een gitaar en zang. Dat deze twee heren een keer de handen ineen zouden slaan leek onvermijdelijk, ook al benadert Broderick de muziek meer als songwriter en Machinefabriek meer vanuit de experimentele kant. Waar de beide heren de meeste winst kunnen behalen en ver boven zich uit kunnen stijgen is in hun gemeenschappelijke midden, namelijk het melancholische, filmische deelgebied. Dat is ook precies wat ze gedaan hebben op hun gezamenlijke cd Blank Grey Canvas Sky, ditmaal uitgebracht op het kleine kwaliteitslabel Fang Bomb. De piano-, strijk- en spaarzame zangpartijen van Broderick harmoniseren op natuurlijke wijze met de gruizige laptopkunsten van Machinefabriek. Ze krijgen nog extra steun van zangeres Susanna Lundgren en de pianisten Adam Selzer en Nils Frahm. Het resultaat is eigenlijk nog mooier dan de gedroomde uitkomst. Beide heren weten elkaar tot grote hoogten te drijven. Zinderende, mysterieuze en emotioneel overweldigende klanklandschappen die deels neoklassiek, deels song en deels filmisch experiment zijn. Er is eigenlijk geen vinger op te leggen, want de schoonheid is enorm, om naar adem te happen. Je laten overdonderen lijkt het enige devies bij deze intieme en breekbare pracht. Het maakt elke vergelijking overbodig. Ontroerend mooi. Hulde!
Luister Online bij Myspace:
Luister Online:
Kites
[cd, Home Assembly Music]
Het zeer jonge label Home Assembly Music uit Saltaire (Engeland) heeft met de eerste twee releases van The Declining Winter en Northerner hoge ogen gegooid en de naam gevestigd. Daarom ben ik op voorhand voorzichtig alweer blij met de nummer 3 op het label, te weten de cd They Shook Hands For Hours van Fieldhead. Dit is het project van Paul Elam, die deel uitmaakt van The Declining Winter en heeft meegedaan met de Glissandro Fleeting Glimpse Ensemble. En die voorzichtige blijheid maakt al snel plaats voor oprecht geluk. Paul creëert namelijk uiterst meeslepende elektronische klanklandschappen vol glitch, ambient, grommend brommende geluiden en duistere soms uptempo beats. Het jagende karakter, de desolaatheid en de hypnotiserende geluiden zorgen allen ervoor dat je elke realiteitszin snel op een prettige manier kwijt raakt. De gruizige klanken lijken als sneeuw te vallen over een verlaten natuurgebied, waarbij het aangezicht door de sneeuw iets sprookjesachtig krijgt. Het is overrompelend. Je krijgt bij de muziek inderdaad het idee dat je door iemand van je sokken wordt geblazen en als een malloot diegene de hand blijft schudden. De melancholische pracht wordt in drie van de tien tracks door een violist van nog meer praal voorzien. Waar je dan aan moet denken? Nou een continu variërende hybride van Library Tapes, Sylvain Chauveau, The Declining Winter, Stars Of The Lid, Human Greed, The Caretaker, Elegi, Xela, The Boats, Labradford en een bedaarde Merzbow bijvoorbeeld. Horen is geloven in dit geval. Voor de snelle beslissers zit er ook nog een remix-cd bij. Overdonderend mooi!
Luister Online:
[cd, 4ad/V2]
Eentje uit week 28 dan weer:
Broken Records is een zevenkoppig ensemble uit Schotland, en daar zijn ze al zo koppig, waarbij viool, cello, mandoline, piano, gitaren, bas, trompet, klokkenspel en drums de dienst uitmaken op dit uitstekende debuut. Daarbij wordt er prachtig op emotionele wijze gezongen. De muziek is dikwijls uptempo en af en toe mooi ingetogen. Ze laveren daarmee tussen folk, singer-songwritermuziek, pop, postrock, Balkan en wave. Op geweldige wijze komen ze ergens uit tussen Sixteen Horsepower, Beirut, New Model Army, Arcade Fire, The Dirty Three en de meedeiners van The Ex & Tom Cora. Wat een ontwapend debuut. Eén van de grote verrassingen van dit jaar!!!
Luister maar eens naar “A Good Reason” en je begrijpt waarom.
Luister Online bij Myspace:
[cd, Talitres]
Eerder dit jaar heeft het Important label het debuut van Emily Jane White terecht nieuw leven in geblazen. Terecht want Emily Jane heeft een fantastisch warm hese, jazzy stem en maakt verbluffende liedjes op piano, orgel en akoestische gitaar. Ze creëert daar heerlijk melancholische singer-songwritermuziek met folk- en rockinvloeden mee. Maar liefst zes muzikanten begeleiden haar nu op haar tweede cd met cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums. De ingezette lijn van haar debuut wordt alsof het niets is doorgetrokken en er worden subtiel wat neoklassieke en altcountry invloeden aan toe gevoegd. Dat levert werkelijk betoverende, droefgeestige songs op. Ter referentie moet je denken aan een optelsom van Alela Diane, Essie Jain, Shannon Wright, Mariee Sioux, Nancy Elizabeth, Hope Sandoval en Cat Power. In “Stairs” zingt ze zelf al “Are you in heaven now?”. Ik heb het gevoel van wel. Hemels!
MP3:
Luister Online bij Myspace:
Liza / A Shot Rang Out
[cd, Leaf/Konkurrent]
Het kan hard gaan. In 2005 weet de volslagen onbekende Nancy Elizabeth Cunliffe, toen net 21, een handvol mensen, waaronder ondergetekende, volledig te verbazen en verrassen met haar geweldige mini The Wheel Turning King, waarop een uniek singer-songwritertalent geboren is met een weemoedig magische stem. Twee jaar later brengt ze het verbluffende, tijdloze Battle And Victory uit, waar ze ook haar multi-instrumentale kunsten etaleert. Harp, gamelan, hakkebord, gitaar, cello, percussie, blaasinstrumenten en ga zo maar door, niets is haar te gek. Aangezien niemand buiten haar woonplaats de naam Cunliffe behoorlijk uit kan spreken laat ze die naam vallen en brengt ze onder haar verkorte naam Nancy Elizabeth deze muziek uit. Daarna heeft Nancy samengewerkt met Susumu Yokota, James Yorkston en binnenkort ook met (zijn) The Big Eye Family Players. Haar naam is gevestigd, zoveel is duidelijk. Nu komt ze met haar tweede full-length Wrought Iron. Hierop is meteen duidelijk dat ze niet blijft hangen in wat ze al kan of gedaan heeft, maar dat ze graag met haar talenten vooruit wil gaan. Ze ontpopt zich hier meer als een heuse liedjesschrijfster, met complete liedjes die ook voor een breder publiek toegankelijk zijn. Haar emotioneel geladen, folk-achtige manier van zingen is onveranderd, maar de muziek is minder lo-fi en meer open. Dit zonder die fijn intieme en ontwapende sfeer en droefgeestige breekbaarheid, die haar muziek zo kenmerkt, vaarwel te zeggen. Ook het instrumentarium is uitgebreid met onder meer piano. En af en toe laat ze toch weer even licht experimentele stukken horen. Rachel Unthank & The Winterset, Essie Jain, Laura Marling, Tara Jane O’Neil, PJ Harvey, Mus, Judie Sill, Beth Gibbons en Espers vormen wellicht de meest voor de hand liggende referenties, maar de muziek kent ook zeker invloeden van Mark Hollis, Steve Reich, Nick Drake, Philip Glass en Arvo Pärt. Nancy houdt van het minimale, maar heeft een ruime blik. Alles is net naar een iets hoger niveau getild. Ik koester haar vorige album, mijn nummer 1 van 2007, maar deze opvolger mag er zeker wezen. Voor eenieder die op zoek is naar meer tussen hemel en aarde. Wonderschoon!
Luister Online:
[cd, Monopsone]
In 2000 debuteert de Fransman Matthieu Malon nog onder zijn eigen naam, om een jaar later onder de naam Laudanum verder te gaan. Zijn eerste cd System:On uit 2002 combineert pakkende elektronica, gitaren en droefgeestige orkestraties. Vier jaar daarna komt pas het vervolg Your Place & Time Will Be Mine, maar dat mag er dan ook wezen. Met vele gasten levert hij een melancholisch, maar ook seksueel geladen geheel af. Je krijgt piano gedreven stukken, orkestraties, vette en vooral beklijvende tachtiger jaren elektronica en pakkende zang van zowel vrouwen als mannen, waaronder hijzelf. Het verleden schakelt hij eenvoudig aan het heden en dat werkt zeer goed. Matthieu nestelt zich hiermee op overtuigende wijze ergens tussen Day One, The Notwist, Craig Armstrong, Tarwater, Lamb, New Order, Vive La Fête, Front 242, David Bowie, Kraftwerk en de Cassandra Complex. Daarna komt hij in 2007 enkel nog met Now It’s Yours: A Laudanum Christmas Gift, een gratis te downloaden album met remixen, remakes en live nummers. Nu is hij na inderdaad 10 jaar onderweg te zijn als Laudanum terug met zijn derde cd Decades. Dit is meteen zijn beste tot nu toe. Het is zeer beklijvende synthpop met techno, new wave, klassieke elementen en stevige rock. Matthieu neemt zelf de zang en een deel van de instrumentatie voor zijn rekening en wordt daarbij geholpen door Philippe Entressangle (drums, percussie, programmering), Rahan (cello) en de hoornspelers Cécile Légaré & Jérôme de Pasquale. Met een volvet, duister en melancholisch geluid eindigt hij ergens tussen U.n.k.l.e., The Montgolfier Brothers, Calla, Craig Armstrong en New Order in. Bijzonder mooi!
Als klap op de vuurpijl geeft hij ook al zijn overige werk kado online. Zie hiervoor de link hieronder. De collectie van deze Fransoos is net als zijn nieuwste cd echt meer dan de moeite waard.
Luister Online bij Myspace:
Bonus: Downloads:
Laudanum collectie
[cd, Kning Disk]
En alweer een sterke release op het bijzondere Kning Disk. Ditmaal het project Prince Of Assyria rond Ninos Dankha, geboren in Bagdad en gevlucht naar Zweden. Bij de eerste song moet je tot hij uithaalt meteen denken aan Nick Cave. De muzikale omlijsting is als een met folk geïnfecteerde Tindersticks. Hij krijgt hulp van legio gasten op piano, synthesizer, accordeon, bas, gitaar, viool, cello, trompet, drums fluit en klarinet. Het is heerlijk droefgeestige singer-songwritermuziek met darkpop en rock elementen en altijd vergezeld van die adembenemende gastbijdragen. De in het perfect Engels gezongen teksten gaan veelal over het gemis, dood gaan en verloren liefdes. De perfecte voedingsbodem voor melancholische prachtmuziek. Andere namen die naar boven komen borrelen zijn Anywhen, Nick Drake, Leonard Cohen, Smog en Sodastream. Het is ongegeneerd zwijmelen met deze muziek.
Luister Online bij Myspace:
[cd, Kranky/Konkurrent]
In 2007 maakt de groep met de niet al te lekker bekkende naam To Kill A Petty Bourgeoisie diepe indruk op mij met hun album The Patron (waarvan ik eerst denk dat het de bandnaam is) en tevens de 6 nummers tellende mini Retire Early. Het duo Jehna Wilhelm (gitaar, zang) en multi-instrumentalist Mark McGee uit Minneapolis laten een hallucinant geluid horen dat een met industriële lijm vervaardigd geheel van pop, softnoise, post-rock, wave en glitch. Twee jaar verder lijken ze dit recept alleen maar verbeterd te hebben. Op Marlone is het geluid meer open en voegen ze meer gotische elementen aan hun muziek toe. Hierdoor krijgt het geluid een meer duister tintje maar ook meer diepgang. De ene keer zetten ze met al de genoemde ingrediënten een uiterst atmosferisch geheel neer, de andere keer zijn het mysterieuze songs al dan niet met een uptempo ritme, duistere soundscapes of de hypnotiserende zang van Jehna. “The Needle” is bijvoorbeeld een prachtige, trage post-rocksong met strijkers, etherische zang en lichte noise, die overgaat in het nummer “Villain”, waar ook nog eens hartverscheurende achtergrondzang klinkt en loodzware percussie. “Along The Line” klinkt als een industriële popsong waar drones, spookachtige klanken en softnoise welig tieren. Eén van de vele hoogtepunten, alleen de gotische titel al, is I Will Hang My Cape In Your Closet, waar een experimenteel stuk uiteindelijk overgaat in een shoegazertrack met een flinke motorik in de achterliggende percussie. Een track verder laten ze weer een industrieel klanklandschap horen. Of ineens een popliedje als In Peoples’ Homes, gevolgd door weer een gothic-industrial soundscape waar het motto “neem je slijptol mee” lijkt te heersen. Door veel van hun muziek hoor je duidelijk de jaren 80 galmen, zonder dat dit ook maar een moment gedateerd klinkt. Maar de rangschikking van alle elementen, het subtiel kunnen inbouwen van de contrasten en het combineren van melodie en experimenten en noise maakt de groep pas echt bijzonder. Je valt van de ene verrassing en verbazing in de andere. Het is een goed geoliede maar zware machine opgebouwd uit onderdelen van Grouper, Svarte Greiner, Jessica Bailiff, Flying Saucer Attack, Windy & Carl, Charalambides, SPK, Set Fire To Flames, Autistic Daughters, Portishead, Tim Hecker en His Name Is Alive. Uitgebalanceerd en biologerend meesterwerk.
Luister Online:
Luister Online bij Myspace:
In Peoples’ Homes / The Needle / Along The Line
[cd, Tuinhuis Recordings]
Nu dacht ik toch redelijk volwassen en geëmancipeerd te zijn, zit ik gewoon weer in De Anale Fase en lach me kapot om teksten als “Graaft ne put. Steekt al uw dromen in uw afvoerkut”. Meestal trek ik muziek met Nederlandstalige teksten gewoon niet. Het is uiteraard aan de Belgen die het weer zo doen, dat het niet alleen te doen is, maar zelfs gewoonweg geweldig. Het duo Joeri Cnapelinckx (ook Kawada) en Anna Vercammen maken naïef en intiem klinkende liedjes waarvan sommigen je compleet weten te ontroeren en anderen op positieve wijze op de lachspieren werken. Soms is het beide: “Mama er zit een krak in je kop. En ik weet maar al te goed hoe een pijn zo’n krak doet, want ik ben uit jou gekomen en zie u nu vergaan.” Beide zingen ze en verder nemen ze wisselend tuba, trompet, metalofoon, melodica, piano, Rhodes, orgeltjes, samples en drums ter hand om de boel op te leuken. Dat samen met gasten op sax, accordeon, viool, contrabas en drums. Ze zijn de Freudiaanse, vleesgeworden Múm, Moldy Peaches, CocoRosie, Joanna Newsom, Spinvis en An Pierlé in één. “Vogels lachen en zingen een lied. Slaan is het enige dat helpt tegen verdriet.” Tot en in het gaatje gaan en niet voor één gat te vangen. Geni(an)aal!
Luister Online bij Myspace:
De mooie nummers 21:
21. Hildur Gudnadóttir – Without Sinking (Touch)
21. Mono – Hymn To The Immortal Wind (Conspiracy)
21. Deleyaman – Fourth, Part One (Equilibrium Music/T.T.O.)
21. Amber Asylum – Bitter River (Profound Lore)
21. Kreng – L’Autopsie Phénoménale De Dieu (Miasmah)
21. Mi And L’Au – Good Morning Jokers (Borne!)
21. Wardruna – Runaljod: Gap Var Ginnunga (Indie Recordings)
21. Erik Enocksson – Man Tänker Sitt (Kning Disk)
21. Annelies Monseré – Marit (Auetic)
21. We Vs. Death – A Black House, A Coloured Home (Beep! Beep! Back Up The Truck)
21. Blueneck – The Fallen Host (Perfect Storm/Denovali)
21. Ben Frost – By The Throat (Bedroom Community)
21. This Immortal Coil – The Dark Age Of Love (Ici D’Ailleurs)
21. Porcelain – Adios Betty (Drunken Dog)
21. Waiting For Eve – In A Cabin With Waiting For Eve (V2)
21. Fire On Fire – The Orchard (Young God)
21. Elegi – Varde (Miasmah)
21. Human Greed – Black Hill: Midnight At The Blighted Star (Lumberton Trading Company)
21. Dan Geesin – Can Go Through Skin (Atik)
21. The Ukrainians – Diaspora (Zirka)
21. David Darling – Prayer For Compassion (Wind Over The Earth)
21. Aurélie Dorzée – Horror Vacui (Home)
21. Jacaszek – Pentral (Gusstaff)
21. Reigns – The House On The Causeway (Monotreme)
21. Circlesquare – Songs About Dancing And Drugs (!K7)
21. Ryuichi Sakamoto – Out Of Noise (Commmons)
21. Eleni Karaindrou – Dust Of Time (ECM)
21. Crippled Black Phoenix – The Resurrectionists & Night Raider (Invada)
21. Isis – Wavering Radiant (Conspiracy)
21. The Fatales – Great Surround (Monopsone)
21. Ljiljana Buttler – Frozen Roses (Snail)
21. Ten Minute Cloud – Lobo (Laundrette)
21. Oi Va Voi – Travelling The Face Of The Globe (V2)
21. Peter Broderick – Music From Falling From Trees (Erased Tapes)
21. Dress – The Comfort Collector (Kulter Records)
21. Centenaire – 2 (The Enemy) (Chief Inspector)
21. Balmorhea – All Is Wild, All Is Silent (Western Vinyl)
21. Giardini Di Mirò – Il Fuoco (Unhip)
21. Maninkari – Un Souffle De Voix (Neuropa)
21. Múm – Sing Along To Songs You Don’t Know (Morr Music)
21. Koby Israelite – King Papaya (Circus Mayhem)
21. Lonely London Lad – Lonely London Lad (2cd, Lonely London Lad)
21. Ólafur Arnalds – Found Songs (Erased Tapes)
21. Clemm – Far From Arcadia (Cabin Music)
21. Laura Gibson – Beasts Of Bourbon (SouterrainTransmissions)
21. Sweet Billy Pilgrim – Twice Born Men (Samadhisound)
21. Heather Woods Broderick – From The Ground (Preservation)
21. At Swim Two Birds – Before You Left (Vespertine & Son)
21. Editors – In This Light And On This Evening (Kitchenware/PIAS)
21. Systems Officer – Underslept (The Temporary Residence)
21. Mimes Of Wine – Apocalypse Sets In (Midfinger)
21. Myrmyr – The Amber Sea (Digitalis Recordings)
21. Marissa Nadler – Little Hells (Kemado)
21. Dominique A. – La Musique / La Matière (2cd, Cinq7)
21. Mirah – (A)spera (K)
21. Barzin – Notes To An Absent Lover (Monotreme)
21. Larsen – La Fever Lit (Important)
21. Jeniferever – Spring Tides (Monotreme)
21. Tim Hecker – An Imaginary Country (Kranky)
21. DM Stith – Heavy Ghost (Asthmatic Kitty) 21. Louisville – A Silent Effort In The Night (debruit&desilence)
21. Shannon Wright – Honeybee Girls (Vicious Circle)
21. Soulsavers – Broken (V2)
21. David Sylvian – Manafon (Samadhisound)
21. David Wenngren – Sleepness Nights (Auetic)
21. Luigi Rubino – A Theme From The Moon (Prikosnovénie)
21. Benjamin Finger – Woods Of Broccoli (How Is Annie)
21. Lhasa – Lhasa (Disques Audiogramme)
21. Antye Greie aka AGF – Einzelkämpfer (AGF Produktion)
21. Mari Boine – Sterna Paradisea (Lean/Universal)
21. Barbara De Dominicis – Anti-gone (WM Recordings)
21. Winterpain – Wth Love (FairDust)
21. Espers – III (Dag City)
21. Vic Chesnutt – At The Cut (Constellation)
21. Lisa Germano – Magic Neighbor (Young God)
21. Valravn – Koder Pa Snor (Westpark Music)
21. Supersilent – 9 (Rune Grammofon)
21. Brenda MacCrimmon – Kulak Misafiri (Kalan)
21. Sonic Youth – The Eternal (Matador)
21. Celer – Engaged Touches (Home Normal)
door Jan Willem Broek