[cd, Kranky/Konkurrent]
Canada is de laatste jaren behoorlijk in zwang geraakt als het gaat om post-rock, indie en popmuziek. Daarnaast is het land ook rijk aan opvallendd veel artiesten die zich bezighouden met musique concrète, elektro-akoestische en elektronische muziek. Naast David Kristian is de laatste jaren vooral Tim Hecker de elektronicaman om in de gaten te houden. Eigenlijk is dat al het geval sinds 2001 als hij zijn Haunt Me, Haunt Me Do It Again presenteert. Hij heeft zich na zijn technoperiode als Jetone opgewerkt tot één van de toonaangevende en meest eigenzinnige elektronica artiesten. Geen wonder dat het kwaliteitslabel Kranky hem een paar jaar terug geschaakt heeft. Nu komt hij met zijn achtste cd Ravedeath, 1972, de derde op het label, waarop hij wederom verrassend uit de hoek komt. Hij is hiervoor afgereisd naar het interessante elektronische epicentrum Reykjavik alwaar hij onder meer Ben Frost treft. De basis voor zijn muziek wordt hier gelegd met een pijporgel dat hij in een kerk bespeelt. Het is in feite een bewerkt live optreden geworden, die zo in de prestigieuze “Spire” serie van Touch zou passen. Hecker zet naast het pijporgel ook de computer, synthesizer, piano (deels door Ben Frost), microfoon en feedback uit de gitaarversterker in om zijn geluid vorm te geven. Hiermee creëert hij overweldigende klanklandschappen die het midden houden tussen neoklassiek, drones, glitch, ambient en softnoise. De opbouw is met de gruizige crescendo’s haast klassiek te noemen, maar de inkleuring is zoals duidelijk moge wezen behoorlijk anders. Eigenlijk is het nauwelijks te bevatten wat Tim Hecker hier laat horen. Het is zo alomvattend, zo krachtig, zo bevreemdend en tegelijk van een adembenemende schoonheid dat je enkel op een prettige manier verbijsterd kunt raken. Denk aan een verbluffende kruisbestuiving tussen Keith Fullerton Whitman, Stars Of The Lid, BJ Nilsen, Aidan Baker, Fennesz, Richard Skelton, Deaf Center, William Basinski, Jóhann Jóhannsson en Arvo Pärt. Het is ruim 50 minuten meesterlijke muziek waarna je enkel met veel respect je opgevallen mond weer sluit.
door Jan Willem Broek