[cd, Morr Music/Konkurrent]
De Duitse band The Notwist, rond de broers Micha en Markus Acher, fungeert al sinds 1991 als een moederschip van waaruit allerlei interessante projecten ontstaan. Lali Puna, 13 & God, Ms. John Soda, Console en Rayon zijn recente voorbeelden van de lange lijst uit de zogeheten “Weilheim-scene”. Welke daarbij zeker niet overgeslagen mag worden is Tied & Tickled Trio, waarmee ze al sinds 1994 dicteren hoe je jazz, elektronica en filmmuziek dient te combineren. Ze zijn echter niet heel scheutig met het uitbrengen van releases. Het is alweer 4 jaar geleden sinds hun cd Aelita is verschenen. En als je alle tussendoortjes en remixalbum buiten beschouwing laat, is het nieuwe La Place Demon denk ik officieel pas hun zesde album in hun 17 jarig bestaan. Ze hebben het opgenomen met de legendarische, inmiddels 70 jaar oude jazzdrummer Billy Hart (Stan Getz, Herbie Hancock), die al op zo’n 600 albums heeft gedrumd. Naast beide broertjes en Hart geven dit keer onder meer Christoph Brandner (Potawatomi, Village Of Savoonga, Lali Puna, Console, Slum Lords, Saroos), Andreas Gerth (Orgon, Ogonjok), Johannes Enders, Carl Oesterhelt (Carlo Fashion) en nog 7 gasten acte de presènce. Ze brengen hier dikwijls behoorlijk experimentele dan wel improvisatorische muziek ten gehore, die overduidelijk in de jazzhoek zit. Maar het is eigenzinnige jazz met vele invloeden en zonder historische verwijzingen zoals bij de meeste jazz. Net zoals gitarist Lee Ranaldo en drummer William Hooker ooit, scheppen hun eigen kaders en genregrenzen. Dit doen ze op dynamische wijze, zonder ooit elitair te willen doen. Nee ze scheppen een boeiend hoorspel dat vanuit chaos uiteindelijk naar prachtig filmische stukken toe kruipt. Tijdens het proces naar die wonderschone stukken nemen ze je op intrigerende wijze mee in een prettig meeslepende en bovenal uiterst spannende draaikolk aan geluiden. Je krijgt naast free jazz, experimenten en nachtelijke sferen ook neoklassiek en die fijne harmonieën van The Notwist. Het is een geweldig samenspel van blazers (klarinet, trompet), strijkers, elektronica en percussie-instrumenten. Andere referentie die opduiken zijn The Cinematic Orchestra, Nils Petter Molvær, Amon Tobin, Charles Mingus, Ennio Morricone, Medeski Martin & Wood en Alice Coltrane. Dit nieuwe album is er één van uitersten en wellicht niet de meest eenvoudige van het collectief, maar wel hun allerbeste tot nu toe. Schoonheid en creativiteit in perfecte, duivelse harmonie.
Luister Online:
La Place Demon (albumsnippers)
door Jan Willem Broek