Terwijl het ondertussen in Nederland het kwik behoorlijk richting de tropische temperaturen stijgt zijn er toch nog redenen genoeg om op een mooie avond een donker hok in te schieten om even wat muziek te gaan beluisteren. En daarom schoof ik donderdag 24 mei aan in de Sugar Factory voor het concert van The Soft Moon.
Maar voor het zover is krijgen we eerst nog een voorprogramma onder de naam Holograms. Vier jonge mannen uit Stockholm die zo uit Vice magazine lijken te zijn gelopen staan op het podium om in ongeveer een half uur het publiek kennis te laten maken met hun simpele punk liedjes die worden aangekleed met een synthesizer deuntje. Na enige nummers begin ik terug te denken aan mijn tienerjaren, de periode dat ik nogal veel naar oude punk luisterde (en hardcore punk). In die periode kwamen bands zoals The Offspring en Greenday opzetten, bands waar ik toen al vrij snel een hekel aan had, maar een ding kon ze wel worden meegegeven, afgezien van de in mijn ogen/oren behoorlijke ruk muziek hadden ze in ieder geval nog een punkattitude (al zat de portemonnee ook zeker als in de rechterbroekzak). Waar ook deze heren als punks klinken(simpele drie akkoorden, valse zang en meer van dat soort onzin) ontbreekt het verder in alles wat punk zo boeiend maakte. Er zit weinig energie in de muziek en de stage act. Ze lijken te willen solliciteren voor een foto-shoot in Vice of een ander hipsterblad en ontbreekt aan een idee of doel. Het mag dan ook niet verbazen dat na die enkele eerste nummers al veel mensen zich uit de zaal richting rookruimte of elders bewegen in afwachting van The Soft Moon.
Na het mattige, soms zelfs hoongelach opwekkende, optreden van Holograms is het dan ook een verademing als na ongeveer 20 minuten de aftrap wordt gedaan door The Soft Moon met een fijn stukje soundscapes. Terwijl het album een solo aangelegenheid van Luis Vasquez bleek te zijn krijgen we hier een volwaardige band te horen die na het intro direct in hakt met een aantal nummers van de plaat. Het publiek krijgt wat te verwachten viel: een in de jaren 80 wave scene hangende set waar door de strakke beat goed op gedanst kan worden.
Overal lees je referenties naar Joy Division, maar zelf neig ik nu het live te zien eerder naar een iets later geluid zoals bijvoorbeeld And Also The Trees liet horen. Dat in combinatie met het vroege 4AD geluid van bands zoals Cocteau Twins en een rauwe versie van vroege Dead Can Dance.
Naast de bekende nummers speelt de band ook enkele nieuwe nummers die net zo gretig door het publiek worden ontvangen.
Na enige tijd wordt wel duidelijk dat er ook manco in de muziek zit. De liedjes zijn niet echt goed uitgewerkt. Het blijft hangen op een simpel idee van een paar akkoorden en een ritme die dan gedurende het nummer weinig variatie krijgen en de nummers lijken dan ook wel weer erg veel op elkaar. Het is iets voor de toekomst om over na te denken, maar voor nu lijkt het publiek er nog geen boodschap aan te hebben. Het tegendeel zelfs, want als wordt aangekondigd dat het laatste nummer gaat worden gespeeld klinkt er een hoop gejoel voor meer, iets wat de band zich dan ook geen twee keer laat vragen. Na een set van ongeveer 40 minuten komen er nog wat nummers in de toegift waarna het publiek tevreden en voldaan naar huis kan.
(Door Sietse van Erve)