[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
De Schotse formatie The Phantom Band bestaat al sinds 2007, maar bouwt op rustige wijze aan hun discografie. Hoewel rustig, de muziek op de cd’s Checkmate Savage (2009), dat volgt op een handvol singles, en The Wants (2010) kan behoorlijk wild uit de hoek komen. Ze gaan van de eersteling vol duistere folk- en indierock op hun tweede naar een mix van wave, krautrock, post-rock, doo-wop en indie. Een heerlijk schots en scheef geluid. Hierbij is de emotioneel geladen, zware zang van Rick Anthony de constante factor. Saillant detail is dat je band zo naar boven tovert als je op Google de zoekterm “proto-robofolk” intypt. Er volgen jaren van pielen in de studio, maar uiteindelijk proberen ze met hun geluid weer dichter bij hun live optredens te komen.
Het resultaat hiervan is te horen op de derde cd Strange Friend. Het is een tikje onduidelijk wie er nu precies in huidige formatie zitten, maar het zullen er weer een stuk of zes zijn en ze zouden zo maar kunnen luisteren naar namen als Duncan Marquiss (gitaar), Gerry Hart (bass, Andy Wake (keyboards), Rick Anthony (zang), Damien Tonner (drums) en Greg Sinclair (gitaar, banjo) en misschien ook wel naar Duncan De Cornell, Gerrard “Hartbreak” Harvard, Andrew T Oxford, “Richard The Turd” Princeton, Damien Duk Stanford en Greg Yale. Ze brengen hoe dan ook geen collegerock maar een uiterst dynamisch en gedetailleerd geluid naar buiten dat van lo-fi naar wave en van krautrock naar experimentele muziek en rock gaat. Het is bepaald niet het gemakkelijkste album van ze geworden, maar het luistert nog altijd lekker weg. Wat dat betreft blijven het begenadigde muzikanten. Om enigszins een indruk te krijgen moet je denken aan Smog die duelleert met Neu! en Kraftwerk, de Talking Heads die met Stereolab jammen, Battles die de Editors omarmen en Iggy Pop als zanger van The National en Wild Beasts, of een wilde mix van dat al. Ze weten eigenzinnigheid en bevreemdendheid met ogenschijnlijke eenvoud en losheid aan pakkende muziek te koppelen. Een rare maar goede vriend.
door Jan Willem Broek