[cd, On The Camper/Five Roses]
Ik heb al eens Keltische muziek uit Tsjechië gehad, dus waarom geen roots, Americana uit Zwitserland? The Lonesome Southern Comfort Company is zo’n band die het hem flikt op hun gelijknamige debuut uit 2008. Er zitten in hun rammelig rauwe liedjes ook invloeden uit de lo-fi, folk en rock. Het opvallendste is dat ze op sommige momenten weten te betoveren met geniale vondsten, waarbij met name de bijzondere gitaarpartijen en de zang een grote rol spelen. Muziek die de tijd even doet vergeten. En uiteraard is dit op het immer unieke Zwitserse label On The Camper uitgebracht. Ietwat laat kom ik erachter dat ze alweer een nieuwe cd hebben, maar zoals goede whisky betaamt mag dat best even op de plank liggen, ook al is de fles eenzaam. Voor hun tweede cd Charles The Bold hebben ze een deel van de vaderlandse geschiedenis als uitgangsbasis voor de teksten van hun muziek en hoes gebruikt. Karel de Stoute (1433-1477), niet te verwarren met Karel de Kale (Charles The Bald), is een krijgsheer met een grote expansiedrift. Uiteindelijk wordt hij door de Zwitsers verslagen. Nu merk je van dit hele verhaal eigenlijk helemaal niets en klinkt de muziek gewoon alsof het van de andere kant van de grote oceaan komt, maar het is een beetje de humor en verwarring zaaiende aspect van de band. Wat opvalt is dat de heren die luisteren naar de (fictieve?) namen John (zang, gitaar, banjo), Abraham (gitaar), Duke (drums) en Boris (altviool, keyboards) geen rammelende liedjes meer laten horen, maar dat ze meer uitgewerkte composities presenteren. Dit overigens zonder dat de spontaniteit en het rauwe deel in hun muziek verloren gaat. De lo-fi is ingeruild voor post-rock, die op fraaie wijze in hun Americana ingebed wordt. Zelfs de zang van John lijkt ook door de prairiewinden te zijn gevormd. Los van alle stof opwaaiende feiten maken ze dan ook echt schitterende, landerige songs die mede dankzij het prachtige vioolspel dikwijls weten te ontroeren en diep onder je huid kruipen. De ene keer zijn het de zongebakerde betoverliedjes en op andere momenten de stemmige, nachtelijke kroegballads of de aan de post-rock grenzende heftige songs die het hem doen. Ze komen ergens uit tussen 16 Horsepower, Neutral Milk Hotel. Wilco, Templo Diez, Praise The Twilight Sparrow en The Doomed Bird Of Providence. Of ze hiermee geschiedenis schrijven is de vraag, maar de band verdient absoluut een groot publiek. Hun debuut mocht er al meer dan wezen, maar op deze tweede cd hebben ze zich op grootse wijze op de wereldkaart gezet.
door Jan Willem Broek