[cd, Alrealon Musique]
Het open minded, experimentele kwaliteitslabel Alrealon, laat spoedig de nieuwe cd van The Jazzfakers het licht zien. Intrigerende bandnaam en evenzo muziek. Deze komt net als Blue Sausage, Thorsten Soltau en Jurica Jelic uit in de zogeheten PAS Currated Series”, waarmee PAS bandlid en tevens organisator van het Experi-MENTAL festival Robert L. Pepper onbekende artiesten een podium wil verschaffen om hun muziekkunsten ten gehore te brengen. Nu is het in dit geval een thuiswedstrijd aangezien Pepper (viool, elektronica) één van de oprichters is van het kwartet. Naast hem zetelen David Tamura (sax, keyboards, gitaar), Raphael Zwyer (bas, elektronica, samples) en Steve Orbach (drums) hierin. Ze brengen doorgaans freestyle jazz waarom ze allerlei magnetiserende stijlen en geluid draperen die tot bruisende luisteravonturen leidt. Dit is dikwijls heel kakofonisch en soms haast sereen, maar altijd meeslepend en fascinerend.
De derde cd Here Is Now is geproduceerd door niemand minder dan producer Martin Bisi (Sonic Youth, Swans, John Zorn), Material, Bill Laswell, Helmet). Het kwartet vertolkt hier als geen ander de broeierige hectiek van het leven in New York. Ze brengen wederom een biologerende hutspot van jazz, avant-garde, noise, filmmuziek en experimentele muziek. Soms lijken de instrumenten van de bandleden een eigen leven te leiden, tot ze allemaal weer samenvloeien tot één overdonderende sound. Alle radaren van een machine uitgelicht tot ze samen weer de machine vormen of wat mij betreft allemaal verschillende auto’s die uiteindelijk wel één stroom aan verkeer generen. Je krijgt maniakale saxofoonpartijen die geesten lijkt uit te drijven, organisch improvisatorische percussie zoals William Hooker dat ooit zo goed heeft gemaakt, onrustige vioolklanken, bevreemdende stemsamples, voortjagende basstukken en onaardse elektronica. Op de momenten dat alles samenkomt is het of een totale kakofonie of juist een bezwerend geheel, maar het blijft allemaal even fascinerend. Doordat de uitkomst telkens zo verrassend is, zit je continu met samengeknepen billen op de punt van je stoel. De composities kennen kop of staart, dus je moet wel over het nodige zitvlees beschikken. Maar dan heb je ook wat. Driedimensionale muziek, waarbij de referenties en de richtingen alle kanten op schieten. De associaties lopen daarbij uiteen van John Zorn, Philippe Petit, Foetus, Supersilent en Shining tot aan John Lurie, Ornette Coleman, No Safety, Thinking Plague, King Crimson en Sun Ra. Wervelende en biologerende kunstuitspattingen!
door Jan Willem Broek