[cd ep, Sputnik Studio]
Dat we regelmatig mooie muziek uit België krijgen, is inmiddels wel bekend. Maar er zitten toch ook daartussen weer bijzondere verrassingen. Zo ook de nieuwe vijfkoppige formatie The Girl Who Cried Wolf. De groep ontstaat begin 2013 uit de as van Velvet Summer, die één prima epee hebben uitgebracht. Hierop brengen ze een fraaie maar luchtige mengelmoes van neoklassiek, dubstep, droompop en indierock. Niets mis mee, maar 4 van de 5 leden willen muziek maken die meer een weerspiegeling vorm van hun leven. En daarmee wordt met een nieuwe bassist deze groep geboren. Deze bestaat uit zangeres Heleen Destuyver, celliste Sofie Sweygers, gitarist Samir Boureghda, drummer Michael-John Joosen (tevens achtergrondzang), bassist Silvester Klaasmans en de tijdelijke tweede gitarist Dimitri Turcott. De meeste van deze groepsleden hebben trouwens al ook in diverse andere bands gespeeld.
Precies op 1 januari verschijnt hun cd ep Ohm. Wat in de gelijknamige opener meteen opvalt ten opzichte van hun vorige band is dat het geluid meer nachtelijk en melancholisch is. Dat komt ook meteen meer binnen. Overigens is alleen die hemelse bitterzoete zang van Heleen in combinatie met het heerlijk droefgeestige cellospel van Sofie al bijna genoeg om te overtuigen. De sterke gitaar- en drumpartijen maken het geheel echter wel spannender en meer gelaagd. Ook kent de muziek meer harde rockstukken. Het is een soort trip hop in een postrock-jas gestopt en dat werkt biologerend goed. De tweede track “Volt” sluit daar mooi op aan, met nog wat heftiger gitaarerupties en meer altrock, postrock en garagerock elementen, zonder ook maar ergens over de top te gaan. De zang en cello zorgen daarbij voor een zowel jazzy, trippy als klassieke inkleuring. Sowieso lijkt de groep niet vast te houden aan een bepaalde stijl, maar proberen ze veeleer een bepaalde sfeer en emotie over te brengen. Hierin slagen ze met vlag en wimpel. De slottrack “Shuffle” is de meest laidback en trippy track, waarin ook dub en jazzelementen verstopt zitten. Toch staan ook deze weer in dienst om een spannende en duistere sfeer neer te zetten. Hoewel je ze niet echt kunt indelen, moet je denken aan een steeds wisselende caleidoscoop van Portishead, Explosions In The Sky, Mark Lanegan, Blackie & The Oohoos, Flying Horseman, Rachel’s, Clogs, Opium Den en Little Aïda. The Girl Who Cried Wolf levert hiermee een zowel wonderschoon als indrukwekkend visitekaartje af. Een grote belofte voor de toekOhmst!
door Jan Willem Broek