[cd, Ex Records/Konkurrent]
Bij veel bands houd je je hart vast als er een nieuwe zanger komt. Kijk naar Marillion, Queen of AC/DC, om maar eens een paar kleintjes te noemen. Anderhalf jaar geleden stapt de enigmatische zanger G.W. Sok van het grote The Ex op. Einde Ex denk je dan. In maart verschijnt er dan toch de nieuwe 7” Maybe I Was The Pilot / Our Leaky Homes van Neerlands trots. Nieuwe zanger is Arnold de Boer, die er eveneens de band zea op nahoudt. Maar zoals een goed collectief betreft, zijn de ego’s van elk bandlid even groot of klein en past een nieuwe zanger hier wel. Nooit geweten dat de leden van The Ex achternamen hadden trouwens, maar naast Arnold (zang, gitaar, samples) zijn het Andy Moor (gitaar), Terrie Hessels (gitaar) en Katherina Bornefeld (drums, zang) met Roy Paci tweemaal op trompet. The Ex bestaat nu al meer dan 30 jaar en zijn, net als het ongeveer even oude The Fall, nog steeds relevant met hun anarchistische aanpak. En dat is maar heel weinig bands gegeven. Anarchistisch bedoel ik overigens positief en meer als “wars van hypes en oprecht eigenzinnig”. De band heeft ook het vermogen om binnen hun eigen noise sound, waarbij je de afgebladderde dan wel gemartelde gitaren van Andy en Terrie meteen voor je ziet, te variëren met jazz, post-punk, experimentele muziek en Oost-Europese en later ook Afrikaanse elementen. Ze blijven zich vernieuwen zonder dat krampachtig te moeten opzoeken. Dat de band rijk is aan creatieve geesten met een gezond kritische kijk op de maatschappij en ook met open mind is misschien wel hun grootste kracht, los van het feit dat ze ook uitstekende muziek produceren. Een groep met een boodschap, maar zonder die door je strot te duwen. Voor hun nieuwste cd Catch My Shoe hebben ze weer op de productionele steun van bewonderaar Steve Albini (Big Black, Shellac) mogen rekenen. Arnold kan iets beter zingen dan G.W. Sok, die weer meer die poëtische, bijtende kracht heeft, maar blijft hier eigenlijk redelijk in de buurt van zijn voorganger. Belangrijkste is dat hij de teksten op overtuigende en krachtige wijze weet over te brengen in de stijl van The Ex. Voor de rest lijkt de inbreng van de jongere zanger ook voor vers bloed te zorgen, want de formatie is zo schijnt het aan hun zoveelste jeugd begonnen. Dat is een ander speerpunt van deze muzikanten, zichzelf blijven en toch nooit stilstaan waardoor je een tijdloos idee krijgt bij hun immer relevante muziek. Op de nieuwe schijf opereren ze duidelijk weer als één geoliede machine met een ongekende dynamiek en felheid. De muziek bestaat uit de catchy, vernietigende en experimentele noise uit de gitaren, ondersteund door het ongenadig opzwepende en bovenal briljante drumwerk, de fijne samples en Afrikaanse invloeden. Giet daar nog de sterk gebrachte maatschappijkritische teksten overheen, over de overconsumptie bijvoorbeeld, en je hebt een heerlijk fris, tegendraads en bovenal explosief meesterwerk in handen. Het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd is voor The Ex geen enkel probleem. Na ruim 30 jaar brengen ze namelijk één van hun sterkste albums tot nu toe. En ik mag mijn zojuist gevangen schoen opeten als daar niet nog veel meer moois van komt in de toekomst!
MP3:
Double Order
door Jan Willem Broek