[cd, Ba da Bing!/Konkurrent]
Mensen die enkel naar muziek met kop en staart luisteren of muziek die in ieder geval te volgen is, mogen nu afhaken. Enfin, ik ben altijd een grote fan van de Nieuw-Zeelandse underground geweest, met name die van de jaren 80 en 90. Ook van de alternatieve pop en wave hoor van bijvoorbeeld een label als Flying Nun, dat zich overigens ook voor een deel mengt in de experimentele muziek. Maar voor de echte piep-knor muziek moet je destijds aankloppen bij labels als Corpus Hermeticum, Xpressway en Metonymic. De eerste twee labels zijn opgericht door muzikant Bruce Russell, die naast solowerken ook terug te vinden is in groepen als A Handful Of Dust, Dust/Omit, diverse samenwerkingsverbanden en The Dead C. Hij weet vele internationale namen op zijn labels uit te brengen. De Nieuw-Zeelandse scene wordt ondermeer vertegenwoordigd door Flies Inside The Sun, Doramaar, Omit, The Shadow Group, K-Group, Birchville Cat Motel, Pin Group, Dadamah (beide met Roy Montgomery) en ga zo maar door. Een constante in dat alles is The Dead C, die sinds 1986 bestaan en onverminderd door gaan met muziek maken. De groep bestaat ook al sinds hun oprichting uit dezelfde 3 leden. Naast Bruce Russell zijn dat Michael Morley (Angelhead, 2 Foot Flame, Wreck Small Speakers On Expensive Stereos, Tanaka-Nixon Meeting) en Robbie Yeats (The Verlaines, The Renderers, Trash, Gate).
De veteranen keren drie jaar na hun vorige release nu terug met hun 15de album Armed Courage. Deze bevat 2 langgerekte composities van ruim 22 en 24 minuten. Zoals altijd brengt Russell de elektrische gitaar, Morley zang, elektrische gitaar en laptop en Yeats de drums. Daarnaast hanteren ze allerhande voorwerpen, kleine instrumenten, samples, veldopnames, radio’s en tapes om hun klanktapijten verder in te kleuren. Op improvisatorische wijze beginnen ze aan hun luisteravonturen, waarin je heerlijk kunt verdrinken. De verwarring die bij piep-knor muziek nog wel eens wordt gemaakt is dat iedereen dit zou kunnen maken of dat het geen muziek is. Echter weten deze drie aan tonen dat een intrigerende compositie niet per sé ergens naar toe hoeft te gaan, of in ieder geval niet naar een vooraf bepaalde bestemming. Zo brengen ze in de eerste track “Armed” vooral klanken die als een kolkend bubbelbad willekeurig door en naast elkaar lijken op te duiken. Drones, noise, experimentele muziek en avant-garde die genreloos elkaar doorkruizen. De muziek neigt naar Sunn O))) zonder de doom, de geïmproviseerde noise van Flies Inside The Sun, de experimentele noise van Thurston Moore en de avant-rock van The Shadow Ring. Neigt, want je kan het gewoonweg niet eenvoudig labelen. Het is muziek om te ervaren. Eenmaal gegrepen laat deze je door het hypnotiserende karakter niet meer los en lijkt geen geluid meer toevallig. “Courage”, de tweede track, gaat op rustiger wijze daarmee verder totdat er de bezwerende halfzang van Morley opduikt. Hij maakt er meteen een meer psychedelisch geheel van, die in eerste instantie wel wat van een jamsessie van Set Fire To Flames met Can wegheeft. Langzaam komen dan de instrumenten op gang en ontstaat er een soort motorik tussen de gruizige geluiden, waardoor je wederom vrijwillig wordt meegesleept. Dat ebt langzaam weer weg en je bevindt je ineens op een duistere plek in het universum, waar ook Natural Snow Buildings zou kunnen aarden. Ach, je bent er toch, dus geniet ervan! The Dead C weten nog altijd voor unieke luistertrips te zorgen, die voor de broodnodige variatie zorgen in muziekland. Groots en meeslepend werk van deze inmiddels legendarische band!
door Jan Willem Broek