[cd, Imprint/Cargo/5ive Roses]
Het is niet iedereen gegeven om vanuit harde rock of punk over te stappen op ballads of zelfs cabaret. Kijk naar Iggy Pop, afgrijslijk gewoon. Charlie Finke komt ook uit de harde hoek, hij is de kopman van Penthouse geweest, maar komt nu met zijn The Cesarians met heel andere muziek. Hij heeft in de gevangenis gezeten en is gescheiden van zijn vrouw en bandlid Justine Armatage (Christian Death). Wellicht heeft dat op het gelijknamige debuut gezorgd voor de teksten en de vaak melancholische atmosfeer. Nu heeft hij altijd al bizarre teksten geschreven, dus qua creativiteit is er nooit echt een probleem. Wie overigens nu een ingetogen cd verwacht zit er flink naast. Charlie maakt met zijn band namelijk een extroverte, dampende mix aan stijlen, die wisselend passen bij een kroeg of het meer alternatieve toneel. Zelf zingt hij ook lustig op los met zijn robuuste stemgeluid. Hij wordt begeleidt door de duidelijk aanwezige pianoriedels van Justine (ook keyboards, celesta) en verder Jan Noble (drums) en de 3 blazende dames Alison Beckett (klarinet), Ali Hutchison (tenor hoorn) en Suzi Owen (trombone). Een origineel instrumentarium voor een band die toch behoorlijk weet te rocken. Ze zwabberen op zeer aanstekelijke wijze tussen ballads, cabaret, avant-garde, kamermuziek, indie, brass en zelfs een beetje klezmer. Anders gezegd komen ze met hun geluid ergens uit tussen The Long Dead Sevens, The Dresden Dolls, Kurt Weill, The Birthday Party, Grötus, Firewater, Get Well Soon en Clogs. Zowel de harde meedein nummers als de aangrijpende songs weten je volledig in te pakken. Het is een energiek album met ijzersterke liederen en muzikanten. Een droomdebuut van een band waar we ongetwijfeld nog veel meer van gaan horen!
MP3’s:
Running Horse
Flesh Is Grass
Woman
Dethstar
door Jan Willem Broek