Aan de vooravond van mijn leven als muziekrecensent ontdek ik de Britse band The Blue Aeroplanes. Ze komen uit Bristol, een plaats die later onlosmakelijk verbonden zal worden met de trip hop. The Blue Aeroplanes zijn echter van een totaal andere, eigenzinnige orde. Deze band combineert indierock met folk en hebben een compleet eigen geluid.
De groep rond de broers Gerard (zang) en John Langley (drums, percussie, achtergrondzang) en de Poolse danser (ja u leest het goed) Wojtek Dmochowski komt voort uit de new wave groep Art Objects (1978-1981). Vanaf 1981 gaan ze verder als The Blue Aeroplanes. Ze brengen de ene na andere verdienstelijke plaat uit, zonder ooit echt een groot publiek te bereiken. Dat verandert eigenlijk ook niet met hun vijfde album Swagger. De line-up bestaat dan naast de drie genoemden verder uit Angelo Bruschini (gitaren, achtergrondzang), Rodney Allen (gitaren, zang), Alex Lee (gitaren, piano, orgel) en Andy McCreeth (bas). Op de één of andere manier hebben ze hier alles zo weten te draaien dat de sfeer het haast wint van de reguliere muziek. Ze brengen weliswaar nog steeds een catchy indiesound, maar doen dit op meer dichterlijke wijze. In één van hun nummers vertolken ze ook een gedicht van Sylvia Plath, maar ook in de overige songs lijken ze de tijd te nemen voor het woord, de sfeer en de kunst van het weglaten. Naast een batterij aan gasten op gitaar, orgel, harmonium, draailier, mandoline, saxofoon en percussie mogen ze ook rekenen op een zangbijdrage van Michael Stipe (R.E.M.). Het is muziek die als een zwoele zomeravond aan je blijft plakken. Geen album ervoor of erna, want ze bestaan nog altijd, klinkt zoals deze. Zonder te weten brengen ze hier hun magnum opus. Als ik met goede vriend M. hun concert begin jaren 90 in de Amsterdamse Melkweg zie, moeten we haast onze lach inhouden als we de bijna spastische moderne dans van Wojtek zien bij de mooie muziek. En toch past het bij hun eigenzinnige aanpak. Terug naar het album. Dit bevat een reeks aan magische momenten, met een compleet verhaal. Poëzie, melancholie en gewoonweg verslavende pop. Ik heb zelfs de dubbele heruitgave niet durven kopen, bang om de magie te doorbreken. Zo mooi is dit onvergetelijke album.