[cd, Morr Music/Konkurrent]
Het Duitse, speelse kwaliteitslabel Morr Music is al jaren hofleverancier voor pakkende indiepop. Ook de uit Seattle afkomstige Michael Benjamin Lerner vormt daar met zijn soloproject Telekinesis gelukkig totaal geen uitzondering op. In 2009 debuteert hij nog met een smakelijk gelijknamige debuut, waarop de muziek één groot feest der herinnering is. Overigens heet Telekinesis dan nog Telekinesis!, ja met een uitroepteken. Sindsdien is het met Michael niet echt goed gegaan; band kwijt, hoogtevrees gekregen en geen zelfvertrouwen meer, dat soort zaken. Nu is hij uit zijn dal geklommen, maar is daardoor wel meer bescheiden geworden en heeft denk ik daarom het uitroepteken weggelaten. Muzikaal is er op zijn album 12 Desparate Straight Lines in vergelijking tot zijn debuut niet gek veel veranderd, wat gezien de kwaliteit daarvan ook niet heel veel uitmaakt. Wel is alles net wat feller en misschien ook meer gemeend en met meer emotie gebracht. Hij blinkt nog steeds niet uit in originaliteit, maar wel van het op eigenzinnig rangschikken van bekende elementen, waardoor er toch altijd wel weer een origineel geheel wordt gevormd. De 12 songs die hij hier presenteert zijn uiterst spontaan en hebben de neiging de luisteraar meteen in te pakken. Catchy zang met felle gitaren, zware bassen, lekker uptempo drums en elektronica vormen een krachtig elixer van indiepop, noise, shoegazermuziek, folk, elektronica en wave. Denk daarbij aan bands als New Order, Decemberists, Pixies, Pinback, Death Cab For Cutie, Sonic Youth, +/-, Joy Division en Unrest en hebt een aardig beeld. Een opgeruimd, fris en bovenal energiek muziekgeluid met een spanwijdte van nu tot de jaren tachtig en nog altijd een heerlijk feest der herkenning!
Luister Online:
12 Desperate Straight Lines (albumsnippers)
door Jan Willem Broek