In antwoord op Olaf's Tarantino-stukje zomaar wat losse gedachten over het werk van Tarantino, met als centrale vraag: is Tarantino niet gewoon iemand die gewoon netjes zijn publiek voorschotelt waar het voor gekomen is?
Ik moet na het zien van Death Proof besloten hebben maar geen nieuwe Tarantino-films meer te gaan kijken. Wat me aan die film opviel is dat Tarantino zonder het te weten zichzelf volledig aan het belachelijk maken was, zonder het zelf door te hebben. Met de meest moderne middelen een goedkoop derderangs prentje schieten, rara wat klopt hier niet? En dat was nog niet het ergste. Want wat je een filmmaker als Von Trier kunt verwijten (opdringerig moralisme), is bij Tarantino juist een gemis. Sadistisch geweld met als bottomline dat dat nou eenmaal verkoopt. Ook hier is Tarantino slachtoffer van zijn eigen succes: hij gaf volmondig toe zich niet al te veel financiële risico's te kunnen veroorloven bij het maken van een vervolg op Death Proof. Probleem is dat het publiek krijgt wat het wil: meer van hetzelfde. Maar waar een filmmaker als Hanneke of Van Trier naar nieuwe, andere wegen zoekt, vraagt Tarantino naar de bekende weg. Alleen bij Jackie Brown was ik overtuigd dat Tarantino meer was dan een vuige schreeuwer maar echt karakters tot leven kon roepen die meer waren dan een paar A4-tjes met ideeën. Fiction weliswaar, maar geen pulp. Quality fiction voor mijn part. Treffend dat Jackie Brown een buitenbeentje in het oeuvre van Tarantino is gebleven.
Probleem is weer Tarantino's drang naar geweld, door hemzelf volmondig toegegeven in een recent interview in Humo. Er schuilt geen Hitchcock in de man, en hij weet het. Maar hij kan het wel. De mooiste scènes zijn wat mij betreft die uit Pulp Fiction waar John Travolta Uma Thurman mee uit eten neemt. Ongemakkelijk zitten ze tegenover elkaar, je wordt er zelf ongemakkelijk van bij het kijken ernaar. Indrukwekkender dan de liters bloed die er in dit ellenlange drama vergoten worden. De grap is nu dat die liters bloed geen enkele indruk meer maken in de twee Kill Bill films. Je bent er immers aan gewend en je verwacht niet anders meer. Het zal bij de Inglourious Bastards niet anders zijn, schat ik zo in.
Zou het zo kunnen zijn dat Tarantino's karakters zo druk met schelden, vloeken en schieten dat ze gewoon geen tijd hebben om tot leven te komen (of om te overleven, for that matter)? Waar het script van Reservoir Dogs op een interessante manier met intriges doorspekt was, langzaam toewerkend naar een ongemakkelijke, onvermijdelijke en wrange climax, mis ik dat bij latere films. Ik zie alleen maar parodie en bordkartonnen karakters. Tarantino is te lang als grote belofte beschouwd, maar Tarantino heeft dit niet kunnen of willen waarmaken. Wat rest is vlug vermaak. En een mooie soundtrack, dat dan weer wel.
door EvR