[cd, Sonic Pieces]
De in Berlijn gevestigde gitarist Takeshi Nishimoto heeft gitaartraining genoten van de groten der aarde in de tradities van Amerikaanse jazz en Europese klassieke muziek. Toch verkiest hij in eerste instantie om te gaan experimenteren in I’m Not A Gun samen met John Tejada. Van 2003 tot 2010 maken ze vijf albums, waarvan er 4 uitgebracht op het fijne City Centre Offices, die er stuk voor stuk mogen wezen. Ze brengen downtempo, leftfield elektronica, waarbij Nishimoto naast de elektronica ook altijd de gitaar of bas bedient. Verder is hij terug te vinden naast sitarspeler Rahaul Sakyaputra en in het Laptoporchester. Een muzikant met een brede interesse dus. In 2007 verschijnt er van Nishmoto het soloalbum Monologue op het City Centre Offices sublabel Büro. Hierop serveert hij ijl gitaargetokkel waarmee hij zich, ondanks het feit dat het allemaal instrumentaal is, op veelzeggende wijze weet uit te drukken. Muzikale verhalen vol desolaatheid en melancholie. Een veelbelovend en wonderschoon album.
Mede door zijn I’m A Gun lidmaatschap heeft een vervolg even op zich laten wachten. Maar Lavandula is nu een feit en uitgebracht op het prestigieuze label Sonic Pieces. Je hoort gelijk dat Takeshi Nishimoto een meer skeletachtige geluid met de gitaar neerzet; de kunst van het weglaten en de kunst om bepaalde klanken gewoon heel lang door te laten klinken. Hij weet er op biologerende en virtuoze wijze mee te spelen. Hoewel de gitaar de boventoon voert en Nishimoto de muzikale paden en klanklandschappen ermee uitstippelt, gaat het te ver om te stellen dat dit enkel een solo gitaaralbum is geworden. Nishimoto varieert overigens ook tussen de klassieke en elektrische gitaar. De werkelijke impact zit naast zijn communicatieve spel ook verscholen in de lagen eronder. Hij brengt namelijk ook loops ten gehore en wordt de gehele cd op de elektronica en programmering bijgestaan door niemand minder dan Robert Lippok (To Rococo Rot, Ornament & Verbrechen, Knuckleduster, B.I.L.L., Whitetree). In een aantal tracks is Burnt “Bernd” Friedman, die ook een staat van dienst heeft om u tegen te zeggen, op de steel pan te horen en verder brengt Debashis Sinha (Knuckleduster) nog veldopnames mee. Het geheel wordt dan ook nog eens goed vastgelegd door Bernd Jestram (Tarwater) en gemasterd door Nils Frahm. Soms is de wereld heel klein, maar ook logisch. Wat Takeshi Nishimoto en de zijnen hiermee laten horen is van een wonderlijke pracht. De ene keer schetsmatig en op andere momenten meer concreet, maar altijd fragiel en tot de verbeelding sprekend; je kunt bij wijze van spreken de lavendel ruiken die hij muzikaal beschrijft. Op de zachte, meest breekbare momenten komt Gustavo Santoalalla meteen bovendrijven, bij de meer duistere popgerichte kanten hoor je bijvoorbeeld ook een instrumentale David Sylvian langskomen. Daarnaast krijg je ook de jazzy elementen van Portico Quartet, de verstilde elektronische experimenten van Tape, het modern klassieke van Hessien, de melancholie van Roy Montgomery en in de stemmige ambientwave in de slottrack komt ook Dif Juz om de hoek kijken. Omdat deze referentiepunten op caleidoscopische wijze door elkaar lopen, is het lastig om het geluid precies te vangen. Het moge duidelijk zijn dat Nishimoto wel iets heel bijzonders en wonderschoons heeft gefabriceerd. Om in geuren en kleuren van te genieten. Subliem!
Luister Online bij Soundcloud:
Tone Water
door Jan Willem Broek