[cd, Rough Trade]
Als je de hoes van Mountains For Everyone ziet, denk je een nieuwe cd op het internationale Erased Tapes label in handen te hebben gekregen. Geen heel gekke gedachte als je weet dat de Zwolse band Swelter nu een geluid aan de dag legt dat onze landgrenzen ver te buiten gaat. Overigens hebben ze voor hun tweede album getekend bij Rough Trade, wat ook niet bepaald kinderachtig te noemen is. De cd is de opvolger van het in 2009 verschenen album Songs Of Distance, waarop ze ijzersterke indierock liedjes laten horen. Maar hoe mooi ook, ik vind ze dan nog zeker geen band om het internationaal ver te schoppen; er zit nog een typisch Nederlands randje aan, wat overigens niets uitmaakt. Nu zijn de heren er met zevenmijlslaarzen op vooruit gegaan. Wellicht heeft deze enorme sprong voorwaarts te maken met het feit dat ze in 2010 al dit album klaar hebben, maar om persoonlijke redenen al het materiaal vernietigen. Een schone lei, maar gedrevener dan ooit werken ze dan opnieuw aan het vervolg. Bart Drost (zang, akoestische/elektrische gitaar, samples, keyboards, omnichord), Erik Delobel (elektrische gitaar, e-bow), Gelke Boontje (viool, piano, keyboards, tamboerijn, zang), John Zoet (bas, zang) en Martijn Hartsuiker (drums) zijn er helemaal klaar voor. Of de titel slaat op het feit dat iedereen bergen moet overwinnen in z’n leven of dat het geïnspireerd is door Thijs Zonneveld’s “Die Berg Komt Er” of wellicht nog iets heel anders, weet ik niet. Het droefgeestige geluid dat er van de muziek uitgaat doet overigens het eerste vermoeden. De vijf brengen hier stemmige songs die ze op originele en herfstige wijze inkleuren. Vooral het gebruik van samples, elektronica en viool geven de songs een bijzondere lading mee. Een soort extra laag, waardoor de muziek uitstijgt boven het gewone. Maar eigenlijk is er niets gewoon aan deze plaat. De melodieën, de opbouw van de songs, de gevarieerde invulling met bijzondere instrumenten, de gelaagdheid en de glasheldere maar krachtige productie zijn allen wonderschoon. Daarbij krijg je nog de fijne melancholische stembuigingen van de sowieso prachtig sepiakleurige stem van Bart. “Swelter” betekent “stikken van de hitte” en hetgeen ze hier laten horen is dan ook meestal broeierig en adembenemend. Denk aan een steeds variërende hybride van de collegerock van R.E.M., de meer donkere pop en rock van The National, Editors en Interpol, de kunstzinnige inslag van The Veils, de liedjespracht van Power Of Dreams en de avant-poprock van dEUS. Daarnaast duiken er ook een paar de Americana twist van Calexico (“Spineless”) en de post-rock van Explosions In The Sky (luister maar eens naar “To No Avail”) op in de muziek. Ik heb wel eens gezegd dat er geen popband zoals dEUS is in Nederland. Dat klopt nog steeds, want “wij” hebben vermoedelijk meer dan dat in handen en ze heten Swelter! Geen berg te hoog voor Swelter, wel bergen vol eigenzinnige luisterpracht.
door Jan Willem Broek