[cd, Young God/Konkurrent]
Van 1982 tot 1997 weet de Amerikaanse groep de Swans van Michael Gira met enige regelmaat essentiële releases te produceren. Toonaangevend en baanbrekend zijn ze. In het begin is het door loodzwaar baswerk en bulderzang een puur fysieke aangelegenheid. Later, onder meer door de komst van Jarboe, begint het geluid steeds beter doorwaadbaar te worden, met kantelpunt het prachtige Children Of God, ook al blijft het fysieke en blijven de thema’s over God, zelfmoord, dood, de consumerende maatschappij en verdriet gehandhaafd tot hun einde in 1997. No wave, industrial, post-punk, singer-songwritersmuziek, avant-garde, gothic en noiserock zijn allemaal op hen en de zijprojecten (World Of) Skin van toepassing geweest. The end of an era. Gira en Jarboe gaan daarna solo verder en de diverse leden vinden onderdak bij andere projecten. Gira (Body Lovers, The Angels Of Light) start eveneens zijn kwaliteitslabel Young God, waarop naast releases van anderen ook heruitgaven en stuiptrekkingen van de Swans verschijnen. Tijdens een optreden van The Angels Of Light een paar jaar terug beseft Gira ineens dat zijn huidige denkbeelden en muzikale ideeën eigenlijk alleen bij de Swans onder te brengen zijn. De grote verrassing komt dan ook eerder dit jaar als de inmiddels gesloten deur weer opengaat doordat er een nieuwe Swans plaat wordt aangekondigd. Om het project te kunnen bekostigen kan je eerst nog de cd I Am Not Insane kopen van Gira, waarop zoals nu blijkt de akoestische/solo versies van de nieuwe Swans cd op staan. Die cd My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky is nu een feit geworden en klinkt totaal anders dan Gira’s soloplaat, ook al heeft hij alles natuurlijk allang zo in gedachten gehad als op deze wederopstandingplaat. Hij wordt vergezeld van gitarist Norman Westberg (Swans lid van het eerste uur!), gitarist Christoph Hahn (latere Swans, The Angels Of Light), drummer Phil Puleo (Cop Shoot Cop, latere Swans, The Angels Of Light), bassist Chris Pravdica (Flux Information Sciences) en drummer, toetsenist Thor Harris (Shearwater, The Angels Of Light). Daarnaast zijn er nog gasten als Gira’s 3 jaar oude dochter, Bill Rieflin (Ministry, Swans, R.E.M.), Devendra Banhart, Grasshopper (Mercury Rev) en nog veel meer anderen op strijkers, trompet en allerhande instrumenten. Het is duidelijk dat Gira de zaken serieus en groots aanpakt. De sound van de nieuwe cd is hard, confronterend en voor een deel teruggrijpend op het oudere werk van de Swans. De stem van Gira klinkt oud en vertrouwd als een zwart geschilderde scheepsklok. De vraag is dan of je hier na meer dan 10 jaar radiostilte nog op zit te wachten? Het antwoord wordt eigenlijk al gegeven door de aangrijpende muziek, die totaal niet verouderd lijkt te zijn. Juist dit soort harde muziek wordt tegenwoordig nodig gemist tussen alle hypes en zachte muziek. Muziek die fysiek is en op je sternum en je hart hamert. Ook de ingetogen, subtiele en meer akoestische muziek van hun latere periode heeft een mooie plek in hun nieuwe geluid. Ze brengen nu ook heftige neoklassieke elementen, die in “You Fucking People Make Me Sick” het best naar boven komen. Eigenlijk zijn dit de Swans in al hun dimensies op perfecte wijze belicht en met nieuwe inzichten. Groot, groter en grootst zijn dan de termen die in me opkomen. De zwanenzang van een feniks, telkens terugkerend en hersteld in het oude doch verbeterde gedaante. Ondanks al die gegroefde gezichten, is de muziek jong en fris. Een monumentaal album!
Luister Online:
My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (albumsnippers)
door Jan Willem Broek