[cd, Southern Lord/Konkurrent]
Een band die zelfs midden in de nacht de zon nog zichtbaar weet te verduisteren is sunn o))), waar je dan gewoon Sunn tegen mag zeggen. Dit project rond Stephen O’Malley (Burning Witch, Khanate, Lotus Eaters, Ginnungagap) en Greg Anderson (Goatsnake), beide uit Thorrs Hammer en The Teeth Of Lions Rule The Divine, bestaat inmiddels 10 jaar. Ze zijn naast Earth één van de grondleggers van het drone metalgenre. Met vele gasten hebben ze hun gitzwarte muziek de afgelopen jaren gemaakt en aangetoond dat er naast tig namen voor sneeuw er ook tig soorten duisternis bestaan. Op hun nieuwste, zevende album werken de twee gitaristen nauw samen met de experimentele gitarist Oren Ambarchi en zanger/grommer Atilla Csihar. Voor dit album hebben Stephen en Greg akoestische instrumenten willen integreren in hun geluid, zonder dat dit naast hun reguliere geluid komt te liggen; het gedachtengoed van met name Stephen blijft onnavolgbaar. Daarvoor hebben ze onder andere hulp gekregen van violist en componist Eyvind Kang (Dying Ground, Secret Chiefs 3, John Zorn). In de opener hoor je al flarden doordringen van de violen, contrabas, piano, hoorns en klarinet. Een absolute voorwaarde van hun muziek is dat je het volume behoorlijk opschroeft. Het moet je echt kunnen opslokken. Het merendeel is overigens nog duidelijk drone metal in deze compositie, zij het met een haarscheurtje licht aan het einde van de tunnel. In het tweede nummer “Big Church”, komt Kang’s invloed meer naar voren met een waar koor vol alten en sopranen. Ook hier wordt het als een dreigende regenwolk alsmaar donkerder en zwelt de drone metal langzaam aan. Het wordt ondanks de zang ook niet echt engelachtig, want daarvoor is de spanning te groot. Daarna krijg je “Hunting & Gathering (Cydonia)” waar de duisternis verder ingekleurd wordt met een mannenkoor en blazers. Tot slot, het zijn stukken tussen de 10 en 17 minuten, mag Kang er weer een schepje bovenop doen in “Alice”. Hier vullen ze de gitaren aan met contrabassen, trombones, hoorns, klarinetten, harp en violen. Je zou het klassiek kunnen noemen met als extra een drone metal instrument (als dat zou bestaan). Want het geheel dat ze hebben willen vormen, door het volledig absorberen van akoestische instrumenten in de drone metal, is geslaagd te noemen. Zo’n zwart gat slokt ook alles op. Ook de cd als geheel mag zeer geslaagd genoemd worden. Want het is niet alleen een microscopisch beetje zonniger, het is ook één van de meest gevarieerde, mysterieuze en mooiste Sunn album geworden.
door Jan Willem Broek