[cd, Zeal/Konkurrent]
Joeri Cnapelinckx is als goede lijm. Hij is namelijk de verbindende factor tussen een aantal zeer interessante bands. Te beginnen in 2008, want dan verschijnt het geweldige album Shaving Your Beard On A Nice White Cloud van Kawada; een prima alternatief op het eveneens goede dEUS. Een jaar later verschijnt het zowel humoristische als prachtige album Uittocht van De Anale Fase, vol breekbare liedjes, die het zelfs tot in mijn eindejaarslijst schopt. Wederom een jaar later, in 2010, verschijnt de geweldige indierock cd Come Watch Me Disappear van Tommigun. En een jaar daarna? Jawel, alweer een andere band, ditmaal de Sunday Bell Ringers. Hij brengt binnen hetzelfde bijzondere muzikale spectrum steeds kleine verschuivingen aan, waardoor zijn muziek zich steeds voor andere bands leent. En eigenlijk is Sunday Bell Ringers een doorstart van het Brusselse Kawada, hoewel je alle projecten wel ergens naast of achter elkaar kunt leggen. Joeri is voor het debuut Sunday Bell Ringer namelijk al geruime tijd bezig met een opvolger van het eerder genoemde debuut, maar tijdens het hele proces wijzigen het geluid en tevens de leden en besluit hij de band om te dopen tot deze nieuwe naam. Van de vorige formatie zijn naast Joeri (zang, piano, orgel) ook Eva Vermeiren (sax, effecten, zang) en Mark Van Ransbeke (gitaar) van de partij. Nieuw in de gelederen zijn Mattijs Vanderleen (drums, beats) en Bart Verdonk (bas, zang). Ze leggen een intiemer, mysterieuzer en tevens meer gevarieerd geluid aan de dag dan de vorige bands, die je ook meer weet te grijpen. Het onderstreept de grote klasse en tevens de drang om steeds iets anders te doen.
Nu laat een vervolg iets langer dan een jaar op zich wachten, maar er komt zowaar een tweede Sunday Bell Ringers album, simpelweg SBR geheten. Hoewel Joeri en de zijnen met deze cd eenvoudig voor een andere bandnaam zouden kunnen gaan, is de line-up intact gebleven. Ze voegen aan hun eerder ingezette sound namelijk vette beats, psychedelische synthesizergeluiden, wave elementen en noise toe, wat het geheel behoorlijk anders en soms zelfs dansbaar maakt. Ondanks deze grote wijzigingen weten ze wederom een bij de lurven grijpend album te maken. De ene keer gaat het de post-punk, wave en synthpop kant van Fad Gadget op, maar op andere momenten krijg je ook de spannende momenten uit Twin Peaks (tevens één van de songtitels), de prog van Grumbling Fur, de alt-rock en hip hop van Pop Will Eat Itself, de leftfield artrock van These New Puritans, de indie van Wild Beasts, de folkrock van The Waterboys en de post-punk van Savages. Toch zijn dit slechts magere handvatten voor hetgeen ze hier op grootse wijze neerzetten. Het gaat alle kanten uiten, maar vormt toch een ijzersterk coherent geheel. Ze besluiten het album op stemmige wijze, die weer meer aansluit op hun vorige werk. Een totaal onvoorspelbaar, gevarieerd, overdonderend en compleet werk.
door Jan Willem Broek