[cd, Asthmatic Kitty/Konkurrent]
Met de singer-songwriter c.q. componist Sufjan Stevens is het altijd afwachten wat er nu weer uit de koker komt rollen. Het kan werkelijk van alles zijn, ten minst voor zover Stevens’ muzikale grenzen rijken. Aan het begin van dit millennium zijn dat gewoon nog pakkende elektro-noise instrumentaaltjes, maar later ontwikkeld hij zich tot een eigenzinnige singer-songwriter en componist. Je kunt vinden van de man wat je wilt, maar dat hij totaal uniek is valt niet te ontkennen. Er gebeurt altijd wel iets bijzonders als hij een album heeft gemaakt. De ambitie om ooit voor alle Verenigde Staten een album te maken, is na Michigan en zijn laatste reguliere album Illinois uit 2005 alweer gestrand. Hierna verschijnen nog wel allerlei andersoortige cd’s, gewoon op te vatten als volwaardige release naar mijn mening, als The Avalanche, Songs For Christmas (5xmcd), een remix cd en The B.Q.E.. Ze worden overigens niet als reguliere albums bestempeld. Die laatst genoemde van vorig jaar toont aan dat Stevens over bijzondere compositorische vermogens beschikt, waarmee hij zich zo in het rijtje van Philip Glass, Steve Reich, Efterklang, John Adams, Leonard Bernstein, Charles Ives en Nico Muhly weet te scharen. Eerder dit jaar komt de digitale mini All Delighted People, waarop hun zijn talent nog eens etaleert en allemaal koren aan zijn muziek toe heeft gevoegd. Reden om al het voorgaande eens te bundelen en een nieuwe weg in te slaan. En zo geschiede, want zijn officiële opvolger na 5 jaar is er nu en heet The Age Of Adz. Hierop stapt hij af van die soms net te uitbundige Americana-folk. De banjo en gitaar bengelen nu ook aan de synthesizers. De toevoeging van elektronica, naast de analoge synthesizers ook drumcomputer, zijn al een grote verandering. De begeleidende orkestraties houden nu het midden tussen minimal en klassiek. Regelmatig hoor je fraaie koorzang, blazerssecties en experimenten die de muziek opsieren. Over het algemeen kan je stellen dat de songs veel complexer in elkaar steken. Het gaat niet simpelweg van de kop naar de staart, maar op een grillige vaak verrassende manier. En toch rollen er van die typische Sufjan Stevens songs uit, die hier niet staatkundige maar persoonlijke zaken behandelen; ook dat is een verandering. De titel van het albums (spreek “adz” uit als “odds”), zou verwijzen naar de wijlen kunstenaar en zelfbenoemd profeet (Prophet) Royal Robertson, die aan paranoïde schizofrenie heeft geleden. Van zijn kunst prijkt een deel op de cd hoes en in het boekje. En ergens past dat schizofrene karakter wel bij de gespleten, multidisciplinaire liedjes. Alle Sufjans komen samen in een soort geniaal gekke collage. Zelfs elementen van zijn kerstalbum lijken in “Now That I’m Older” terug te komen. De boodschap van die titel is misschien wel de belangrijkste reden van deze ontwikkeling in Stevens’ geluid. De cd besluit met het ruim 25 minuten durende en toepasselijk getitelde “Impossible Soul”, waarin hij zijn authentieke manier van componeren nog maar eens te meer onderstreept door op gecompliceerde wijze alle kanten uit te vliegen. Sufjan Stevens blijkt weer een onbegrensd en ongrijpbaar talent en presenteert hier een verrassend en grootsnieuw album.
Luister/kijk bij YouTube:
I Walked