[mcd, Asthmatic Kitty/Konkurrent]
In eerste instantie is de All Delighted People Ep enkel als download aangeboden. Het is door de hoge kwaliteit ervan ook één van de eerste downloads die ik zelf heb aangeschaft. Ik ben nu eenmaal gefascineerd door het fenomeen Sufjan Stevens. Niet dat alles even goed is, maar alles heeft wel net die bijzondere touch waardoor het zich ruim onderscheid van de middenmoot en er altijd genoeg te genieten valt. Er gebeurt meestal wel iets met je op zijn albums, waardoor je even meegesleurd wordt in een andere realiteit. De singer-songwriter maakt aan het begin van dit millennium nog pakkende elektro-noise instrumentaaltjes, maar later ontwikkeld hij zich tot een eigenzinnige singer-songwriter en componist. Dit blijkt ook al uit zijn zesde album The Age Of Adz, de opvolger van Illinois (2005), dat eerder dit jaar is uitgebracht. Hierop zijn naast de vele orkestraties ook een hoop elektronica te bespeuren. De muziek daarop is ook een stuk complexer dan voorheen. Het album luidt een ijzersterke terugkeer in. Heel anders, maar zeker niet minder goed is de All Delighted People Ep, die nu op cd uit is gebracht. En eigenlijk vind ik 8 nummer van bij elkaar 60 minuten geen mini, maar een volwaardig album. Het album bevat 2 versies met die zelfde titel, het origineel en een zogeheten “classic rock” variant. Hij maakt hierin een collage van teksten van hemzelf, Paul Simon’s “Sound Of Silence” en gedichten. De beide nummers hebben samen al een lengte van 20 minuten. Tussendoor vindt je singer-songwritermuziek die wel doet denken aan Nick Drake en Yonlu, afgewisseld met neoklassieke poppareltjes die ergens tussen Philip Glass, Steve Reich, Efterklang, John Adams, Leonard Bernstein, Charles Ives en Nico Muhly uitkomen. Maar van beide stijlen maakt hij ook weer kruisbestuivingen. Alles klopt gewoon op dit beklijvende album. Tot besluit krijg je nog het 17 minuten durende toetje “Djohariah”, waarin een gitaar heftig tekeer gaat terwijl op de voorgrond een prachtig koor op Gospel- en blues-achtige wijze van zich laat horen. Het doet me sterk denken aan Donald Byrd’s “Cristo Redentor”, zij het met een typische Sufjan Stevens twist. Pas in het tweede deel gaat het weer over in een song zoals eerder op het album. Je kunt niet anders concluderen dat Sufjan Stevens gewoon met zijn tweede fantastische album in een half jaar tijd op de proppen komt.
door Jan Willem Broek