Interessante move. Na jaren van wachten op 'echt' nieuw werk, dropt Sufjan Stevens in één week een ep een kondigt in een moeite door ook maar een nieuw album aan.
Géén staat, wat deze topografie-nerd wel jammer vind, al was dat 'project' ook écht onmogelijk En ergens is het vermakelijk dat Stevens door zijn eigen grap/gimmick is verleid. Het was maar een geintje ter promotie van Michigan, maar na al die enthousiaste reacties van fans en journalisten ging ie er waarschijnlijk zelf in geloven en maakte Illinois. Goed, dat ligt allemaal achter ons, al is het nog wel goed om even aan The BQE te denken, de semi-klassieke symfonie van vorig jaar, die wat mij betreft een behoorlijke sof was. Toch lijkt het componeren daarvan een goede oefening te zijn geweest, want strijkers en blazers klinken hier beter dan ooit. Ook de Philip Glass-passage (minuut 8!) in de erg lange, alle kanten opschietende prog-opener All Delighted People klinkt gelikter en soepeler dan ooit. En dan heb ik 't nog niet over het koortje. Waar het aan ligt weet ik niet (opname-locatie, kwaliteit van de zangers, melodieën, budget?) maar "het koor" klinkt op deze hele ep (van een uur…) fenomenaal. Luister maar eens naar de rustige 'oehoeh'-passage rond de zesde minuut van eerdergenoemde titeltrack. Na het ambitieuze begin, volgen meer snaargeoriënteerde folky liedjes. Heirloom is daarvan de beste en misschien wel het hoogtepunt van de hele plaat, wat een zekere ironie heeft als kortste liedje. Hoor ik daar een banjo? In elk geval kringelen een hele hoop snaren door elkaar, en is de melodieuze wending rond "how quickly will your joy pass" kippenvel. Stevens is ook wat aan het experimenteren geslagen met zijn vocalen, meer dan voorheen zitten er voor mijn gevoel filtertjes overheen. Extra laagjes, wat galm en echo hier en daar; geeft af en toe een heel licht psychedelisch effect. Een beetje á la Animal Collective eigenlijk, waar het klapperende, met synths opgetuigde, ritmisch (dubby!?) suggestievolle From The Mouth Of Gabriel ook goed op aansluit. "Don't be afraid of loneliness." The Owl And The Tanager klinkt dan weer heel vertrouwd, als een outtake van Illinois, met de dwarrelende piano uit The Seer's Tower en als geniale (en frisse) touch een bijna Tin Pan Alley-achtig flardje musical. "How could you run from me now, the loneliest chime in the house."
Het tweede half uur van de ep doet me minder opveren. De classic rock versie van All Delighted People kabbelt lekker door. Arnika is (net als overigens Enchanting Ghosts eerder) een echt b-kantje, waarna Stevens eindigt met een 17 minuten durende hippie, Hair-exercitie. "Djohariah, Djohariah!" Zou het de naam van een zusje zijn? Die uit Seven Swans' Sister," somewhere up in Detroit?" In elk geval wordt de helft (ik overdrijf) van het liedje besteedt aan een lekkere prikkeldraad-freaky, Zappa-achtige gitaarsolo. Een echte flashback naar zijn onderschatte, nou ja relatief obscure debuut A Sun Came. Voor het nieuw album The Age Of Adz zijn electronische experimenten aangekondigd, en daarom is het goed te horen dat Djohariah etherisch eindigt met een zeer geslaagde beat. "Go on little sister, for the world is yours."
(door Ludo)