In een nieuwe gastbijdrage slaat André Rozendaal een dubbelslag (ho, ho). Straight Outta Groningen, een verslag van Noorderslag 2009 en aanverwante festiviteiten.
Een aantal kleine labels rook zijn kans schoon om tijdens Eurosonic, maar buiten het festival om, ook een showcase van hun bands te geven. Wellicht de eerste stap op weg naar het Groningse South by South West? Wie zal het zeggen. Het Groningse label Subroutine, dat zich richt op undergroundbands, deed het in de prachtige Ierse pub O’Ceallaigh. Een avond vol eigenwijze muziek werd het.
De eerste band Eklin is niet bepaald publieksvriendelijk: de drie bandleden staan met de rug naar het publiek gekeerd. Twee staan keyboard te spelen en het derde zit in het midden een mengpaneel te bedienen waarmee hij onder andere zijn geslaakte oerkreten vervormt tot spookachtige proporties. Ze produceren monotone electronoise van het spannende Suicide-soort. Op dit vroege tijdstip het publiek voor zich winnen lukt ze niet, al is dat waarschijnlijk helemaal niet hun bedoeling.
Boven geeft Accadians hun eerste optreden en doet dat meer dan behoorlijk, al heeft de zwaar bebaarde zanger een kater van de Eurosonic-nacht ervoor. Toch weten ze te boeien met dwarse gitaarritmes, electronica en noise onder donkere Motorpsycho-wolken.
De twee dames en twee heren van AC Berkheimer leverden met ‘In a Series of Long Days’ een voortreffelijke eerste plaat af vol melancholieke shoegazepop in de beste Engelse traditie. Op het podium maakt de college-aankleding van de dames hun uitstraling nog Britser. Door geluidsproblemen komt het af en toe wat rommelig over, maar ze slaan zich erdoorheen zodat ze de gitaarduels toch nog op hoog niveau uitvechten.
Vox von Braun weet niet echt te boeien, terwijl hun slackerrock met stekelige uitstapjes op hun plaat ‘Something ain’t wrong’ wel opwindend is. De zang komt niet uit de verf en de podiumuitstraling van de rest van de band is misschien iets té vrijblijvend.
De afsluiter is The Moi Non Plus, dat een zeer opwindend en energiek optreden geeft. De gitarist/zanger-drummer combinatie brengt nerveuze en gejaagde gitaarnoise met een garage-tic. Het volume staat venijnig hoog, zodat de helft van de nieuwsgierigen al gauw vertrekt. De rest blijft genieten van de pakkende refreinen en de overstuurde energie van het duo. Het scheelde weinig of ze smeten ter afsluiting met instrumenten.
foto: benzpics63
Noorderslag
In de foyer is het jonge duo The Death Letters alvast begonnen met overdonderende gitaarrock zoals dat tegenwoordig door veel duo’s wordt gemaakt: energiek, strak en met de boodschap om zoveel mogelijk lawaai te maken. Met een fijn, gruizig gitaargeluid uit de jaren zeventig en ADHD-drumpartijen krijgen ze de voorste rijen met gemak in beweging.
Kyteman pakt flink uit met zijn uit meer dan twintig leden bestaande hiphoporkest. En eigenlijk zijn het er nog meer, maar het podium is al zo vol. Gitaristen, blazers, violisten, een percussionist met een uitrustig om U tegen te zeggen: er is bijna geen nee te koop. Prachtig om naar te kijken uiteraard, zeker als uit alle hoeken van het podium nog meer hiphoppers tevoorschijn komen. Toch is het muzikaal niet echt boeiend, daarvoor zijn de composities te oppervlakkig. Ze bestaan nog niet zo lang, dus ook dat kan best goed komen.
Over diepgang beschikt The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble wel. Ook hier is het podium druk bevolkt met zes mensen waaronder een trombonist en een violiste. Te horen valt een inktzwarte mix van ambient en jazz, met af en toe postrock. Op een videoscherm draait een zwart-wit film van dezelfde beklemmende sfeer als ‘Eraserhead’ van David Lynch. De combinatie film/muziek maakt het optreden tot een onheilspellende totaalervaring, die af en toe nog wordt versterkt door sonische uitbarstingen van de violiste of een ijzingwekkende vervorming van een schreeuw van de toetseniste. Een intens optreden zoals Godspeed You Black Emperor! dat in hun hoogtijdagen ook zo goed kon. Niet gezellig, wel zeer indrukwekkend. Het beste optreden van de avond.
Heel iets anders is Miss Montreal, bekend van radio en tv. Ze is zo lekker spontaan als altijd. Hoewel prima gespeeld, zijn haar belegen softrocknummers nauwelijks boeiend.
2562 dan maar, in de dancezaal. De Hagenees blaast je bijna omver met zijn dubstep, zo vet staat de bas afgesteld. Daarnaast haalt hij vele geluiden uit zijn toverdoos, zodat het geheel aardig opwindend is. Maar het concertpubliek staat erbij en kijkt ernaar. Als alleen de diehards overblijven, gaan toch de heupen nog wiegen.
In de kelder treedt de electro-hiphopgroep The Fringe op. De twee frontmannen zien eruit als stripfiguren met hun brillen en ontwapenende uitstraling. De twee beatmannen voegen slimme foefjes aan de beat toe, zoals drum & bass en techno. De twee laatste nummers, ‘Poppenkast’ en ‘Kurtis Blow’ zijn het meest interessant met hun onweerstaanbare refreinen. Dope shit, waar de aanwezige TMF-kids wel pap van lusten! Een verademing tussen de verwassen Herman Brood t-shirts.
Op plaat doet de muziek van Roosbeef af en toe wat kleinkunsterig aan. Live trekt ze gelukkig wat feller van leer. Met haar sterke teksten en ontwapenende uitstraling laat ze het publiek met gemak uit haar hand eten.
De roem is De Staat de afgelopen weken aardig vooruitgesneld. De plaat van de Nijmegenaars staat al hoog in de top 100, en de kritieken zijn niet misselijk. Als je op een originele manier de scherpe randjes van Queens of the Stone Age, dEUS en Sixteen Horsepower afhaalt, kan dat gebeuren. Voor een bomvolle entreehal is zanger en brein Torre Florim een charismatische bandleider, en daarnaast stuwende kracht achter het met improvisaties opleuken van het plaatmateriaal. Het geluid is vrijwel perfect en er wordt met speels gemak geschakeld tussen bijvoorbeeld stonerrock, country en surf. Sommige nummers klinken langzamer dan op ‘Wait for Evolution’ waardoor de vaart af en toe een beetje uit het optreden lijkt te gaan. Dit doet niets af aan de hoge kwaliteit ervan.
Het lijkt of je een andere wereld binnenstapt als je de jazz-zaal ingaat. Een heerlijk rustieke sfeer. Lavalu speelt er een mix van jazz en triphop. Zangeres Marielle Woltring eist vanachter haar toetsen alle aandacht op, en terecht. Op haar bijzondere stemgeluid, ergens tussen Björk en Roisin Murphy, reist ze met passie heen en weer tussen emoties.
Een goed Nederhop-optreden staat of valt bij de verstaanbaarheid van de teksten. Helaas is dit bij De Jeugd van Tegenwoordig niet altijd zo. Bovendien lijkt de groep voor de verkeerde parochie te preken, met de vele dertigers in de zaal. Het publiek en het optreden komen dan ook niet écht los.
Na middernacht staat The Giants of Hύsavίk in de 3voor12 zaal. Het is een ‘In a Cabin With’-samenwerking tussen Gem-zanger Maurits Westerik en Jason Kohnen (Bong-Ra/The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble). Ze gingen naar IJsland om nummers te schrijven en namen er een plaat op. Het resultaat is een bijzonder sfeervolle en epische mix tussen zowel akoestische als elektrische gitaar, elektronica, minimalistische beats en de vocalen van Westerik. Ze treden met zijn vieren op in witte monnikspijen à la sunnO)). Er volgt een imponerend halfuur vol ingetogen schoonheid. Opvallend is de werkelijk prachtige zang van Westerik die het optreden af en toe naar grote hoogte stuwt, zoals in het gedragen ‘Liberty Regret’. Nog een absoluut hoogtepunt van het festival.
zZz hoort natuurlijk ook na middernacht te spelen met hun duivelse orgelpunk. Het optreden komt wat moeilijk op gang doordat het geluid niet optimaal is. Het weerhoudt het duo er niet van om veel nummers met een ‘take it or leave it’ houding voor het voetlicht te brengen, culminerend in een intense, van-God-losse versie van ‘Running with the Beast’.
Bijkomen kan weer in jazz-zaal met de Wicked Jazz Sounds Band. Hun zeer vakkundig gespeelde mengeling van funk en jazz blijft wel erg binnen de lijnen, en zou het goed doen op een personeelsfeest van een keurig groot bedrijf.
Ergo: Noorderslag 2009 was zeker geen slechte editie, er speelden veel goede en interessante acts tegelijk zodat de avond omvloog, en dat is een goed teken.
door André "Live at Pompeii" Roozendaal