[cd, Kscope/Bertus]
Gelukkig hoef je in de muziek nooit te kiezen. Ik ben opgegroeid met Fish als zanger van Marillion en hij is voor mij nog steeds de stem van de groep. Toch wordt hij na zijn vertrek in 1989 opgevolgd door Steve Hogarth (1959). Hogarth, die zichzelf als artiest/producer ook wel simpelweg h of H noemt. Hij is eigenlijk een betere zanger, maar dat gaat er dan toch niet in als je Fish gewend bent. Net als Joe Strummer die ineens tijdelijk de zanger van de Pogues is geweest, dat gaat niet samen ondanks de kwaliteit. Maar goed Steve is een uitstekende zanger. Als h maakt hij in 1997 het album Ice Cream Genius, alwaar onder meer toetsenist Richard Barbieri (1957) te gast is. Deze invloedrijke veteraan op de toetsen, want hij inspireerde onder meer Duran Duran, The Human League, Gary Numan, Talk Talk en ook Steve Hogarth, is begonnen met David Sylvian in Japan, maar wellicht het meest bekend van zijn rol in Porcupine Tree, waar hij sinds 1993 speelt. Hij is ook te horen in de Japan-reïncarnatie Rain Tree Crow, The Dolphin Brothers, Indigo Falls (met zijn vrouw Suzanne), diverse samenwerkingsverbanden en als gast (bij onder meer David Sylvian en Anja Garbarek) en producer. Maar ook solo timmert hij aardig aan de weg. Richard Barbieri vindt de tijd rijp om samen met Steve Hogarth een album te maken en zo geschiedde. Op het steeds verrassender en innovatiever wordende label Kscope brengen ze hun album met de intrigerende titel Not The Weapon But The Hand uit. Op voorhand is deze cd al spannend. Want welke weg slaan ze in, is het slechts een slap excuus om samen te spelen, wiens invloed hoor je hier het meest? Bij de openingstrack “Red Kite” weet je binnen een paar seconden dat het goed zit. Het heeft in de verte iets weg van Marillion, maar die associatie blijft niet lang hangen. Het is alsof ze een parallel universum zijn binnengestapt waar enkel ongerepte progrockgebieden bedekt met zachte, betoverde klanktapijten. Beide heren zijn hier goed in evenwicht, waarbij Barbieri zijn wonderlijke muziek brengt en Hogarth zijn prachtige teksten en stem. De zang en de dromerige, haast surreële toetspartijen spelen hier dan ook de hoofdrol. Op de laag eronder gebeurt toch ook een hoop door gasten als Danny Thompson op de contrabas, percussionisten Arran Ahmun (John Martyn) en Chris Maitland (ex-Porcupine Tree, No-Man, Blackfield), Suzanne Barbieri (zangsamples) en Dave Gregory (XTC) met gitaar, bas en strijkarrangementen. Hogarthy speelt zelf als H ook dulcimer, tamboerijn en shakers. De muziek die de heren hier brengen is verwant aan de progrock, maar herbergt ook ambient, atmosferische rock en wereldse elementen. De arrangementen zijn ijzersterk en volslagen uniek. Soms hoor je wel aanknopingspunten, maar dat zijn flarden. Om enig idee te krijgen moet je denken aan Talk Talk, O Rang, Peter Hammill, Peter Gabriel, Tuxedomoon, David Sylvian, King Crimson, Massive Attack (zoals ze zelf nog aanvoeren) gestoken in een Hector Zazou productie. Maar eigenlijk mag je dit ook weer vergeten, want wat de vijftigers hier brengen is verfrissend, magisch, mysterieus en geheel op zichzelf staand. Hogarth en Barbieri brengen een monumentaal en overrompelend mooi werk dat z’n weerga niet kent.
Luister/Kijk Online bij Vimeo:
Naked
door Jan Willem Broek