[cd, The Instrumental Village/Sonic Rendezvous]
Het is nogal wat hetgeen de heren van het Oostenrijkse Steaming Satellites over zichzelf beweren: “They have the lead weight of Led Zeppelin, the spherical reach of Pink Floyd and the significance of Bob Dylan; all combined and pimped with some electronical and synthy stuff. They are what they are: an up to date rock band that knows how to honor the past.” Maar je kunt het ook zien als een mooi streven. In 2006 debuteert het dan nog rocktrio met Neurotic Handshake At The Local Clown Party, dat al gauw in de vergetelheid raakt. Ze gaan op zoek naar een andere sound en komen in 2012 met hun vervolg The Mustache Mozart Affaire, waarmee ze wel hoge ogen gooien. Ze laten een meer elektronisch geluid horen, met een hang naar vroeger. Dit zonder dat ze helemaal ondergedompeld raken in de muziek van weleer.
Maar de honger naar meer elektronica blijft bestaan en op hun derde cd Slipstream doen dan ook meer elektronica hun intrede. Toch ademt alles van hun muziek een rocksfeer uit, waarbij ze ook iets meer naar hun helden van vroeger zijn opgeschoven. Dat heeft ook zeker te maken met de rauwe stem van zanger/gitarist Max Borchardt, die ergens tussen Robert Plant, Randy Newman maar ook Tom Barman uitkomt. Een heerlijk, pakkend hees doch stoer geluid. De band, inmiddels uitgegroeid tot een vijftal, bestaat verder uit Manfred Mader (gitaar), Emanuel Krimplstätter (keyboards,gitaar), Daniel Ziock (bas) en Matl Weber (drums, keyboards). Hun geluid is een mengelmoes van psychedelische rock, spacerock, progrock en synthrock. Daarbij lengen ze boel nog wel eens aan met funk, grooves en blueselementen, waardoor ze een moddervette, nachtelijke sound ten gehore brengen. Naast de helden van weleer zijn het ook Black Rebel Motorcycle Club, dEUS en Unknown Mortal Orchestra die je er doorheen hoort. Heerlijke transcenderende rock dus, waar de stoom vanaf komt.
door Jan Willem Broek