[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Ik heb over het algemeen een lichte voorkeur voor vrouwelijke muzikanten, hoewel ik dat niet altijd kan hardmaken. De vier dames van Spunk hebben een zware voorkeur voor vrouwelijke muzikanten. Maja Solveig Kjelstrup Ratkje (zang), kortweg ook wel Maja Ratkje, is vermoedelijk de bekendste omdat ze solo en in Fe-Mail actief is. Die laatste band deelt ze weer met Spunk-lid Hild Sofie Tafjord (hoorns). Kristin Andersen (trompet) en Lene Grenager (cello) completeren Spunk, een naam die wellicht staat voor She-punk. Ze houden namelijk van vrije, haast anarchistische improvisaties en vinden dat de meest dwingende manier van muziek maken. Dat doen ze ook weer op hun vierde album, hun remixplaat niet meegerekend, Kantarell. Hoewel de naam nu eenvoudiger uit te spreken is dan hun vorige albums, is de muziek complexer dan ooit. Naast hun genoemde instrumenten, hanteren ze daarnaast van alles en nog wat. Hiermee fabriceren ze negen composities die de dynamiek, kracht en verrassende werking hebben als van een vuurwerkfontein. Het spettert alle kanten uit en is explosief en kleurrijk maar soms ook heel klein en subtiel zonder aan kracht in te boeten. De free-jazz, vrije expressie of hoe je deze experimenten ook wilt duiden vormen een soort eigen taal. Dat gaat zowel met herkenbare geluiden van de gebruikte instrumenten en stem(kunsten) als niet te definiëren klanken. Het is niet gemakkelijk, geen achterover leun muziek. Maar Maja’s thema is dan ook: alleen dode vissen zwemmen met de stroom mee. Deze muziek daagt je uit, duwt je weg en omarmt je weer met een intrigerend poëtische klankenbrij. Spunk zorgt voor de broodnodige afwisseling tussen de geijkte, andere muziek. Maar je moet wel over wat zitvlees beschikken.
door Jan Willem Broek