[10”, Subbacultcha!/Konkurrent]
Ik houd wel van gedichten en met name die wat zwaarder op de hand liggen. Dat het Amsterdamse Spilt Milk hun nieuwe album Funeral Blues heeft vernoemd naar het befaamde gedicht van W.H. Auden is dan ook meteen iets dat nieuwsgierig maakt. Zeker na de geslaagde conceptuele ep Carnet De Voyage met daarop sterke drone- en altfolk bewerkingen van 8 gedichten van Wallace Stevens (1879-1955). Nu het vijfkoppige gezelschap uit mildere, minder grofkorrelige vaatjes, al zijn 8 van de 10 songs wederom muzikale versies van gedichten van Anglo-Saksische dichters. Brenda Bosma (zang, klokkenspel, harmonica, percussie), Marcel Duin (drums), Marc van der Holst (zang, akoestische gitaar), Daan Overgoor (elektrische gitaar, piano, zang) en Jan-Pieter van Weel (bas, zang) openen nog met de fraaie Bob Dylan cover “All The Tired Horses”, wat verworden is tot een altcountry-achtige track. Daarna wordt een gedicht van Philip Larkin in een folk-jasje getoond. De toon is gezet. Hierna volgen onder meer tot muziek gemaakte gedichten van William Carlos Williams, Robert Frost, Wallace Stevens en E.E. Cummings en tevens een klassiek intermezzo. Ze laveren door folkgetinte vaarwateren, waar soms ook freakfolk en Americana opduiken. De zalvende prachtstem van Brenda loodst je daarbij moeiteloos door weer en wind, hetgeen hier de (soms) zware teksten zijn. De vierde track is het bewuste titelnummer, dat ze knap hebben omgetoverd tot een indietrack, die haast luchtig klinkt.
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum,
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.
Qua muziek doet het me op afwisselende wijze denken aan Bob Dylan, The Moldy Peaches, The Innocence Mission, Pavement, Low en Brown Feather Sparrow. Niet bepaald de minsten. Funeral Blues, die net 22 minuten duurt, is dan ook een wonderschoon verstild, ongerijmd goed en bovenal tijdloos juweel geworden. Klasse!
door Jan Willem Broek