[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
Bij een nieuwe band op het Schotse Chemikal Underground zijn mijn oren meteen gespitst. Ik vind lang niet alles goed, maar er zitten aan de andere kant maar weinig zwakke broeders tussen. Ze brengen een hoop eigenzinnige releases op met name indierock-gebied uit eigen land. Sound Of Yell is wederom een nieuwe op het label. Dit is het project van Stevie Jones (akoestische gitaar, contrabas, piano, percussie), die allemaal muzikanten om zich heen verzameld om muziek mee te maken. Toch zou je hem ook in z’n uppie live kunnen treffen. Hij heeft voorheen gespeeld in Rude Pravo en acte de présence gegeven bij Alasdair Roberts, Arab Strap, RM Hubbert, Lord Cut Glass en meer. Nu mag hij eens zijn eigen ensemble formeren.
Op zijn debuut cd Brocken Spectre zijn dat maar liefst 11 muzikanten, waarbij je gerust kunt spreken van een supergroep:
Zijn medespelers bestaan hier namelijk uit zanger Norman Blake (Teenage Fanclub), violiste Kim Moore (Zoey Van Goey, Lord Cut Glass), Stevie Jackson (Belle & Sebastian, Bill Wells Trio) hier op harmonica, violist Rafe Fitzpatrick (Emma Pollock, RM Hubbert), zangers/zaagspeelster Aby Vulliamy (Nalle, Trembling Bells), klarinettist Alex South (The One Ensemble Orchestra, Daniel Padden), Alasdair Roberts (Amalgamated Sons Of Rest, Appendix Out, The Furrow Collective, International Airport) op de draailier, cellist Peter Nicholson (Age Of Wire And String, The Glasgow Improvisers Orchestra, London Improvisers Orchestra), drummer Alex Neilson (The Glasgow Improvisers Orchestra, Trembling Bells, Tight Meat), Victoria Morton met recorders en fluitiste Georgina McGeown.
Ondanks deze overdonderende gastenlijst is de muziek op zijn debuut uiterst ingetogen en intiem. De 8 composities, die samen net onder de 38 minuten klokken, zijn heerlijk landerig en houden het midden tussen folk, post-rock, filmmuziek en jazz. Wat dat betreft zijn ze wel geestverwanten met groepen als Boxhead Ensemble, Tortoise, The Cinematic Orchestra en Dirty Three, waar ze niet alleen muzikaal een hoop raakvlakken mee hebben, maar ook op het avontuurlijke vlak veel delen. De pastorale composities omarmen je als een sfeervolle Franse film en zorgen voor bezinning en uiterst genietbare momenten. Het is een stemmig geheel geworden, waarvan je op tijdloze wijze kunt genieten.
door Jan Willem Broek