[cd, Junkyard/Konkurrent]
Vrijwel iedereen heeft wel eens een avond in de kroeg doorgebracht met een goede vriend(in). De drank vloeit rijkelijk evenals de gespreksonderwerpen. Problemen, wereldzaken, lachwekkende zaken, soms zelfs een mop en daarnaast diverse spiegelingen. Hoe zou jij dit doen? Heeft jouw vriendin ook als dat…? Wat vind jij nu van die heisa rond Zwarte Piet? Weet je wie ik laatst zag? Enzovoort. Menigeen kan zich eveneens vast heugen dat je op zulke avonden al met een slok teveel op toch nog even wat bestelt, omdat de laatste ronde zich bruut aankondigt. Vervolgens doe je met minstens twee slokken teveel op, maak daar gerust drie of vier van, samen met de vriendelijke barman het licht uit. De weg op de fiets naar huis door de donkere nacht, waarvan je de kou door de vloeibare deken niet ervaart, is er één vol vrolijke overpeinzingen die langzaam gaan dansen met gevoelens van melancholie. De halve weg vergeet je in een roes van dat alles met de drank als dirigent. Eenmaal thuisgekomen, waar het dan altijd donkerder oogt dan normaal weet je met moeite je fiets op te bergen. Na 10 keer steken blijkt de sleutel toch op het slot van de voordeur te passen. Voor je gevoel doe je het heel stil, om je lief niet wakker te maken. Na een paar slokken water en wat lompe hompen kaas pak je nog een laatste drankje; ach, nog een slok teveel, kan het schelen? Je klikt de computer aan, nog even de mail checken, kijken of je kameraad ook op de chat zit en een muziekje op de koptelefoon.
Op dat moment past een cd als Last Orders At Harry’s Bar van het Welse kwartet Songdog als een warme jas. Gewoon achteroverleunen en verder niets. Dat laatste drankje gaat zoals meestal niet op. De muziek op dit vijfde album neemt je gewillig mee naar iets wat de soundtrack van je afgelopen avond zou kunnen zijn. De folk-rocksongs van Lyndon Morgans (zang, gitaar) worden op stemmige wijze ondersteund door Karl Woodward (gitaar, banjo, harmonica, mandoline), Dave Paterson (drums, accordeon), Jasper Salmon (viool) en Mal Phillips (bas). Ze brengen een heerlijk beschonken cocktail van de door een prairiehond uitgebeten rokerige muziek van Lambchop en Willard Grant Conspiracy, de beklemmende nostalgie van Nick Cave, de gemoedsstemming van een Mark Lanegan afgewisseld met die van de Pogues, de vieze donkere steegjesblues van Element Of Crime, de humor van John S. Hall en een scheutje oubolligheid van Randy Newman en Bob Dylan. Dan verschijnt ineens de ochtend als beul van een goede avond. Nooit meer drinken! Ten minste niet eer de avond valt. De prachtige soundtrack van weer zo’n avond is er in ieder geval al.
door Jan Willem Broek