Is ‘Spiderland’ een goed album? In elk geval is het een invloedrijk album, gezien de stortvloed aan nationale en internationale releases in het postrock-genre. De roem kwam laat. Slint stopte direct na de release van Spiderland in 1991. Schrijver Scott Tennent ging op zoek naar de leden van Slint en schreef het boek ‘Spiderland’, uitgekomen in de serie 33 1/3. Drie van de vier leden deden hun verhaal – waarmee het mysterie van Slint blijft grotendeels intact blijft.
Catchy
De muziek van Slint is bepaald niet catchy – a-melodieus, met nummers die het moeten hebben van dynamiek in plaats van hooks. Een vaste zanger hadden ze niet, wel iemand die bereid was achter de zangmicrofoon plaats te nemen omdat het zo uitkwam. Songtitels waren namen van jongens of meisjes. Op de hoes mocht geen bandnaam of titel komen te staan, alleen een zwart-wit foto. Slint was geen normale band, in geen enkel opzicht.
Over alles was nagedacht: elke noot, maat of ritme moest kloppen binnen het grotere geheel en het is dit perfectionisme dat de band de das om heeft gedaan, stelt Tennent. ‘Slint’s dysfunction was written into their DNA’, schrijft hij. Vier gevoelige jongens, eigenlijk metalheads, die iets compleet anders voor ogen stond dan muzikaal gangbaar was in die tijd. Ook binnen de lokale scene werden ze versleten voor watjes (vergelijk bands als Jesus Lizard en Killdozer). Als Steve Albini niet zo’n grote fan was geweest, had niemand ooit van ze gehoord. Hij was het die de band bij labelbazen plugde, het debuut ‘Tweez’ opnam, gratis studiotijd ter beschikking stelde voor het opnemen van een single en een recensie van Spiderland schreef voor Melody Maker. Die zette een fluistercampagne in gang waardoor het album uiteindelijk een cultstatus verwierf, alsmede door Lou Barlow, die het nummer ‘Good Morning My Captain’ op de soundtrack van de controversiële film ‘Kids’ zette. Albini had dit voorspeld: “jullie zullen geen grote band worden, maar een invloedrijke band.”
Local heroes
Het is tekenend dat Tennent’s boek vooral gaat over de muzikale periode tot het opnemen van ‘Spiderland’ – grofweg de jaren ’80 waarin de individuele leden muzikale ervaringen opdoen in de lokale scene van Louisville, Kentucky. Het verhaal wordt verteld door gitarist Dave Pajo, Ethan Buckler (bassist op ‘Tweez’), Todd Brashear (bassist op ‘Spiderland’) en Sean Garrison (lid van local heroes Kinghorse en Maurice). Het is goed gedocumenteerd en bevat geen overbodige tierelantijnen, al was een lijstje met gerelateerde albums erg welkom geweest. Er staat nu alleen een kort schema met bands voorin het boek, daar mag je het mee doen.
Slint heeft maar korte tijd bestaan, maar veel muzikale ontwikkelingen doorgemaakt. De lp’s ‘Tweez’ en ‘Spiderland’ verschillen nogal van elkaar. Toch wint ‘Spiderland’ het in elke poll, met name door de diepgang van het materiaal (met name de nummers ‘Washer’ en ‘Good Morning, My Captain’). Helaas heeft Slint de stap van een underground-band naar een groter (Europees) nooit kunnen maken, althans niet voordat er reünie-tours werden georganiseerd in de afgelopen jaren. Anderen hebben de formule van Slint gekopieerd en geïnterpreteerd.
'Spiderland' by Scott Tennent, Continuum (147 pag.)
EvR