[cd, Blood And Biscuits/Bertus]
Brian Batz is een Deense multi-instrumentalist die bomvol goede ideeën zit en dat naar buiten brengt onder de naam Sleep Party People. Dat is al goed te horen op zijn gelijknamige debuut uit 2010. Hierop speelt hij alles in zijn eentje, maar hij brengt toch een vol geluid dat op bevreemdende wijze ergens tussen de leftfield elektronica, indierock, pop en folk belandt. Op zijn tweede album We Were Drifting On A Sad Song (2012) mag hij rekenen op een batterij aan gasten op onder meer strijkinstrumenten. Toch is zijn geluid is daarop niet drukker geworden en de sfeer niet vrolijker. In tegendeel, het is een zeer stemmig geheel maar wel vol details en nergens terneergeslagen. Dat alles mag ook zoals altijd rekenen op zijn prettige falsetstem.
Op zijn derde cd Floating doet hij weer het meeste zelf, behalve dat hij het album in San Francisco heeft opgenomen met Jeff Saltzman (The Killers, Morrisey, Blondie, Dolorean) en Mikael Johnston (The Sounds, Jane’s Addiction). Misschien dat hij daarom wel zijn meest overtuigende geluid tot dusver weet te produceren. Wat hem nog altijd typeert is zijn grote variatie aan stijlen, die hij echter wel tot één consistent geheel weet te smeden. Dat komt naast zijn zang mede door de onderliggende toon, die ondanks dat het soms behoorlijk uptempo kan zijn of wulpse beats bevat altijd wel melancholisch is. Dat komt het sterkst naar voren in de stukken waar hij meer lijkt te leunen op de wave uit de jaren 80. Hierin hoor je die typische baspatronen van The Cure, Cocteau Twin en andere 4ad acts. Tevens lijken de synthesizerpartijen wel eens die kant op te koersen. Maar in andere tracks overlaadt hij je met vette beats en ruimtelijke elektronica of koerst hij meer de ambient, shoegaze, postrock, droompop of leftfield kant op. Daarmee doorkruist hij de muziek van Neu!, Boards Of Canada, Efterklang, Sigur Rós, My Bloody Valentine en Nils Frahm. Drijven op zachte en harde golven. Een heerlijke droomplaat, die hieronder volledig te beluisteren is. Dus overtuig jezelf gewoon.
door Jan Willem Broek