[cd, Sedgemoor/Konkurrent]
Silver Pyre is een volslagen nieuw project voor mij. Het is het geesteskind van ene Gary Fawle, die in het verleden al twee12”-es heeft uitgebracht. Enige houvast vormt de gastbijdrage van Tom Bugs. Dit is een zeer vernuftige, elektronische instrumentbouwer die apparaten maakt waarmee je unieke sounds kunt genereren. Zelf heeft hij een tijdlang muziek gemaakt als Knowledge Of Bugs. Zeer verdienstelijk, maar uiteindelijk heeft hij zich weer helemaal toegelegd op de instrumentbouw. Daarvan plukt Fawle nu de vruchten. AeXE is het uiterst bijzondere debuut, dat nu het licht ziet.
Bijzonder omdat je steeds aanknopingspunten zoekt als je zijn muziek hoort, maar er steeds net iets naast grijpt. Zelfs in het benoemen van of het geheel nu akoestisch of elektronisch is ga je al een beetje de mist in. Fawle creëert zacht pulserende ritmes die ergens tussen Amber van Autechre en de elektronische avant-garde van Tarwater, To Rococo Rot of Kreidler uitkomen. Wanneer de pulserende beats aan kracht winnen mag je daar ook The Black Dog aan toevoegen. Daar tussendoor hoor je allerlei ritmische bijgeluiden, van shakers tot gitaren en steeldrums (of iets wat daar op lijkt), waardoor je op bepaalde momenten wel eens aan de bevreemdende muziek van Wildbird & Peacedrums moet denken en de exotische inslag van Snow Palms. De minimalistische benadering, die zorgt dat de muziek niet richting pop-vaarwateren koerst past weer helemaal bij Talk Talk. De melancholische muziek die hieruit voortkomt heeft wel wat weg van een onderkoelde, trage versie van New Order of een meer elektronische variant op Long Fin Killie. Volgt u het nog? Fawle zingt en fluistert er met een tedere, mysterieuze maar licht onderkoelde zang doorheen, die het midden houdt tussen die van Calla, Hood en Arthur Russell, waarbij de laatst genoemde qua bevreemdende atmosfeer ook wel aansluiting vindt. Enkel in het nummer “Calendar” check je de cd even om te kijken of Mark E Smith (The Fall) niet meedoet. Nee dus! Probeer dan nog te bedenken dat de muziek eigenlijk net zo verwant is met pastorale folk als idm en je beseft hoe bijzonder dit geheel is. Alles is gehuld in een isolationistisch en vooral droefgeestig sfeertje. Je moet de muziek echt even laten rijpen, want een snelle luisterbeurt zou tot de verkeerde conclusies kunnen leiden. Hoe vaker je deze ritmische pracht hoort, des te meer verslavend deze wordt. Een breekbare maar ongelooflijk indrukwekkende beauty.
door Jan Willem Broek